Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

No strings attached: Ανθοδέσμη από καρότα

Xθες είδα μια ταινιούλα με τίτλο "No Strings Attached" (2011), στην οποία συμπρωταγωνιστούν ο Άστον Κούτσερ και η Νάταλι Πόρτμαν. Δεν είναι κάτι συγκλονιστικό, πρόκειται απλώς για μια ευχάριστη ρομαντική κωμωδία, απ' αυτές που κάνουν εμάς τις γυναίκες να τρέφουμε υπερβολικά υψηλές και σαφέστατα μη ρεαλιστικές προσδοκίες για τον έρωτα και το αντίθετο φύλο και που ως εκ τούτου -όπως εύστοχα το έθεσε προ ημερών η φίλη μου η Ι.- στο εξής θα πρέπει να τοποθετούνται στα βιντεοκλάμπ στο ράφι της επιστημονικής φαντασίας.
Ξεχώρισα, όμως, δύο πολύ χαριτωμένες σκηνές, τις οποία θέλησα να μοιραστώ μαζί σας. Η υπόθεση έχει ως εξής: η Νάταλι Πόρτμαν είναι μια πολυάσχολη γιατρός αποφασισμένη πάση θυσία να μην ερωτευτεί, ώσπου μια μέρα αρχίζει να κάνει σεξ με τον Άστον Κούτσερ -έναν ανερχόμενο τηλεοπτικό σεναριογράφο- ξεκαθαρίζοντάς του ωστόσο από την αρχή ότι δεν θέλει να κάνουν σχέση. Ο Κούτσερ, λοιπόν, προσπαθεί να την κάνει να παραδεχτεί ότι τον έχει ερωτευτεί κι εκείνη όπως κι αυτός και να την πείσει να γίνουν κανονικό ζευγάρι.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, έπειτα από αρκετές αποτυχημένες απόπειρες, την πείθει να βγει ραντεβού μαζί του. Εκείνη του έχει απαγορεύσει να της αγοράσει λουλούδια. Εκείνος εμφανίζεται στο ραντεβού με ένα μπουκέτο καρότα.



Εντάξει, το ομολογώ. Έχω αδυναμία στον Άστον Κούτσερ. Κι ας απάτησε την Ντέμι Μουρ, κι ας είναι λίγο βλαχάκι, κι ας πέρασε το μοναδικό του βράδυ στην Αθήνα στα μπουζούκια πετώντας γαρδένιες στο Πάνο Κιάμο (βλ. φωτό: έλεος, Άστον, δεν είναι τουρτοπόλεμος, αγάπη μου). Πολύ απλά γιατί νομίζω ότι πολύ λίγοι θα μπορούσαν να εμφανιστούν με ένα μάτσο καρότα σε ραντεβού και να σου το "πουλήσουν" τόσο χαριτωμένα που να σε κάνουν να κολακευτείς για τη ρομαντική τους χειρονομία. Εξάλλου, είναι αδύνατο να μην εκτιμήσεις και την πρωτοτυπία του όλου εγχειρήματος. (Εντάξει, παιδιά, το ξέρω ότι δεν το σκέφτηκε μόνος του ο Άστον, αλλά εγώ έτσι θέλω να το έχω στο μυαλό μου, οκέι;) Όχι ότι έχω τίποτα με τα παραδοσιακά τριαντάφυλλα και φυσικά ποτέ μου δεν τα σνόμπαρα όταν μου τα πρόσφερε κάποιος, αλλά I'm just saying (και σε συνέχεια της χθεσινής μου ανάρτησης, αν θέλετε) λίγη πρωτοτυπία δεν βλάπτει. Άσε που αν κάποιος μου έφερνε καρότα αντί για λουλούδια, μετά θα του έφτιαχνα μια καροτόσουπα ή ένα carrot cake -ανάλογα τα γούστα του- και θα ανταπέδιδα την ευγενική χειρονομία 100%...
Η δεύτερη σκηνή που με έκανε να αγαπήσω τον Άστον λίιιιγο ακόμα παραπάνω είναι αυτή εδώ:



Στο ραντεβού, ο Άστον αγοράζει ένα μιλκσέικ για να το μοιραστούν με τη Νάταλι με διπλό καλαμάκι (πόσο μα πόσο υπέροχα ρετρό, μπάι δε γουέι!) και καταλήγουν να "τσακώνονται" για το ποιος θα ρουφήξει περισσότερο.

Άνταμ: Ευχαριστώ.
Έμμα: Τι, εγώ δεν έχω δικό μου μιλκσέικ;
Άνταμ: Όχι. Ένα μιλκσέικ, δύο καλαμάκια. Αυτό είναι που το κάνει πιο ιδιαίτερο.
Έμμα: Μα πεινάω πάρα πολύ.
Άνταμ: Θα πάμε για φαγητό πιο μετά. Δεν διάβασες το πρόγραμμα;
Έμμα: Να πάρεις κι άλλο μιλκσέικ. Έχεις μεγάλο στόμα.
Άνταμ: Κι εσύ μεγάλο στόμα έχεις.
(Η Έμμα αρχίζει να ρουφάει. Ο Άνταμ βιάζεται να πιει κι αυτός γρήγορα. Η Έμμα βουτάει κι ένα δεύτερο καλαμάκι μέσα στο ποτήρι.)
Άνταμ: Μμμ! Έι! Μην κλέβεις! (Παίρνει 10 καλαμάκια, τα χώνει μέσα στο ποτήρι και πίνει αχόρταγα. Η Έμμα βάζει τα γέλια.
Άνταμ: Συγγνώμη.
(Παύση. Την κοιτάζει.)
Άνταμ: Μ' αρέσεις πολύ.
Έμμα: Κι εσύ μ' αρέσεις πολύ.
Άνταμ: (Κοιτώντας τη στα μάτια) Βασικά... Νομίζω ότι... Αρχίζω να σε ερωτε-
(Αμήχανη η Έμμα κατεβάζει το βλέμμα και κοιτώντας το ποτήρι, πέφτει με τα μούτρα στο μιλκσέικ.)
Έμμα: Μμμμ!
Άνταμ: (Απογοητευμένος) Πιες το εσύ το υπόλοιπο.

Υ.Γ. Η φωτό του Άστον από τον Κιάμο είναι από το gossip-tv.gr.

