Εστιατόριο Ζάχαρη & Αλάτι Bistrot Bar στα Εξάρχεια

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ευχάριστο από το να ανακαλύπτεις μικρά, ευχάριστα, χαλαρά μαγαζάκια που έχουν όλες τις προδιαγραφές για να γίνουν το επόμενό σου στέκι. Ένα τέτοιο είναι και το Ζάχαρη & Αλάτι Bistrot Bar, στα Εξάρχεια, που άνοιξε τον περασμένο Μάιο.

Το Ζάχαρη & Αλάτι στεγάζεται σε ένα πανέμορφο σκουροκόκκινο διώροφο νεοκλασικό στην οδό Βαλτετσίου (έναν δρόμο που πάντα φιλοξενούσε ενδιαφέρουσες προτάσεις ψυχαγωγίας, αλλά τώρα ακόμη περισσότερο), απέναντι από τον κινηματογράφο Ριβιέρα και δίπλα ακριβώς στο Salero.
Το μεγάλο του ατού είναι η μικρή εσωτερική, πλακόστρωτη αυλή με τα στρογγυλά τραπεζάκια και τις κομψές φερ-φορζέ καρέκλες, όπου μπορείτε να καθίσετε και να τσιμπήσετε κάτι από τον συμπαθέστατο κατάλογο του μαγαζιού.
Το μενού προσφέρει ποικιλία αλμυρών και γλυκών γεύσεων (εξού και το όνομα, duh) και οφείλω να ομολογήσω ότι αν και τα πιάτα του είναι απλά (όπως αρμόζει άλλωστε σε ένα μπιστρό), έχει να επιδείξει αρκετές πρωτοτυπίες. Με εξέπληξε ευχάριστα, ας πούμε, η προσθήκη της πηχτής χοιρινής ή των παστουρμαδοκεφτέδων, ενώ με χαροποίησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι σερβίρονται αυγά μάτια, αλλά και καγιανάς. Bέβαια, προσφέρονται καθημερινά και μερικά πιάτα ημέρας, κατά τα πρότυπα των κλασικών γαλλικών μπιστρό.
Οι τιμές είναι λογικές: αυτές των κυρίως πιάτων κυμαίνονται από τα 8 ως τα 13 ευρώ και τα περισσότερα από αυτά είναι μαγειρευτά κατσαρόλας και ψητά κρεατικά. Υπάρχουν επίσης αρκετές προτάσεις σε σάντουιτς, τα οποία αναγράφονται στο μενού ως "αμφίψωμα" (βλ. P.S.1).
Εμείς ξεκινήσαμε με την "κοκκοσαλάτα" (8,5 ευρώ), μια χορταστική, τούρμπο σαλατα που περιείχε ψητό κοτόπουλο, iceberg, λόλα, λιαστή ντομάτα και ωραιότατη παλαιωμένη γραβιέρα Νάξου. Συνεχίσαμε με την τάρτα λαχανικών (7 ευρώ), που στο σερβίρισμα μας ήρθε τελικά ως ταρτάκια, πράγμα που καθόλου δεν μας χάλασε, διότι είναι ευκολότερα και στο μοίρασμα. Τόσο η ζύμη όσο και η γέμιση ήταν ολόσωστες. Ο μουσακάς λαχανικών (8.5 ευρώ), ωστόσο, δεν είχε την ίδια επιτυχία. Ήρθε σερβιρισμένος τσαχπίνικα, φορμαρισμένος σε σχήμα καρδιάς, χαριτωμενιά την οποία -αν και ολίγον τι κιτς- θα μπορούσα να δω ως πιο διασκεδαστική αν το πιάτο δεν υστερούσε σε γευστική ένταση. Εν ολίγοις, αν και τα λαχανικά ήταν όμορφα ψημένα, το σύνολο ήταν κάπως ανάλατο και άχαρο, ενώ η μπεσαμέλ ελαφρώς φλατ.
Λόγω της βασανιστικής ζέστης το στομάχι μας δεν σήκωνε και επιδόρπιο κι έτσι σταματήσαμε εκεί. Πρέπει να παρατηρήσω, πάντως, ότι η μικρή ποικιλία σε γλυκά (από τα οποία τα περισσότερα είναι σιροπιαστά) δεν δικαιολογεί την ονομασία "Ζάχαρη & Αλάτι", αφού δεν έχει δοθεί η αντίστοιχη βαρύτητα στο κεφάλαιο ζάχαρη - συγκριτικά με τη μεγάλη ποικιλία του "μενού τ' αλατιού" πάντα. Επιφυλάσσομαι, όμως, διότι όπως είπα δεν δοκιμάσαμε γλυκό, και μερικές φορές η ποιότητα σε αποζημιώνει για την ποσότητα...
Στον επάνω όροφο του μαγαζιού, όπου ανεβαίνεις από τη στριφογυριστή σιδερένια σκάλα της αυλής, βρίσκεται το μπαρ, και το μαγαζί δηλώνει ότι ειδικεύεται στα cocktails. Ανυπομονώ να δοκιμάσω το "μαστίχα μοχίτο", αλλά από ό,τι πληροφορήθηκα, ο κατάλογος διαθέτει πολλές ακόμα επιλογές με πινελιές ελληνικής έμπνευσης. Το σίγουρο είναι ότι η ατμόσφαιρα του μαγαζιού το σηκώνει το cocktail, αφού ένα από τα πιο δυνατά σημεία του μαγαζιού είναι οπωσδήποτε οι μουσικές του: από tango και jazz, μέχρι funk και soul...

