Εστιατόριο Pastis στο Μαρούσι

Πριν λίγες μέρες είχα μιλήσει για το Mezzaluna ως ενδιαφέρουσα γευστική πρόταση στο Golden Hall. Well, scratch that, γιατί μόλις δοκίμασα το Pastis, ένα γεύμα στο οποίο θα κυμαίνεται στα ίδια χρήματα, αλλά με πολύ πιο ιδιαίτερες και προσεγμένες γεύσεις κατά τη γνώμη μου.

Το μενού, αν και σύντομο (πράγμα που έτσι κι αλλιώς, όπως έχουμε πει, είναι πάντα καλό σημάδι) φαινόταν πολύ δελεαστικό από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο του πιάτο και προβληματιστήκαμε όλοι για αρκετή ώρα σχετικά με την παραγγελία μας.
Τελικά, ξεκινήσαμε με σαλάτα με σπανάκι, αχλάδι, τυρί καμαμπέρ και vinaigrette βατόμουρων (12 ευρώ), που ήταν άψογη, τα λαχανικά τρυφερά και η βινεγκρέτ γλυκιά και σε ολόσωστη αναλογία. Τα δε κυρίως πιάτα ήταν απλώς pure perfection. Ο σολομός ποσέ σχάρας (16 ευρώ) ήταν τέλεια ψημένος, τραγανός απ' έξω και στο εσωτερικό του ζουμερός όσο πρέπει, όπως και τα λαχανικά στον ατμό (καρότο, πατάρα και γαλλικά φασολάκια). Το κριθαρότο με βασιλικό καβούρι, μυζήθρα και φρέσκια ντομάτα, αν και κάπως ακριβό πιάτο, άξιζε μέχρι και το τελευταίο από τα 17 ευρώ του, αφού σχεδόν το εισέπνευσα (* βλ. ΥΓ 1).
Με τόσο μεγάλη επιτυχία, όπως καταλαβαίνετε, ήταν αδύνατο να μην παραγγείλουμε ΚΑΙ επιδόρπιο, και πράγματι, ήταν κι αυτό γευστικά στο ίδιο ύψος με τα υπόλοιπα πιάτα: η μους πραλίνας φουντουκιού με τραγανή βάση πραλίνας και γεύση σοκολάτας (7 ευρώ) ήταν απολαυστική τόσο σε γεύση όσο και σε εμφάνιση και υφή.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και το άψογο σέρβις (το προσωπικό ήταν γρήγορο, εξυπηρετικό και με διάθεση να συζητήσει και να αστειευθεί με τους πελάτες, πράγμα που εγώ πάντοτε εκτιμώ), ομολογώ πως έμεινα πολύ ευχαριστημένη. Φυσικά, με 30-35 ευρώ το άτομο δεν είναι ένα εστιατόριο στο οποίο μπορεί κανείς να γευματίζει κάθε μέρα, αλλά θεωρώ ότι η αναλογία τιμών και ποιότητας είναι παραπάνω από ικανοποιητική.

Κουζίνα: γαλλική/ευρωπαϊκή
Τιμές: 30-35 ευρώ το άτομο (με κρασί)
Διεύθυνση:Λεωφ. Κηφισίας 37Α, Μαρούσι (εμπορικό κέντρο Golden Hall, 2ος όροφος)
Τηλ.: 210 68 35 577
Πληροφορίες: Ανοιχτά όλη μέρα. Έως 11 μ.μ. Κλειστά Κυρ.

*Υ.Γ.1 Χαχα, είπα "εισέπνευσα" και θυμήθηκα τον παρακάτω διάλογο από τα Friends μεταξύ του Ρος και της Ρέιτσελ (season 8, episode 3):

Ross: Nομίζω ότι πρέπει να παντρευτούμε!
Rachel: Αυτή είναι η απάντησή σου σε όλα;
Ross: Αποκλείεται να τα καταφέρεις μόνη σου.
Rachel: Ορίστε;
Ross: Έλα τώρα, Ρέιτς. Εδώ καλά-καλά δεν μπορείς να κάτσεις να φας μόνη σου σ' ένα εστιατόριο.
Rachel: Τι;
Ross: Απλώς λέω, εδώ δεν μπορείς να φας μόνη σου, πώς σκοπεύεις να μεγαλώσεις μόνη σου ένα μωρό;
Rachel: Μια χαρά μπορώ να φάω μόνη μου!
Ross: Πότε έχεις φάει μόνη σου;
Rachel: Όταν μερικοί-μερικοί σηκώνονται από το τραπέζι πριν προλάβω να τελειώσω!
Ross: Μερικοί άλλοι, όμως, κάνουν δύο ώρες να φάνε ένα πιάτο σούπα!
Rachel: Έλα, σε παρακαλώ, εσύ το εισπνέεις το φαΐ σου!
Ross: Με τη Μόνικα μεγάλωσα! Αν δεν έτρωγες αρκετά γρήγορα, δεν έτρωγες καθόλου!