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Stranger than fiction: γιατί ένα μπισκότο μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο

Xθες κάθισα και ξαναείδα μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, το Stranger than Fiction ("Πιο παράξενο κι από παράξενο" έχει αποδοθεί στα Ελληνικά ο τίτλος) και χάρηκα πολύ, γιατί αν και είχα χρόνια να τη δω, διαπίστωσα ότι συνεχίζω να τη βρίσκω εξίσου πρωτότυπη, φρέσκια, ενδιαφέρουσα και συγκινητική όσο και την πρώτη φορά που την είδα στο σινεμά.
Συν τοις άλλοις, βρίσκω τον χαρακτήρα της Μάγκι Τζίλενχαλ αξιολάτρευτο κι έτσι αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μία από τις πιο όμορφες και τρυφερές σκηνές της ταινίας, όπου η ατίθαση και μποέμ Άννα Πασκάλ εξηγεί στον δύσκαμπτο και καθώς πρέπει φοροτεχνικό Χάρολντ Κρικ που της κάνει έλεγχο γιατί αποφάσισε να παρατήσει τη Νομική και να γίνει ζαχαροπλάστισσα:

Χάρολντ Κρικ: Καληνύχτα.
Άννα: Θέλετε ένα μπισκότο;
Χάρολντ: Α, όχι.
Άννα: Ελάτε τώρα. Είναι ζεστά και αφράτα και φρέσκα από τον φούρνο.
Χάρολντ: Όχι, δεν μου αρέσουν τα μπισκότα.
Άννα: Σε όλους αρέσουν τα μπισκότα.
Χάρολντ: Ναι, το ξέρω.
Άννα: Όταν περνούσατε μια φρικτή, απαίσια μέρα, δεν σας έφτιαχνε ποτέ η μαμά σας μπισκότα και γάλα;
Χάρολντ: Όχι, η μαμά μου δεν έφτιαχνε γλυκά. Τα μόνα μπισκότα που έχω φάει ποτέ μου ήταν αγοραστά.
Άννα: Χμμμ. Καλά. Καθίστε κάτω.
Χάρολντ: Όχι, είμαι...
Άννα: Όχι. Καθίστε κάτω. (Ακουμπάει μπροστά του ένα ποτήρι γάλα και ένα πιάτο με ένα μπισκότο). Και τώρα, φάτε ένα μπισκότο.
Χάρολντ: Πραγματικά δεν μπορώ.
Άννα: Κύριε Κρικ. Ήταν μια πραγματικά φρικτή μέρα. Το ξέρω, γιατί εγώ το φρόντισα. Οπότε πάρτε το μπισκότο, βουτήξτε το στο γάλα και φάτε το.
(Ο Χάρολντ κάνει ό,τι του λέει. Δοκιμάζει το μπισκότο και αφήνει έναν αναστεναγμό απόλαυσης.)
Χάρολντ: Ουάου. Είναι ένα πάρα πολύ καλό μπισκότο. Πότε αποφασίσατε να γίνετε ζαχαροπλάστισσα;
Άννα: Στο κολλέγιο.
Χάρολντ: Πήγατε σε σχολή μαγειρικής;
Άννα: Στη Νομική του Χάρβαρντ πήγα, βασικά.
Χάρολντ: Α, συγγνώμη, υπέθεσα ότι...
Άννα: Όχι, δεν πειράζει. Δεν την τελείωσα.
Χάρολντ: Συνέβη κάτι;
Άννα: Μετά βίας με δέχτηκαν. Πραγματικά μετά βίας. Ο μόνος λόγος που με άφησαν να μπω ήταν η εργασία μου για το πώς θα έκανα τον κόσμο καλύτερο με το δίπλωμά μου. Και που λέτε, έπρεπε να πηγαίνουμε σε κάτι συναντήσεις για μελέτη με τους συμφοιτητές μου και μερικές φορές κρατούσαν όλη νύχτα. Έτσι, έφτιαχνα γλυκά, για να μην πεινάσει κανείς όσο διαβάζαμε. Μερικές φορές, έψηνα όλο το απόγευμα στην κουζίνα του κοιτώνα και έφερνα γλυκά στις ομάδες μελέτης. Άρεσαν πολύ σε όλους. Φάτε. Έφτιαχνα μπισκότα με βρώμη, μπάρες με φυστικοβούτυρο, φυστικία macadamia με επικάλυψη μαύρης σοκολάτας... Και όλοι τα έτρωγαν κι ήταν χαρούμενοι και μελετούσαν πιο σκληρά και τα πήγαιναν καλύτερα στις εξετάσεις και σιγά-σιγά άρχισε να έρχεται όλο και περισσότερος κόσμος στις ομάδες μελέτης κι εγώ έφερνα περισσότερα σνακ και αναζητούσα καλύτερες συνταγές και σύντομα πέρασα στο τυρί ρικότα και τα κρουασάν βερίκοκο και τις μπάρες μόκα με γλάσο αμυγδάλου και τα σιφόν κέικ λεμονιού με γλάσο ροδάκινο... Και στο τέλος του εξαμήνου είχα 27 συμφοιτητές που μελετούσαμε μαζί, οκτώ τετράδια γεμάτα συνταγές και μέσο όρο D. Κι έτσι, τα παράτησα. Σκέφτηκα ότι αν ήταν να κάνω τον κόσμο καλύτερο, θα το έκανα με τα μπισκότα μου. (Παύση.) Σας αρέσουν;
Χάρολντ: Μου αρέσουν.
Άννα: Χαίρομαι.
Χάρολντ: Σας ευχαριστώ που με πιέσατε να τα φάω.
Άννα: Παρακαλώ.



Αλλά επειδή πραγματικά λατρεύω αυτή την ταινία, μου είναι δύσκολο να κρατηθώ και να μην αναφέρω μια ακόμα λεπτομέρεια που βρήκα πολύ χαριτωμένη και ιδιαίτερη: Όταν ο Χάρολντ πάει να βρει την Άννα για να της εξομολογηθεί τον έρωτά του, αντί να της το πει με λουλούδια (flowers), μιας και είναι ζαχαροπλάστισσα, αποφασίζει να της χαρίσει αλεύρια (flours). Ειλικρινά, αν το κάνει αυτό ποτέ άντρας για μένα, τον παντρεύομαι επιτόπου.