Κουζίνα: bistrot bar/ελληνική/μεσογειακή
Τιμές: 18-25 ευρώ το άτομο
Διεύθυνση: Βαλτετσίου 47, Εξάρχεια
Τηλ: 210 38 012 53

P.S.1 Αμφίψωμα: εγώ αυτό τον νεολογισμό ποτέ μου δεν τον κατάλαβα. Πρώτον, δεν βλέπω τι το κακό έχει ο όρος "σάντουιτς" και πρέπει να τον εξορίσουμε από τη γλώσσα μας. Στο κάτω-κάτω, το Σάντουιτς είναι τοπωνύμιο (πόλη της κομητείας του Κεντ) και όχι μια λέξη που χρήζει μετάφρασης. Συγκεκριμένα, πρόκειται για τον τίτλο ευγενείας του John Montagu, που ήταν ο τέταρτος Earl του Sandwich (1718-1792), αλλά και ο δημιουργός του ομώνυμου εδέσματος (διαβάστε περισσότερα για τον λόρδο εδώ). Αναρωτιέμαι, λοιπόν, με αυτή τη λογική, πρέπει άραγε να αλλάξουμε και την ονομασία των νήσων Σάντουιτς [στις οποίες έδωσε ο εξερευνητής Τζέιμς Κουκ τιμητικά το όνομα του λόρδου και χορηγού των ταξιδιών του] σε νήσους Αμφιψώμων;
Δεύτερον, η λέξη δεν στέκει γλωσσολογικά. Η πρόθεση "Αμφί" σημαίνει "και από τις δύο πλευρές". Επομένως, "αμφίψωμον" είναι ένα ψωμί που περιβάλλεται από κάτι άλλο και από τις δύο του πλευρές και όχι ένα έδεσμα που περιβάλλεται και από τις δύο πλευρές από φέτες ψωμιού, που είναι το σάντουιτς.
Τρίτον, αν είναι να πλάσεις έναν νεολογισμό που θες να τον κάνεις να ακούγεται αρχαιοπρεπής (βλέπε κοτσάρισμα του "ν" στο τέλος), γιατί αμφίψωμον και όχι αμφίαρτος; Άσε που κάτι τέτοια γεννούν και περισσότερα γλωσσολογικά προβλήματα, γιατί πώς θα αποδώσεις μετά το club sandwich; Ως "λέσχη αμφιψώμων";

P.S.2 Το Ζάχαρη & Αλάτι διοργανώνει και διάφορα καλλιτεχνικά events (ζωντανή μουσική κ.α.). Μπορείτε να ενημερωθείτε σχετικά από τη σελίδα του στο facebook.

