Απόψε θα χιονίσει, θα το δεις...

Πρόσφατα διάβασα το πρώτο βιβλίο της ταλαντούχου ηθοποιού -και πλέον και συγγραφέως- Δάφνης Μανούσου με τίτλο "Απόψε θα χιονίσει, θα το δεις..." και έχω να παρατηρήσω πως εκτός του ότι είναι ένα πολύ τρυφερό και φρέσκο coming of age μυθιστόρημα, είναι και γεμάτο αναφορές σε διάφορες λιχουδιές.
Το μυθιστόρημα αφορά τις περιπέτειες της νεαρής Ίλιας στη Νέα Υόρκη όπου πηγαίνει για να σπουδάσει υποκριτική στα τέλη των 90s, αλλά και τη ζωή της στην Αθήνα μετά το τέλος των σπουδών της, τις ερωτικές της σχέσεις και τα πρώτα επαγγελματικά της βήματα. Συχνά-πυκνά μου έτρεξαν τα σάλια καθώς θυμόμουν κι εγώ με νοσταλγία (για γαστρονομικούς και όχι μόνο λόγους) τα δικά μου ταξίδια στο Μεγάλο Μήλο, αφού το βιβλίο είναι γεμάτο τερψιλαρρύγειους τίτλους όπως "Pancakes, bagels and a lot of Hudson river", γεύματα σε γραφικές τρατορίες του Village -όπου συχνάζουν celebrities σαν τον Ethan Hawke και την Uma Thurman- και αναφορές σε αγαπημένα αμερικάνικα σνακς όπως bagels με σταφίδες, muffins από το περίφημο Angelica και σοκολατοκαφέδες από το Chocolate Factory... Για cupcakes και donuts δεν είδα βέβαια να γίνεται λόγος πουθενά, αλλά η συγγραφέας με διαβεβαίωσε ότι καταναλώθηκαν άφθονα στη διάρκεια της παραμονής της στις ΗΠΑ!

Θα σταθώ σε ένα απόσπασμα από την αρχή του βιβλίου, παρμένο από το κεφάλαιο με τίτλο "Φιλί από μπίρα και mentos". Eίναι μια τρυφερή περιγραφή της πρώτης φοράς που η ηρωίδα ερωτεύεται με ανταπόκριση έναν ξανθό Σουηδό στις διακοπές της στο Λονδίνο:

Καθώς ανέβαινα με τις κυλιόμενες σκάλες, τον είδα που στεκόταν στη μέση της κεντρικής αίθουσας, ξανθός, μ' εκείνο το ξεφτισμένο μπλε παλτό του, που ήταν λες κι είχε φτιαχτεί γι' αυτόν. Εκείνη την ώρα που τον είδα, ξέχασα τα πάντα, ότι είχαμε μπροστά μας μόνο ένα βράδυ, ότι καλά-καλά δεν τον ήξερα, ότι, ότι... Με πλησίασε και με φίλησε στο στόμα, "Φιλί με γεύση από μπίρα", σκέφτηκα, -εντάξει, ήμουν τελείως άβγαλτη, αλλά από τότε συμβαίνει το εξής περίεργο, έτσι και με φιλήσει άντρας στο στόμα έχοντας προηγουμένως πιει μπίρα, ασυναίσθητα θυμάμαι τον Ματίας.
Το Λονδίνο ήταν φωτισμένο χριστουγεννιάτικα, πήγαμε για μπίρες και όχι για ψώνια, και μετά στο σπίτι του, που το μοιραζόταν με συγκάτοικους. Μπίρες με γεύση φραγκοστάφυλου, αυτό πίναμε. Και μου φαινόταν η πιο τέλεια μπίρα του κόσμου! Όταν φτάσαμε στο σπίτι του, στο Στόουκ Νιούινγκτον, πέθαινα της πείνας. Θυμάμαι πως με πήρε αγκαλιά και μου είπε:
"Για να δούμε τι θα σε ταΐσουμε τώρα;" Σουρεάλ. Μου εμφάνισε κάτι κρητικά παξιμάδια που είχε φέρει ο συγκάτοικός του, ο Άντονι, από τις διακοπές του στην Κρήτη.
Καθώς μασουλούσα ένα παξιμάδι, τον άκουγα να μου λέει, ενώ με είχε στα πόδια του, ότι θα έρχεται τουλάχιστον μία φορά το μήνα στη Νέα Υόρκη. Μου είχε κοπεί η ανάσα, δεν ήξερα τι να πω!
"Δεν είναι και τόσο ακριβά τα εισιτήρια πια!"
"Θα το κάνεις;"
"Φυσικά και θα το κάνω! Αφού θέλω να είμαι συνέχεια μαζί σου, χαζό! Γιατί δεν μετακομίζεις εδώ; Τόσες καλές σχολές υπάρχουν στο Λονδίνο!"
[...]
Ξαπλώσαμε στο κρεβάτι του κι αρχίσαμε να φιλιόμαστε, φιλιόμασταν για πάντα. Και ενώ δεν κάναμε τίποτα άλλο πέρα από χάδια και φιλιά, εγώ νόμιζα πως ανακάλυψα την Αμερική. Κάποια στιγμή μας πήρε ο ύπνος και ξυπνήσαμε με το πρώτο φως που μπήκε στο δωμάτιο. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ματίας ήταν να ανοίξει ένα πακέτο καραμέλες mentos που είχε αγοράσει το προηγούμενο βράδυ, στο δρόμο για το σπίτι. Έβαλε μία στο στόμα του και μού 'δωσε κι εμένα μία.
"Για να έχουμε ωραία γεύση", μου είπε και αρχίσαμε πάλι να φιλιόμαστε για πάντα. Είχαμε κάτι σαν άγχος και οι δύο, ξέραμε ότι ο χρόνος περνάει, ο χρόνος τελειώνει, σε λίγες ώρες θα έπαιρνα το τρένο για το Εδιμβούργο και ότι μπορεί να μην ξανασυναντιόμασταν.

Υ.Γ. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis.

Ύπουλη πίτσα

Εσείς πόσες φορές έχετε πάθει εγκαύματα τρίτου βαθμού στον ουρανίσκο σας επειδή απλά δεν αντέχατε να περιμένετε να κρυώσει η πίτσα;

Δείτε το σε μεγαλύτερη ανάλυση εδώ: Problem With Pizza

Πείτε μου, σας παρακαλώ. Πώς γίνεται κάτι τόσο νόστιμο να είναι τόσο διαβολικό;

Υ.Γ. Το στριπ είναι από το διαδικτυακό κόμικ Doghouse Diaries.