Από πού προέρχεται το φυστικοβούτυρο

Μια εικόνα που θα σας κάνει να δείτε το φυστικοβούτυρο με άλλο μάτι :Ρ

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Sushi για zombies

Μερικές φορές νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος εκεί έξω που διαβάζει το μυαλό μου, γιατί βλέπω προϊόντα που νομίζω ότι έχουν δημιουργηθεί απλώς και μόνο για τη δική μου ευχαρίστηση. Όπως αυτό εδώ.

Το οποίο συνδυάζει όχι δύο, αλλά τρεις μεγάλες μου αγάπες: τις gummy καραμέλες, το sushi ΚΑΙ τα ζόμπι! What more could I ask for?

Y.Γ.1 Μπορείτε να το αγοράσετε από εδώ.
Υ.Γ.2 Με τρελαίνει που έχει και chopsticks.

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

ΑΜΑΝ - Ο χειρότερος σερβιτόρος ever

Την επόμενη φορά που θα πάτε σε ένα εστιατόριο και θα νιώσετε την ανάγκη να γκρινιάξετε ότι δεν έχει καλό σέρβις, σκεφθείτε ότι υπάρχουν πάντα και χειρότερα:

Σερβιτόρος: Λοιπόν, ορίστε, κύριε. Λυσσάξατε! Τι θέλετε;
Τσουτσέκης: Ε τι τι θέλουμε; Να παραγγείλουμε θέλουμε!
Σερβιτόρος: Να παραγγείλετε. Λοιπόν, ορίστε. Έχουμε: φιλέ μινιόν φουαγκρά, έχουμε φουαγκρά σκέτο αλα γκρεκ, μπλαμπλά στα κάρβουνα.
Και τώρα προσέξτε με, σπεσιαλιτέ. Αγγινάρες στα κάρβουνα, αγγινάρες στο πάτωμα, αγγινάρες στον τοίχο, αγγινάρες παντού γενικότερα. Έχουμε ογκρατέν πατάτες. Έχουμε πατάτες στα κάρβουνα.
Τσουτσέκης: Ε σταματήστε πια, κύριε. Σας παρακαλώ, μπερδεύτηκα! Λίγο πιο σιγά, ή τουλάχιστον, δεν υπάρχει ένας κατάλογος σ' αυτό το εστιατόριο, να παραγγείλουμε σαν άνθρωποι; Σας παρακαλώ πάρα πολύ. Έναν κατάλογο, παρακαλώ.
Σερβιτόρος: Ουφφφφ! Με σκάσατε, κύριε! Ορίστε! Κατάλογος! Παραγγείλτε!
Τσουτσέκης: Τι μας έφερε εδώ; Μήπως είναι τρελός; Μας έφερε τηλεφωνικό κατάλογο! Σας παρακαλώ, κύριε, για να τελειώνουμε. Φέρτε μας δύο φιλετάκια, ας πούμε. Δύο φιλετάκια με πατατούλες, ξέρετε, κάτι απλό, τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά, συγγνώμη, αν έχετε την καλοσύνη, τα φιλετάκια να είναι κάπως μαλακά γιατί έχω κάποιο πρόβλημα με τα δόντια μου.
Σερβιτόρος: Αχ, ο κύριος Τσουτσέκης έχει πρόβλημα με τα δοντάκια! Έγινε, κύριε Τσουτσέκη! (κρυφογελάει)
Τσουτσέκης: Και πού 'στε...
Σερβιτόρος: Ποιον είπες πούστη, ρε;
Τσουτσέκης: Σας παρακαλώ, δεν εννοώ πούστη, πού 'στε, τρόπος του λέγειν, ελάτε να σας πω κάτι ακόμα δηλαδή.
Σερβιτόρος: Α. Τι θέλετε;
Τσουτσέκης: Ένα μπουκάλι κρασί, αν έχετε την καλοσύνη.
Σερβιτόρος: Εντάξει, κύριε. Άσπρο ή κόκκινο;
Τσουτσέκης: Ό,τι να 'ναι, κύριε.
Σερβιτόρος: Θα σου φέρω ένα μπορντό.



Και βέβαια, η αξεπέραστη στιγμή στο 5'39'':
Σερβιτόρος: Κάτσε κάτω μωρέ, που θες και να φύγεις! Πού θα πας δηλαδή;
Τσουτσέκης: Είστε με τα καλά σας, κύριε;
Σερβιτόρος: Βρε, άμα δεν φας όλο σου το φαγητό, δεν έχεις να πας πουθενά! Έρχεσαι μας παραγγέλνεις, μας αναστατώνεις, θα κάτσεις να φας μέχρι την τελευταία μπουκιά!

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Άγιος Βαλεντίνος - Λαίδη και Αλήτης

Μία από τις πιο ρομαντικές στιγμές στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων, η κλασική σκηνή όπου η Λαίδη και ο Αλήτης μοιράζονται ένα πιάτο σπαγκέτι με κεφτέδες κάτω από το φεγγαρόφως, στο πίσω στενάκι ενός Ιταλικού ρεστοράν.



Στο 3'00'', η στιγμή όπου το μακαρόνι τελειώνει, τα μουσούδια πλησιάζουν και η Λαίδη γυρίζει ντροπαλά το κεφάλι από την άλλη μεριά είναι αδύνατο να μην σας κάνει να χαμογελάσετε.

Scrubs και Άγιος Βαλεντίνος

Για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, μια όμορφη σκηνή από τη λατρεμένη μου κωμική τηλεοπτική σειρά Scrubs. Ποιος ξέρει; Ίσως σας δώσει και έμπνευση ώστε να κάνετε κι εσείς μια έκπληξη στον/την αγαπημένο/η σας ;-)

Turk: Γιατί με ειδοποίησες να έρθω στην ταράτσα;
Carla: Σκεφτόμουν ότι δουλεύεις πολύ σκληρά και ότι αν θέλω εκπλήξεις και ρομαντισμό, ίσως είναι σειρά μου να τα φέρω εγώ. Οπότε... Μας έφερα δύο σαλάτες.
Turk: (ξενερωμένος) Ωραία.
Carla: Ένα κουτί με 36 καυτερές φτερούγες.
Turk: Αυτά είναι!
Carla: Kαι σος blue cheese.
Turk: Την αγαπάω αυτή τη γυναίκαααα!



Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Εστιατόριο The Breeder Feeder στο Μεταξουργείο

Για όσους δεν το ξέρετε, εντός της γκαλερί The Breeder λειτουργεί από πέρυσι ένα μικρό και cozy εστιατόριο ονόματι The Breeder Feeder. Έχω ήδη ξαναμιλήσει γι' αυτό πέρυσι, όταν είχα δοκιμάσει ένα μενού των Food Queens, το οποίο με είχε αφήσει με θετικές εντυπώσεις. Φέτος, όμως, θα βρείτε εδώ τις μαγειρικές της ομάδας gastronomic collectiva, ιδρυτές της οποίας είναι Βάσκος Íñigo Ocharan και ο Ελληνοϊταλός Marko Rossi, δύο chefs που αφού σπούδασαν και δούλεψαν σε διάφορα εστιατόρια της Ευρώπης, επέστρεψαν και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ελλάδα, όπου και δραστηριοποιούνται τα τελευταία χρόνια. Κάθε εβδομάδα ο Marco και ο Íñigo (βλ. φωτό), που είναι πάντοτε πρόθυμοι να συζητήσουν με τους επισκέπτες τους και να μοιραστούν μαζί τους τα μυστικά της κουζίνας τους, ετοιμάζουν ένα μενού εμπνευσμένο και από την κουζίνα μιας διαφορετικής χώρας.


Πρόκειται για ένα πολύ ωραίο concept και μια μοναδική ευκαιρία να δοκιμάσουμε εθνικές κουζίνες για τις οποίες δεν υπάρχει εκπροσώπηση από άλλα εστιατόρια στην πόλη μας. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, η χώρα που επέλεξαν ήταν η Κούβα και βέβαια, ένα τέτοιο γεύμα δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει δίχως ένα mojito, Hemingway style.
Αφού δροσιστήκαμε με το ολόσωστο mojito μας, ξεκινήσαμε με το πρώτο πιάτο του μενού που ήταν σούπα Munyeta από την περιοχή Cienfuegos με φασόλια και chorizo (btw το chorizo είναι η αδυναμία μου, ειδικά σε συνδυασμό με όσπρια), η οποία ήταν άψογα εκτελεσμένη και πικάντικη όσο μου αρέσει. Ακολούθησαν Pastelitos (πιτάκια, δηλαδή) με γέμιση Picadillo, ελιές, σταφίδες και σάλτσα criolla. Το picadillo, παρεμπιπτόντως, είναι ένα πιάτο που απαντάται σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής και φτιάχνεται κατά βάση με κιμά και σάλτσα ντομάτας, ενώ ανάλογα την προέλευσής του μπορεί να περιλαμβάνει και άλλα υλικά. To επόμενο πιάτο ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη καθώς επρόκειτο για έναν απρόσμενο συνδυασμό γεύσεων: ψητή μπανάνα γεμιστή με τυρί και καυτερή σάλτσα aji με άφθονο σκόρδο. Στην αρχή ο συνδυασμός γλυκού/αλμυρού ίσως ξενίσει κάποιους, αλλά ως σύνολο τον βρήκα πολύ διασκεδαστικό για τον ουρανίσκο. Το κυρίως πιάτο ήταν πραγματικά γευστικότατο και ίσως και το καλύτερο το μενού, αν και έτσι ίσως αδικώ τα υπόλοιπα. Το λαυράκι μαζί με κάππαρη και σάλτσα πιπεριάς και ντομάτας, ήταν ωραία ψημένο -κρατούσε υγρασία όσο πρέπει- και ήταν πολύ όμορφα αρωματισμένο από τον κόλιανδρο, ενώ το ρύζι με μπόλικη καπνιστή πάπρικα το συνόδευε ταιριαστά. Απολαυστικότατο ήταν, τέλος και το επιδόρπιο, κρέμα με μπισκότο και αφρό κανέλλας: μια ανάλαφρη κρέμα που έκλεισε ιδανικά ένα πικάντικο μενού αφήνοντας μια απαλή επίγευση στον ουρανίσκο.
O Marco και ο
Íñigo σκοπεύουν να συνεχίσουν τον γαστρονομικό γύρο του κόσμου, αφού απ' ό,τι μου είπαν έχουν ανεξάντλητες ιδέες. Ξεκίνησαν με τις Σκανδιναβικές χώρες, τη Νέα Ορλεάνη και το Περού και τις επόμενες εβδομάδες θα ασχοληθούν με την Ουρουγουάη και τη χώρα των Βάσκων, που είναι και ο τόπος καταγωγής του Inigo.
Τα μενού της Gastronomic Collectiva μπορ
είτε να τα απολαμβάνετε κάθε Παρασκευή και Σάββατο κατόπιν κράτησης. Για το μενού της κάθε εβδομάδας, αλλά και τα τελευταία νέα της Gastronomic Collectiva μπορείτε να ενημερώνεστε μέσω του ιστολόγιου The Breeder Feeder, ενώ για την εικαστική δραστηριότητα της γκαλερί The Breeder μπορείτε να διαβάζετε εδώ. Αυτό το μήνα τρέχει η ενδιαφέρουσα έκθεση τoυ Αμερικανού video και performance artist Kalup Linzy.

Για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ο Marco και ο Íñigo ετοίμασαν και ένα μενού για ερωτευμένους, το οποίο μπορείτε να απολαύσετε σήμερα στο The Breeder Feeder κατόπιν κρατήσεως. To μενού έχει δημοσιευτεί και στην Athens Voice και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Παρακαλώ, δώστε σημασία στους ευφάνταστους τίτλους, hint hint, nudge nudge!


Παράλληλα, μπορείτε να διαβάσετε στην Athens Voice το άρθρο που έγραψα με αφορμή τη γιορτή των ερωτευμένων και ένα έργο του πολυαγαπημένου μου Αμερικανού φωτογράφου Ryan McGinley που επέλεξαν οι ιδιοκτήτες της γκαλερί The Breeder (διαβάστε το εδώ).

Κουζίνα: εθνικές κουζίνες

Τιμές: prix fixe 30 ευρώ. Εδώ θέλω να συγχαρώ και το The Breeder Feeder, γιατί είναι από τα λίγα εστιατόρια της πόλης που εφαρμόζουν την τακτική του BYOB (Bring Your Own Bottle): Αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να φέρετε μαζί σας και να πιείτε το δικό σας κρασί, με χρέωση μόνο 3 ευρώ ανά τραπέζι.
Διεύθυνση: Περδίκα 6, Μεταξουργείο.
Τηλ: 210 33 17 527.