P.S.3 H φωτογραφία είναι από το site in2life.

Εικαστική γαστρονομία #8: Georgia O'Keeffe & Alfred Stieglitz

Το αγαπημένο θέμα της διάσημης Αμερικανίδας ζωγράφου Georgia O'Keeffe (1887-1986) -που είναι και μία από τις αγαπημένες μου καλλιτέχνιδες όλων των εποχών, παρεμπιπτόντως- ήταν τα εντυπωσιακά, υπερμεγεθυμένα λουλούδια και τα ατμοσφαιρικά τοπία του Νέου Μεξικού, όπου και κατοικούσε μόνιμα από το 1949 και μετά. Ωστόσο, σε έναν από τους λιγότερο γνωστούς πίνακές της (καθόλου, ωστόσο, κατώτερης εικαστικής αξίας κατά τη γνώμη μου) επέλεξε να απεικονίσει ένα πιάτο με σταφύλια.

Grapes on White Dish - Dark Rim, 1920 (Σαντα Φε, ιδιωτική συλλογή)

Για τον σπουδαίο φωτογράφο και σύζυγο της O' Keeffe, Alfred Stieglitz (1864-1946), από την άλλη, θεματική προτεραιότητα δεν ήταν παρά η ίδια του η σύζυγος. Συχνότατα δε, απεικόνιζε στα έργα του τα χέρια της ζωγράφου. Μία από τις διασημότερες φωτογραφίες του Stieglitz είναι και η παρακάτω, από τη συλλογή της National Gallery of Art της Washington D.C., θέμα της οποίας είναι τα χέρια της ζωγράφου που κρατούν ένα τσαμπί σταφύλι μπροστά σε ένα παράθυρο.

Pulp Fiction: o John Travolta επί των burgers.

Λίγα πράγματα στη ζωή είναι τόσο απολαυστικά όσο ένα καλό, ζουμερό μπέγκερ, αλλά το τι αποτελεί τελικά ένα καλό μπέργκερ είναι κάτι πολύ προσωπικό και υποκειμενικό και, σε τελευταία ανάλυση, ο καθένας δικαιούται να έχει τα γούστα του ως προς το θέμα αυτό.

Άλλοι τα προτιμούν σπιτικά, άλλοι βιολογικά, άλλοι τα θέλουν κλασικά, άλλοι έχουν γκουρμέ απαιτήσεις και άλλοι υποστηρίζουν ότι, όσο πιο βρώμικο και πλαστικό είναι ένα μπέργκερ, τόσο το καλύτερο. Και φυσικά, ο βασιλιάς του πλαστικού μπέργκερ δεν είναι άλλος από τα Mac Donald's. (Don't get me wrong, δεν τα περιφρονώ καθόλου. Μάλιστα, αποτελούν για μένα το απόλυτο guilty pleasure. Το ομολογώ κι ας με πάρετε με τις πέτρες, αν θέλετε.)
Eπιπλέον, για κάποιο λόγο, βρίσκω και ιδιαίτερα παρήγορο το γεγονός ότι τα Mac Donald's είναι ίδια σε ολόκληρο τον πλανήτη. Με λίγες, μικρές διαφορές, βέβαια, όπως επισημαίνει και ο Travolta στην παρακάτω διάσημη σκηνή από το Pulp Fiction...


Μια παλιά, βρώμικη, λευκή Chevy Nova του 1974 τρέχει σε έναν δρόμο του Χόλιγουντ. Στο μπροστινό κάθισμα κάθονται δύο τύποι -ένας λευκός, ένας μαύρος- που φοράνε φθηνά μαύρα κοστούμια με λεπτές μαύρες γραβάτες. Τα ονόματά τους είναι Βίνσεντ Βέγκα και Τζουλς Γουίνφιλντ. Ο Τζουλς κάθεται στο τιμόνι.