Τα γλειφιτζούρια και ο Salvador Dalí

Δεν θυμάμαι αν το έχω αναφέρει ξανά, πάντως η τελευταία μου εμμονή είναι τα γλειφιτζούρια και συγκεκριμένα τα Chupa Chups, τα οποία έχουν και τεράστια ποικιλία σε γεύσεις (πεθαίνω για καρπούζι και για raspberry & cream). Διαπίστωσα, δε, πως είναι ό,τι καλύτερο για να γλυκαθεί κανείς έπειτα από ένα γεύμα -χωρίς πολλές θερμίδες- ή σαν σνακ στο σινεμά αντί για τα καθιερωμένα υπερ-παχυντικά νάτσος και το ποπκόρν. Μάλιστα, το χρονομέτρησα: μία ταινία = περίπου τρία γλειφιτζούρια (χωρίς το διάλειμμα).
Ο Ν. λοιπόν, σαν καλός φίλος, μού συμπαραστέκεται στον εθισμό μου και μου έστειλε ένα ωραίο άθρο για την ιστορία του λογότυπου των Chupa Chups, το οποίο έχει σχεδιάσει -είμαι σίγουρη ότι δεν θα πήγαινε ποτέ με τίποτα το μυαλό σας- ο Salvador Dalí!
Το καταλανικής προέλευσης γλειφιτζούρι πρωτοέκανε την εμφάνισή του το 1958, όταν ο Ισπανός επιχειρηματίας Enric Bernat (ιδρυτής της Chupa Chups) είχε την ιδέα να τοποθετήσει μια στρογγυλή καραμέλα πάνω σε ένα ραβδάκι. Ονόμασε το προϊόν του "GOL", γιατί φαντάστηκε, λέει, το γλειφιτζούρι σαν μια μπάλα ποδοσφαίρου και το ανοιχτό στόμα σαν τέρμα στο οποίο μπαίνει γκολ. Το σλόγκαν που χρησιμοποιήθηκε για την προώθησή του ήταν "És rodó i dura molt, Chupa Chups", που σημαίνει "είναι σφαιρικό και έχει μεγάλη διάρκεια".
Το προϊόν ωστόσο δεν είχε επιτυχία. Έτσι, ο Bernat προσέλαβε αργότερα ένα διαφημιστικό πρακτορείο, το οποίο μετονόμασε το προϊόν σε "chupa chups", από το ισπανικό ρήμα "chupar" που σημαίνει "γλείφω". Μια ωραία πρωΐα, λοιπόν, το 1969, ενώ ο Bernat έπινε τον καφέ του παρέα με τον διάσημο καλλιτέχνη και καλό φίλο του Salvador Dalí και του γκρίνιαζε για το αποτυχημένο του γλειφιτζούρι, ο ιδιοφυής Dali έπιασε μια εφημερίδα που είχε δίπλα του κι έπεσε με τα μούτρα στα σχέδια. Αυτό ήταν! Το λογότυπο δεν έχει αλλάξει έκτοτε, έπειτα από 4.000.000.000 πωλήσεις. Συν τοις άλλοις, ο Dali έκανε και την εξής εύστοχη παρατήρηση: το logo έπρεπε να τοποθετηθεί στην κορυφή του γλειφιτζουριού και όχι στο πλάι, για να είναι πάντοτε ευδιάκριτο.
Bέβαια, μη νομίζετε ότι ο Dali τα έκανε όλα αυτά από την καλή του την καρδιά, όοοχι. Το κίνητρό του ήταν φυσικά το χρήμα. Άλλωστε, ποτέ του δεν μπορούσε να απορρίψει μια καλή αρπαχτή, γεγονός που ώθησε τον άλλο διάσημο σουρεαλιστή André Breton να του χαρίσει το παρατσούκλι "Avida Dollars": έναν αναγραμματισμό του ονόματος Salvador Dalí από τη φράση "avide à dollars", που μπορεί να αποδοθεί ως "πρόθυμος για δολάρια". (H φωτό είναι του Philippe Halsman από το 1954.)

Y.Γ. Για την ιστορία της υπόθεσης, δεν είναι εξακριβωμένο πότε εφευρέθηκαν τα πρώτα γλειφιτζούρια, αλλά λέγεται ότι κατά πάσα πιθανότητα πρωτοεμφανίστηκαν κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο (1861-1865). Άλλοι ωστόσο ισχυρίζονται ότι υπάρχουν από την αρχή του 19ου αιώνα. Ο Βρετανός επιχειρηματίας George Smith ισχυρίζεται ότι εφηύρε το σύγχρονο γλειφιτζούρι το 1908, καθώς επίσης και ότι επινόησε το όνομα '"lollipop" το 1931. Η ιδέα τού ήρθε, λέει, από ένα διάσημο άλογο κούρσας ονόματι "Lolly Pop" και η λέξη "lolly" επιλέχθηκε γιατί στη βόρεια Αγγλία σημαίνει "γλώσσα". Παρόλα αυτά, η λέξη "lolly pop" υπάρχει από το 1784, αν και τότε αναφερόταν σε ένα μαλακό και όχι σκληρό ζαχαρωτό.

Υ.Γ.2 Και φυσικά, αυτό το post δεν θα ήταν ολοκληρωμένο χωρίς το "Lollipop" των Chordettes!



Call my baby lollipop
Tell you why
His kiss is sweeter than an apple pie
And when he does his shaky rockin' dance
Man, I haven't got a chance

I call him
Lollipop lollipop
Oh lolli lolli lolli
Lollipop lollipop

Sweeter than candy on a stick
Huckleberry, chimry or lime
If you had a choice
He'd be your pick
But lollipop is mine

Food Quote #18: Ο Karl Lagerfeld για πρώτη φορά σε σουπερμάρκετ

"Πρώτη φορά πατάω το πόδι μου σε σουπερμάρκετ. Είναι σκέτη τρέλα - είναι συναρπαστικό το τι μπορείς να αγοράσεις. Εδώ μέσα έχει αρκετά για να πάρεις εύκολα καμιά εικοσαριά 20 κιλά.