Y.Γ. 1 Η φωτογραφία του The Breeder Feeder είναι από την ιστοσελίδα του περιοδικού Αθηνόραμα.

Y.Γ.2 Το mojito ήταν ένα από τα αγαπημένα ποτά του Ernest Hemingway. Tου άρεσε να το απολαμβάνει σε ένα μπαρ ονόματι La Bodeguita del Medio, στο οποίο ήταν τακτικός θαμώνας. Ακόμα και σήμερα, στο μπαρ αυτό, που αποτελεί σταθμό για τους θαυμαστές του διάσημου Αμερικανού συγγραφέα στην Αβάνα, μπορείτε να διαβάσετε στον τοίχο τη χειρόγραφη επιγραφή του Χέμινγουεϊ "My mojito in La Bodeguita, My daiquiri in El Floridita".

Υ.Γ.3 Άλλο ένα fun fact που ανακάλυψα καθώς έψαχνα πληροφορίες για τον Kalup Linzy στο διαδίκτυο είναι η συνεργασία του με τον ηθοποιό James Franco, (συγχωρέστε με,
αλλά μαζί με το όνομά του πάει απαραίτητα πακέτο και ένας αναστεναγμός, αχχχ) έναν ταλαντούχο άνθρωπο που δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει για τις πολύπλευρες καλλιτεχνικές του ανησυχίες, σε μια περφόρμανς βασισμένης στη μουσική, που ερευνά τις διαφορές μεταξύ ψυχαγωγίας/ διασκέδασης και τέχνης με τίτλο That's Entertainment. Δείτε το βίντεο εδώ:



Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Eστιατόριο Iskandar στον Άλιμο

H αλήθεια είναι πως η πόλη μας δεν διαθέτει πολλά ινδικά εστιατόρια, αλλά όσα έχει, θεωρώ ότι είναι σε αρκετά καλό επίπεδο. Το μόνο από αυτά που δεν είχα δοκιμάσει ως τώρα (καθαρά λόγω χιλιομετρικής απόστασης από το σπίτι μου και μόνο) ήταν το Iskandar (το όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Σανσκριτική) που βρίσκεται στον Άλιμο και τελικά αποδείχτηκε και το καλύτερο από όλα.
Η αφορμή στάθηκε το κουπόνι που αγόρασε μια φίλη από ένα site με προσφορές, με το οποίο φάγαμε τέσσερα άτομα ένα γεύμα αξίας 120 ευρώ πληρώνοντας μόνο 60, δηλαδή 15 το άτομο. Όπως καταλαβαίνετε, φυσικά, με 120 ευρώ παραγγείλαμε ατελείωτα πράγματα από τον κατάλογο.
Ξεκινήσαμε με vegetarian samosa (4.80 ευρώ) που ήταν άψογα και με πολύ καλή ζύμη. Έχω ωστόσο να παραπονεθώ για το ότι δεν μας έφεραν papadam και chutneys όπως συνηθίζεται (αν και με τόσα που είχαμε να φάμε δεν μας πολυαπασχόλησε τελικώς) στην αρχή κάθε ινδικού γεύματος. Συνεχίσαμε με dal tarka, κίτρινες φακές δηλαδή μαγειρεμένες με κάρι (5.70) και channa masala (6 ευρώ), που είναι ρεβύθια μαγειρεμένα σε σάλτσα ντομάτας, και τα δύο ικανοποιητικότατα. Στη συνέχεια περάσαμε στα κυρίως, από τα οποία επιλέξαμε chicken tikka (14.40 ευρώ) το οποίο ήταν πολύ όμορφα ψημένο και ζουμερό. Επίσης, το butter chicken (murgh makhni - 14.50 ευρώ) που είναι κύβοι κοτόπουλου μαγειρεμένοι με βούτυρο και ντομάτα σε μια κρεμώδη σάλτσα ήταν πολύ νόστιμο (ίσως η καλύτερη επιλογή της βραδιάς), ενώ το beef dopiaza (18.70), που ήταν κύβοι μοσχαριού μαγειρεμένοι με κρεμμύδι , τζίντζερ, σκόρδο, λεμόνι και κάρι, αν και η σάλτσα του ήταν νοστιμότατη, τα κομμάτια κρέατος ήταν δυστυχώς περισσότερο λίπος παρά κρέας. Όλα αυτά, φυσικά, τα συνοδεύσαμε με το απαραίτητο ρύζι -διαλέξαμε το navratan biryani (5.30 ευρώ), που ήταν ένα συμπαθέστατο μπασμάτι με λαχανικά και γιαούρτι και το mushroom rice (4.80 ευρώ)- καθώς και με άφθονες πίτες naan (1.70) και lacha paratha (2.40). Παρεμπιπτόντως, πρέπει να εξομολογηθώ ότι αν και το naan ήταν επί πολλά συναπτά έτη η νούμερο ένα επιλογή μου για τη συνοδεία ινδικού γεύματος, τώρα τελευταία νομίζω ότι έχω περισσότερη αδυναμία στο paratha, που θυμίζει αρκετά σφολιάτα. Στο Iskandar δε, νομίζω ότι το paratha ήταν εξαιρετικό, καθώς ήταν λεπτοφτιαγμένο και ελαφρύτερο από ό,τι σε άλλα εστιατόρια όπου το έχω δοκιμάσει.
Μετά από όλα αυτά ήταν πραγματικά άξιον απορίας πώς είχαμε ακόμα χώρο για επιδόρπιο. Αν και είχαμε πλέον αρχίσει να ξεκουμπώνουμε παντελόνια και αισθανόμασταν
οριακά να εκραγούμε σαν τον Mr. Creosote στο γνωστό σκετσάκι των Monty Python από την ταινία "The Meaning of Life" (βλ. φωτό δεξιά), πεισμώσαμε και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε και δύο από τα γλυκά. Δυστυχώς, ήταν αρκετά απογοητευτικά. To gulab jamun (6.50 ευρώ), που είναι κάτι σιροπιαστές μπαλίτσες ζυμαριού βουτηγμένες σε ροδόνερο, με αφήνει ούτως ή άλλως προσωπικά σχετικά αδιάφορη, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη γι' αυτό, αν και ούτε στις υπόλοιπες της παρέας άρεσε ιδιαίτερα. Το kulfi, όμως, του οποιου είμαι φαν, με απογοήτευσε πολύ. Το kulfi είναι ένα είδος παγωτού, το οποίο, όμως, είναι πολύ πιο πηχτό σε σχέση με το δυτικό παγωτό και γι' αυτό κάνει και περισσότερη ώρα να λιώσει. Το συγκεκριμένο, ωστόσο, δεν έλεγε να λιώσει με τίποτα, και ως εκ τούτου ήταν αδύνατο να το φάμε με τα κουταλάκια με τα οποία μας το σέρβιραν, ακόμα και μισή ώρα μετά το σερβίρισμα. Επιπλέον, ήταν γεμάτο κρυστάλλους, πράγμα που σημαίνει ότι είχε ξεπαγώσει και ξαναπαγώσει.
Αν εξαιρέσεις ένα-δύο γευστικές αστοχίες, λοιπόν, όλα όσα δοκιμάσαμε ήταν πολύ νόστιμα και οι γεύσεις αρκετά αυθεντικές. Ωστόσο, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι εάν όλα αυτά τα πλήρωνα 35 ευρώ (που υπολογίζω ότι κοστίζει περίπου το άτομο) αντί για 15 που δώσαμε εμείς, σίγουρα θα τα έβλεπα με άλλο μάτι και ίσως να τα έκρινα λίγο πιο αυστηρά, διότι η σχέση ποιότητας-τιμής στην εστίαση είναι ένας από τους κυριότερους παράγοντες βάσει των οποίων αποφασίζει κανείς αν θα ξαναεπισκεφθεί τελικά ένα εστιατόριο ή όχι, πόσο μάλλον στις μέρες μας, που δεν έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε με την ίδια συχνότητα όσο παλιότερα.
Συνοψίζοντας, το Iskandar είναι ένας όμορφος χώρος, οπωσδήποτε μαξιμαλιστικός, , ίσως και στα όρια του κιτς για κάποιους, αν και εμένα μου είναι ευχάριστος ως διακόσμηση. Εάν είστε μεγάλη παρέα, ζητήστε να καθίσετε στη μεγάλη ροτόντα κάτω από το ξύλινο κιόσκι - σίγουρα θα προσθέσει ατμόσφαιρα στο γεύμα σας. Το τραπέζι είναι όμορφα στρωμένο με παραδοσιακά σερβίτσια (μεταλλικά κύπελλα κλπ), αλλά μου έκανε αρνητική εντύπωση το γεγονός ότι ενώ είχαν μπει στον κόπο να τοποθετήσουν μέσα στα πιάτα κομψότατα μεταλλικά napkin rings, οι πετσέτες που ήταν τυλιγμένες μέσα σε αυτά ήταν χάρτινες - το βρήκα σχεδόν αστείο. Τέλος, το σέρβις είναι αρκετά αργό και δεν θα έλεγα ότι το προσωπικό είχε ιδιαίτερη όρεξη να εξηγήσει, πράγμα που για τους αρχάριους στην ινδική κουζίνα μπορεί να είναι πρόβλημα.