Τζουλς: Για πες μου για τα χασισόμπαρα.

Βίνσεντ: Ωραία, τι θες να μάθεις;

Τζουλς: Το χόρτο είναι νόμιμο εκεί, έτσι;

Βίνσεντ: Νόμιμο είναι, αλλά όχι 100%. Δεν μπορείς, ας πούμε, να μπεις σε ένα εστιατόριο, να στρίψεις έναν μπάφο και να αρχίσεις να τον σκας. Μπορείς να καπνίζεις μόνο στο σπίτι του και σε συγκεκριμένα μέρη.

Τζουλς: Τα χασισόμπαρα;

Βίνσεντ: Ναι, πάει ως εξής: είναι νόμιμο να το αγοράσεις, είναι νόμιμη η κατοχή του και αν είσαι ιδιοκτήτης χασισόμπαρου, είναι νόμιμο να το πουλάς. Εϊναι νόμιμο να το κουβαλάς επάνω σου, πράγμα που δεν έχει βέβαια ιδιαίτερη σημασία, γιατί -άκου τώρα το καλύτερο- αν σε σταματήσουν οι μπάτσοι, απαγορεύεται να σε ψάξουν. Στο Άμστερνταμ οι μπάτσοι δεν έχουν το δικαίωμα να σε ψάχνουν.

Τζουλς: Αυτό ήταν, φίλε μου. Έχω φύγει κιόλας, αυτό ήταν.

Βίνσεντ: Θα γούσταρες τρελά εσύ. Αλλά ξέρεις ποιο είναι το πιο περίεργο πράμα στην Ευρώπη;

Τζουλς: Ποιο;

Βίνσεντ: Οι μικρές διαφορές. Έχουν κι αυτοί τα περισσότερα πράγματα που έχουμε κι εμείς εδώ, αλλά εκεί είναι λίγο διαφορετικά.

Τζουλς: Παράδειγμα;

Βίνσεντ: Στο Άμστερνταμ, ας πούμε, μπορείς να παραγγείλεις μπίρα μες το σινεμά. Και δεν εννοώ σε χάρτινο ποτήρι και τέτοια. Σου δίνουν γυάλινο ποτήρι, όπως στα μπαρ. Στο Παρίσι, μπορείς να πάρεις μπίρα στα Mac Donald's. Α, και ξέρεις πώς λένε το Quarter Pounder with Cheese στο Παρίσι; [Σ.τ.Μ. Το quarter pounder (βλ. φωτό) είναι ένα μπέργκερ, του οποίου το μπιφτέκι έχει βάρος 0,25 pound, δλδ 113 γραμμάρια.]

Τζουλς: Δεν το λένε "Quarter Pounder with Cheese";

Βίνσεντ: Όχι, έχουν το μετρικό σύστημα εκεί, ούτε ξέρουν τι σκατά είναι το Quarter Pounder.

Τζουλς: Και πώς το λένε;

Βίνσεντ: "Ρουαγιάλ με τυρί".

Τζουλς: "Ρουγιάλ με τυρί". Και πώς λένε το Big Mac;

Βίνσεντ: Το Big Mac είναι Big Mac, αλλά το λένε "Le Big Mac".

Tζουλς: "Le Big Mac"! Και πώς λένε το Whopper;

Βίνσεντ: Δεν ξέρω, δεν πήγα σε κανένα Burger King. Αλλά ξέρεις τι βάζουν στην Ολλανδία στις τηγανητές πατάτες αντί για κέτσαπ;

Τζουλς: Τι;

Βίνσεντ: Μαγιονέζα.

Τζουλς: Τι λε ρε φίλε!

Βίνσεντ: Τους έχω δει, σου λέω, φίλε μου! Και δεν εννοώ λίγη, στην άκρη του πιάτου. Τις πνίγουν στη μαγιονέζα!

Τζουλς: Μπλιαξ.