Ο Καρλ Λάγκερφελντ πηγαίνει για πρώτη φορά στη ζωή του σε σουπερμάρκετ σαν κοινός θνητός για τις ανάγκες μιας φωτογράφισης στο γαλλικό Elle και προφανώς έχει ενθουσιαστεί. Σαν παιδάκι στο ζαχαροπλαστείο, που λένε.

Και συνεχίζει ακάθεκτος:
"Όπως καταλαβαίνετε, δεν πηγαίνω ποτέ για ψώνια, αφού δεν τρώω ποτέ!"
(Mάλλον κάποιος πρέπει να του πει ότι αυτα που κοιτάει εκεί είναι σαμπουάν. Φαίνεται ότι έχει ξεχάσει ακόμα και πώς είναι στην όψη τα πραγματικά τρόφιμα.)

E, βέβαια δεν τρώει ο άνθρωπος. Άλλωστε είναι γνωστό ότι έτσι και φας, κινδυνεύεις να καταλήξεις σαν την Adele, που όπως είπε ο Καρλ σε πρόσφατη συνέντευξή του (και φυσικά έσπευσαν να τον κράξουν σύσσωμα τα ΜΜΕ και η Αdele:
«Είναι λίγο χοντρή αλλά έχει πανέμορφο πρόσωπο και θεϊκή φωνή».

Εγώ απορώ, ο Καρλ ξέχασε ότι κάποτε ήταν κι ο ίδιος αρκετά πιο chubby (βλ φωτό); Σας υπενθυμίζω ότι το 2001 έκανε σκληρή δίαιτα και μέσα σε διάστημα 13 μηνών έχασε 42 ολόκληρα κιλά. Ο λόγος; Η μόδα βρε κουτά! Όπως είπε, ήθελε να μπορεί να φοράει άφοβα δημιουργίες υψηλής ραπτικής, όπως και τα μοντέλα του.
Εξάλλου, όπως είπε και ο ίδιος, "η μόδα είναι το πιο υγιές κίνητρο για να χάσει κανείς βάρος."


Y.Γ.1 Τις υπόλοιπες φωτογραφίες του αφιερώματος του Elle στον Καρλ μπορείτε να δείτε εδώ.

Υ.Γ.2 Κι ένα τραγουδάκι ειδικά αφιερωμένο στον θείο Καρλ. (The Clash - Lost In the Supermarket)



I'm all lost in the supermarket
I can no longer shop happily
I came in here for that special offer
A guaranteed personality

Food-Related Injuries

Γέλασα πολύ με το "grapefruit eye", χαχαχαχα!
(Ο τραυματισμός ισχύει για όλα τα εσπεριδοειδή.)

Παγωτό χωνάκι και κουκουρουκουκού σουπίτσα

Αχ, αυτά είναι.
Εκεί που έχεις τις ψιλομαύρες σου, σου στέλνει ένας φίλος κάτι τέτοια και σου φτιάχνει αυτόματα τη διάθεση. Άντε, τι σας έχω, τι σας έχω, τυχερά!
Καλτιές από τα 80s τρελές και μάλιστα με food theme. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα σας βάλουν και σε καλοκαιρινό mood!


1) Αντρέας Μπονάτσος, "Παγωτό Χωνάκι"



Παρακαλώ δώστε βάση στο στίχο που έχει και διπλό νόημα.

Για να δροσιστείς, δώσ' μου ένα φιλάκι,
ποτέ να μην τελειώσει το καλοκαιράκι
Για να δροσιστείς, δώσ' μου ένα φιλάκι,
έλα, κερνάω εγώ παγωτό χωνάκι.