Κουζίνα: ινδική
Τιμές: 30-40 ευρώ το άτομο.
Διεύθυνση: Λ. Ελευθερίας 6 (Αμφιθέας) & Λ. Ποσειδώνος, Αλιμος
Ωρες Λειτουργίας: Τρίτη έως Κυριακή 19:00 - 01:00 και Κυριακή μεσημέρι 13:00 - 17:00
Κάθε Κυριακή: μπουφές με αυθεντικά ινδικά πιάτα που αλλάζουν κάθε εβδομάδα (18 ευρώ το άτομο)
Τηλ: 210 98 86 474

Υ.Γ. H φωτογραφία του εστιατορίου είναι από το Αθηνόραμα
.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Εστιατόριο Pastis στο Μαρούσι

Πριν λίγες μέρες είχα μιλήσει για το Mezzaluna ως ενδιαφέρουσα γευστική πρόταση στο Golden Hall. Well, scratch that, γιατί μόλις δοκίμασα το Pastis, ένα γεύμα στο οποίο θα κυμαίνεται στα ίδια χρήματα, αλλά με πολύ πιο ιδιαίτερες και προσεγμένες γεύσεις κατά τη γνώμη μου.
Το μενού, αν και σύντομο (πράγμα που έτσι κι αλλιώς, όπως έχουμε πει, είναι πάντα καλό σημάδι) φαινόταν πολύ δελεαστικό από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο του πιάτο και προβληματιστήκαμε όλοι για αρκετή ώρα σχετικά με την παραγγελία μας.
Τελικά, ξεκινήσαμε με σαλάτα με σπανάκι, αχλάδι, τυρί καμαμπέρ και vinaigrette βατόμουρων (12 ευρώ), που ήταν άψογη, τα λαχανικά τρυφερά και η βινεγκρέτ γλυκιά και σε ολόσωστη αναλογία. Τα δε κυρίως πιάτα ήταν απλώς pure perfection. Ο σολομός ποσέ σχάρας (16 ευρώ) ήταν τέλεια ψημένος, τραγανός απ' έξω και στο εσωτερικό του ζουμερός όσο πρέπει, όπως και τα λαχανικά στον ατμό (καρότο, πατάρα και γαλλικά φασολάκια). Το κριθαρότο με βασιλικό καβούρι, μυζήθρα και φρέσκια ντομάτα, αν και κάπως ακριβό πιάτο, άξιζε μέχρι και το τελευταίο από τα 17 ευρώ του, αφού σχεδόν το εισέπνευσα (* βλ. ΥΓ 1).
Με τόσο μεγάλη επιτυχία, όπως καταλαβαίνετε, ήταν αδύνατο να μην παραγγείλουμε ΚΑΙ επιδόρπιο, και πράγματι, ήταν κι αυτό γευστικά στο ίδιο ύψος με τα υπόλοιπα πιάτα: η μους πραλίνας φουντουκιού με τραγανή βάση πραλίνας και γεύση σοκολάτας (7 ευρώ) ήταν απολαυστική τόσο σε γεύση όσο και σε εμφάνιση και υφή.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και το άψογο σέρβις (το προσωπικό ήταν γρήγορο, εξυπηρετικό και με διάθεση να συζητήσει και να αστειευθεί με τους πελάτες, πράγμα που εγώ πάντοτε εκτιμώ), ομολογώ πως έμεινα πολύ ευχαριστημένη. Φυσικά, με 30-35 ευρώ το άτομο δεν είναι ένα εστιατόριο στο οποίο μπορεί κανείς να γευματίζει κάθε μέρα, αλλά θεωρώ ότι η αναλογία τιμών και ποιότητας είναι παραπάνω από ικανοποιητική.