2) Γιώργος Μαρίνος, "Κουκουρουκουκού Σουπίτσα"

Πάντα ένα νησί στον Eιρηνικό θα μας περιμένει
Σαν μια ζωγραφιά στο μυαλό μας το ταξιδιάρικο
Σ' αμμουδιά χρυσή θα 'μαστε γυμνοί κι οι δυο ξαπλωμένοι
Μ' ένα τραγουδάκι λίγο σόκιν και λίγο κουλτουριάρικο
Πέφτουν οι μπανάνες, πέφτουν οι χουρμάδες, πέφτουν οι καρύδες
Φεύγουν οι βδομάδες, φεύγουνε οι μήνες και τα βάσανα
Πλάκωσαν λιακάδες, πλάκωσαν τυφώνες, στρείδια και γαρίδες
Έρωτας, κοκτέιλ κάτω από τ' αστέρια
Γι' αυτό,
κουκουρουκουκού σουπίτσα
κουκουρουκουκού γιαχνίιιι (x4)

Kαι η καλύτερη στιγμή του κομματιού, φυσικά, είναι η αποκρυπτογράφηση των βαθύτερων νοημάτων του από τον ίδιο τον τραγουδιστή στο 1:19'':

Αυτό το τραγούδι έχει πολύ βαθύ νόημα. Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται. Σου λέει ο άλλος,
"Κουκουρουκουκού σουπίτσα; Ε, βλακείες!". Όμως; Τι λέει βασικά; Οι προεκτάσεις τι λένε του τραγουδιού; Ότι φεύγουμε από αυτό τον τόπο με τα καυσαέρια και πάμε σε ένα εξωτικό νησί όπου έχει καθαρή ατ(ι)μόσφαιρα! Άρα; Φυγή! Άρα; Εναντίον του κατεσ(ι)τημένου! Άρα κουλτουριάρικο!

Υ.Γ. Ευχαριστώ Γιώργο. (Όχι ο Μαρίνος, ο άλλος!)

Eικαστική Γαστρονομία #12: Οι Πατατοφάγοι του Van Gogh και το Κίνημα της Πατάτας

Το περίφημο Κίνημα της Πατάτας που ξεκίνησε δυναμικά και συνεχίζει να εξαπλώνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς σε ολόκληρη τη χώρα μου έφερε στο μυαλό έναν διάσημο πίνακα του πασίγνωστού Ολλανδού ζωγράφου Vincent Van Gogh.



Το έργο φέρει τον τίτλο "Οι Πατατοφάγοι" και ο Van Gogh το φιλοτέχνησε τον Απρίλιο του 1885. Για τον πίνακα αυτόν, ο Van Gogh έχει πει ότι σκοπός του ήταν να απεικονίσει τους χωρικούς "όπως πραγματικά είναι". Σε επιστολή προς τον αδερφό του Τεό, τον Απρίλη του 1885, γράφει τα εξής:

"Χρησιμοποίησα επίτηδες μοντέλα άσχημα και ταλαιπωρημένα. [...] Ήθελα, βλέπεις, να τον φτιάξω έτσι ώστε ο κόσμος να καταλάβει ότι οι άνθρωποι αυτοί, που τρώνε τις πατάτες τους κάτω από το φως της μικρής τους λάμπας, έχουν σκάψει το χώμα με τα ίδια τους τα χέρια, τα οποία βλέπουμε να βάζουν μέσα στα πιάτα τους, και να μιλήσω με τον τρόπο αυτό για τη χειρωνακτική εργασία και για το ότι οι άνθρωποι αυτοί κέρδισαν πράγματι με κόπο το φαγητό τους. Ήθελα να δείξω μια ζωή εντελώς διαφορετική από τη δική μας - των πολιτισμένων ανθρώπων."

(Το πλήρες γράμμα μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.)

Κοιτάζω, λοιπόν, τον πίνακα από τη μία, σκέφτομαι το Κίνημα της Πατάτας από την άλλη, βλέπω και τα σχετικά ρεπορτάζ στις ειδήσεις και παρακολουθώ πόσο μεγάλη ανταπόκριση είχε το όλο εγχείρημα και αναρωτιέμαι, πραγματικά, πόσο ακόμα απέχουμε (ξανά) ως λαός από τη θλιβερή αυτή εικόνα που παρουσίαζε ο Van Gogh το 1885;