Κουζίνα: γαλλική/ευρωπαϊκή
Τιμές: 30-35 ευρώ το άτομο (με κρασί)
Διεύθυνση:Λεωφ. Κηφισίας 37Α, Μαρούσι (εμπορικό κέντρο Golden Hall, 2ος όροφος)
Τηλ.: 210 68 35 577
Πληροφορίες: Ανοιχτά όλη μέρα. Έως 11 μ.μ. Κλειστά Κυρ.

*Υ.Γ.1 Χαχα, είπα "εισέπνευσα" και θυμήθηκα τον παρακάτω διάλογο από τα Friends μεταξύ του Ρος και της Ρέιτσελ (season 8, episode 3):

Ross: Nομίζω ότι πρέπει να παντρευτούμε!
Rachel: Αυτή είναι η απάντησή σου σε όλα;
Ross: Αποκλείεται να τα καταφέρεις μόνη σου.
Rachel:
Ορίστε;
Ross:
Έλα τώρα, Ρέιτς. Εδώ καλά-καλά δεν μπορείς να κάτσεις να φας μόνη σου σ' ένα εστιατόριο.
Rachel: Τι;
Ross:
Απλώς λέω, εδώ δεν μπορείς να φας μόνη σου, πώς σκοπεύεις να μεγαλώσεις μόνη σου ένα μωρό;
Rachel:
Μια χαρά μπορώ να φάω μόνη μου!
Ross: Πότε έχεις φάει μόνη σου;
Rachel: Όταν μερικοί-μερικοί σηκώνονται από το τραπέζι πριν προλάβω να τελειώσω!
Ross:
Μερικοί άλλοι, όμως, κάνουν δύο ώρες να φάνε ένα πιάτο σούπα!
Rachel:
Έλα, σε παρακαλώ, εσύ το εισπνέεις το φαΐ σου!
Ross:
Με τη Μόνικα μεγάλωσα! Αν δεν έτρωγες αρκετά γρήγορα, δεν έτρωγες καθόλου!

Y.Γ.2 Και για τα trivia της υπόθεσης -επειδή ξέρετε και πόση αδυναμία τους έχω- ας μιλήσουμε λίγο για το pastis. Το pastis, λοιπόν, είναι ένα γαλλικής προέλευσης λικέρ αρωματισμένο με γλυκάνισο, γλυκόριζα και διάφορα μυρωδικά, όπως θυμάρι, δεντρολίβανο και φασκόμηλο. Eμπορευματοποίηθηκε για πρώτη φορά το 1932, 17 χρόνια μετά την απαγόρευση του αψεντιού, σε μια εποχή που η γαλλική κοινωνία αντιμετώπιζε ακόμα με επιφύλαξη τα ποτά που περιείχαν γλυκάνισο λόγω της κακής φήμης που είχε αποκτήσει η περίφημη πράσινη νεράιδα (aka αψέντι). Παρεμπιπτόντως, "Pastis" σημαίνει "μείγμα" στη διάλεκτο της Προβηγγίας, αν και συμφωνα με άλλες πηγές, στη διάλεκτο της Οξιτανίας σημαίνει "θαμπός" και ως εκ τούτου η ονομασία του ποτού σχετίζεται με το γεγονός ότι το χρώμα του θολώνει όταν ανακατεύεται με νερό (όπως το δικό μας ούζο). To pastis, αν και καταναλώνεται σε όλη τη Γαλλία, είναι πιο διαδεδομένο στη νότια Γαλλία και ειδικότερα στη Μασσαλία, όπου συσχετίζεται με τα διάφορα κλισέ του τρόπου ζωής στην Προβηγγία, όπως το παιχνίδι pétanque.
Eνδιαφέρον έχει, δε, και η έκφραση "je suis dans le pastis", που σημαίνει "έχω μπλέξει", η οποία λέει πολλά από μόνη της και θα έπρεπε να λειτουργήσει αποτρεπτικά ή τουλάχιστον να σας συγκρατήσει κάπως, διότι, σου λέει, προσέξτε, δεν είναι και για χόρταση. Αν παρόλα αυτά τα τραβάει ο οργανισμός σας και δεν πτοείστε από τις προειδοποιήσεις, ακολουθήστε τη μέθοδο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. To cocktail με τίτλο "Death in the Afternoon" είναι δημιουργία του Χέμινγουεϊ και τον τίτλο δανείστηκε ο ίδιος από το ομώνυμο μυθιστόρημά του (στη γλώσσα μας έχει αποδοθεί ως "Θάνατος το απομεσήμερο") του 1932. Το 1935 κυκλοφόρησε στην Αμερική ένα βιβλίο με συνταγές για κοκτέιλ από διάσημους συγγραφείς με τίτλο "So Red the Nose, or Breath in the Afternoon" και η συμβολή του Χέμινγουεϊ ήταν το συγκεκριμένο κοκτέιλ. Οι οδηγίες του Χέμινγουεϊ έχουν ως εξής:
"Χύστε ένα σφηνάκι παστίς σε ένα ποτήρι της σαμπάνιας και προσθέστε παγωμένη σαμπάνια ώσπου να αποκτήσει την απαραίτητη ιριδίζουσα γαλακτερή όψη. Πιείτε τρία ή πέντε τέτοια αργά-αργά." Tώρα βέβαια, ο Ερνέστος, όπως ξέρουμε, το 'τσουζε γενικώς (είναι γνωστή άλλωστε και η αδυναμία του στα μοχίτο), γι' αυτό θα σας συμβούλευα να περιοριστείτε στα ένα με δύο και αφήστε τα τρία με πέντε σε άτομα σαν τον Χέμινγουεϊ, που, όπως λένε και στην Αμερική, he can hold his liquor (και για του λόγου το αληθές, βλ. και τη σχετική φωτό δεξιά).
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ένα ενδιαφέρον άρθρο των New York Times για το αψέντι και την όλη ιστορία με την απαγόρευσή του καθώς και τη σχέση του με το παστίς, θέμα για το οποίο σκοπεύω να μιλήσω πιο αναλυτικά σε μελλοντικό άρθρο ούτως ή άλλως. Τέλος, εδώ μπορείτε να διαβάσετε και ένα της αγγλικής εφημερίδας The Guardian για το πρόσφατο επαναλανσάρισμα του pastis ως trendy καλοκαιρινό, δροσιστικό ρόφημα και την απόπειρα των κατασκευαστών (Pernod Ricard) να αποτινάξουν επιτέλους από πάνω του τη ρετσινιά του αλκοολούχου ποτού για μεθυσμένους/μεσήλικους/αργόσχολους κοιλαράδες που, φορώντας τραγιάσκα και φανέλα, περνούν τα καλοκαιρινά τους απογεύματα παίζοντας petanque στα πάρκα της Μασσαλίας και κοπανώντας σφηνάκια σκέτου, μη αραιωμένου παστίς σαν να μην υπάρχει αύριο (βλ φωτό δεξιά, ο παίκτης στο κέντρο είναι νομίζω χαρακτηριστικότατος).

Υ.Γ.3 Η φωτογραφία του εστιατορίου είναι από την ιστοσελίδα foodreporters.gr.

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

10 τρελά burgers

1) To ξύλινο burger.

Είναι και το burger που αποτέλεσε αφορμή για το συγκεκριμένο post, διότι όταν το ανακάλυψα θυμήθηκα τι άλλα τρελά burgers έχω συναντήσει κατά καιρούς στο διαδίκτυο και αποφάσισα να φτιάξω ένα top 10. Μη νομίζετε, υπάρχουν πολύ περισσότερα, αλλά έπειτα από αρκετή σκέψη κατέληξα στα συγκεκριμένα δέκα, τα οποία θεώρησα πως είναι και τα πιο διασκεδαστικά.
Το ξύλινο burger, λοιπόν, (για όσους δεν διάβασαν αυτήν εδώ την ανάρτηση) είναι ένα γλυπτό της Γερμανίδας καλλιτέχνιδας Sarah Illenberger και έχει τίτλο "McForest".

2) To lego burger.

Προσοχή μη σπάσετε κανένα δόντι.

3) To burger - ουράνιο τόξο.
Πρόκειται για ένα έργο του εικαστικού Henry Hargreaves. Είναι κομμάτι του project με τίτλο "Food of the Rainbow" για το οποίο "επανεφηύρε" διάφορα πιάτα δίνοντάς τους μια πολύχρωμη όψη. (Σύντομα θα ακολουθήσει και αναλυτικότερο άρθρο για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη.)

4) To burger - αθλητικό παπούτσι.


Ως μέρος μιας έκθεσης που πραγματοποιήθηκε στη Στοκχόλμη το 2008, ο Σουηδός καλλιτέχνης Olle Hemmendorff (γ. 1983) σχεδίασε ένα γλυπτό το οποίο εμπνεύστηκε από το αθλητικό παπούτσι Nike Air Μax 90 και το κατασκεύασε εξ' ολοκλήρου από τα υλικά που συνήθως συναποτελούν ένα χάμπουργκερ. Ο ίδιος δήλωσε σχετικά με την επιλογή του: "I constructed a running shoe using the most powerful, must durable and most delicious material known to man: hamburger." ("Κατασκεύασα ένα αθλητικό παπούτσι χρησιμοποιώντας το πιο δυνατό, πιο ανθεκτικό και πιο νόστιμο υλικό που είναι γνωστό στον άνθρωπο: το χάμπουργκερ.")

5) To μεγαλύτερο burger του κόσμου.

To burger του Steve Mallie από το Southgate του Michigan. Το Guinness Book of World Records το ανακήρυξε επισήμως το μεγαλύτερο μπέργκερ του κόσμου με βάρος 83 κιλά!

6) To μικρότερο burger του κόσμου.


Το μπέργκερ και οι πατάτες είναι κατασκευασμένα από πραγματικά, βρώσιμα υλικά, ενώ ο δίσκος και το αναψυκτικό είναι φτιαγμένα από polymer clay. Το fast food γεύμα μινιατούρα κατασκευάστηκε από το μέλος hercuteness για έναν διαγωνισμό της ιστοσελίδας craftster.org με τίτλο "The Little Tiny Challenge". Η hercuteness δήλωσε ότι το burger, το οποίο φαγώθηκε αμέσως μετά τη φωτογράφιση από την ίδια και το σύζυγό της, ήταν νοστιμότατο.

7) To burger κρεβάτι.

Το είχα ξαναπαρουσιάσει στην ανάρτησή μου με τίτλο "Food-inspired προτάσεις διακόσμησης", την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

8) To burger τούρτα. Ένα τσίζμπεργκερ με γλυκιά γεύση... Μπορείτε να διαβάσετε και τη συνταγή του στο foodnetwork και να το δοκιμάσετε κι εσείς για τα γενέθλια των αγαπημένων σας προσώπων. Όχι, απλώς φανταστείτε το με κεράκια επάνω. Τρέλα.

9) To bu
rger χαρτί περιτυλίγματος.

Αυτό το πρωτότυπο χαρτί περιτυλίγματος πωλείται από την εταιρεία Gift Couture και μπορείτε να το προμηθευτείτε από εδώ.

10) To burger - μοτοσικλέτα.

O Harry Sperl, ή "Hamburger Harry" όπως είναι ευρύτερα γνωστός είναι ένας εκκεντρικός Αμερικανός (duh) που δημιούργησε ένα μοναδικό μουσείο αφιερωμένο στα hamburgers το οποίο περιλαμβάνει πάνω από 1.000 αντικείμενα σχετιζόμενα με το αγαπημένο του σνακ. Συμπτωματικά, ένα από τα εκθέματα του μουσείου είναι και το burger-κρεβάτι, δημιουργός του οποίου είναι η Kayla Kromer, από την οποία ο Harry το αγόρασε σε δημοπρασία για να στολίσει μία από τις αίθουσες του μουσείου του.


Φυσικά, ένας τέτοιος συλλέκτης θα πρέπει να κινείται με στυλ. Ως εκ τούτου, ο Harry είναι συν τοις άλλοις και ο κάτοχος αυτής της καταπληκτικής custom μηχανής. Πρόκειται για μια 1100cc 1987 Harley Davidson Sportster την οποία μετέτρεψε σe "Hamburger Trike" όπως του αρέσει να αποκαλεί το δημιούργημά του.