Y.Γ.2 Και για τα trivia της υπόθεσης -επειδή ξέρετε και πόση αδυναμία τους έχω- ας μιλήσουμε λίγο για το pastis. Το pastis, λοιπόν, είναι ένα γαλλικής προέλευσης λικέρ αρωματισμένο με γλυκάνισο, γλυκόριζα και διάφορα μυρωδικά, όπως θυμάρι, δεντρολίβανο και φασκόμηλο. Eμπορευματοποίηθηκε για πρώτη φορά το 1932, 17 χρόνια μετά την απαγόρευση του αψεντιού, σε μια εποχή που η γαλλική κοινωνία αντιμετώπιζε ακόμα με επιφύλαξη τα ποτά που περιείχαν γλυκάνισο λόγω της κακής φήμης που είχε αποκτήσει η περίφημη πράσινη νεράιδα (aka αψέντι). Παρεμπιπτόντως, "Pastis" σημαίνει "μείγμα" στη διάλεκτο της Προβηγγίας, αν και συμφωνα με άλλες πηγές, στη διάλεκτο της Οξιτανίας σημαίνει "θαμπός" και ως εκ τούτου η ονομασία του ποτού σχετίζεται με το γεγονός ότι το χρώμα του θολώνει όταν ανακατεύεται με νερό (όπως το δικό μας ούζο). To pastis, αν και καταναλώνεται σε όλη τη Γαλλία, είναι πιο διαδεδομένο στη νότια Γαλλία και ειδικότερα στη Μασσαλία, όπου συσχετίζεται με τα διάφορα κλισέ του τρόπου ζωής στην Προβηγγία, όπως το παιχνίδι pétanque.
Eνδιαφέρον έχει, δε, και η έκφραση "je suis dans le pastis", που σημαίνει "έχω μπλέξει", η οποία λέει πολλά από μόνη της και θα έπρεπε να λειτουργήσει αποτρεπτικά ή τουλάχιστον να σας συγκρατήσει κάπως, διότι, σου λέει, προσέξτε, δεν είναι και για χόρταση. Αν παρόλα αυτά τα τραβάει ο οργανισμός σας και δεν πτοείστε από τις προειδοποιήσεις, ακολουθήστε τη μέθοδο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. To cocktail με τίτλο "Death in the Afternoon" είναι δημιουργία του Χέμινγουεϊ και τον τίτλο δανείστηκε ο ίδιος από το ομώνυμο μυθιστόρημά του (στη γλώσσα μας έχει αποδοθεί ως "Θάνατος το απομεσήμερο") του 1932. Το 1935 κυκλοφόρησε στην Αμερική ένα βιβλίο με συνταγές για κοκτέιλ από διάσημους συγγραφείς με τίτλο "So Red the Nose, or Breath in the Afternoon" και η συμβολή του Χέμινγουεϊ ήταν το συγκεκριμένο κοκτέιλ. Οι οδηγίες του Χέμινγουεϊ έχουν ως εξής:
"Χύστε ένα σφηνάκι παστίς σε ένα ποτήρι της σαμπάνιας και προσθέστε παγωμένη σαμπάνια ώσπου να αποκτήσει την απαραίτητη ιριδίζουσα γαλακτερή όψη. Πιείτε τρία ή πέντε τέτοια αργά-αργά." Tώρα βέβαια, ο Ερνέστος, όπως ξέρουμε, το 'τσουζε γενικώς (είναι γνωστή άλλωστε και η αδυναμία του στα μοχίτο), γι' αυτό θα σας συμβούλευα να περιοριστείτε στα ένα με δύο και αφήστε τα τρία με πέντε σε άτομα σαν τον Χέμινγουεϊ, που, όπως λένε και στην Αμερική, he can hold his liquor (και για του λόγου το αληθές, βλ. και τη σχετική φωτό δεξιά).
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ένα ενδιαφέρον άρθρο των New York Times για το αψέντι και την όλη ιστορία με την απαγόρευσή του καθώς και τη σχέση του με το παστίς, θέμα για το οποίο σκοπεύω να μιλήσω πιο αναλυτικά σε μελλοντικό άρθρο ούτως ή άλλως. Τέλος, εδώ μπορείτε να διαβάσετε και ένα της αγγλικής εφημερίδας The Guardian για το πρόσφατο επαναλανσάρισμα του pastis ως trendy καλοκαιρινό, δροσιστικό ρόφημα και την απόπειρα των κατασκευαστών (Pernod Ricard) να αποτινάξουν επιτέλους από πάνω του τη ρετσινιά του αλκοολούχου ποτού για μεθυσμένους/μεσήλικους/αργόσχολους κοιλαράδες που, φορώντας τραγιάσκα και φανέλα, περνούν τα καλοκαιρινά τους απογεύματα παίζοντας petanque στα πάρκα της Μασσαλίας και κοπανώντας σφηνάκια σκέτου, μη αραιωμένου παστίς σαν να μην υπάρχει αύριο (βλ φωτό δεξιά, ο παίκτης στο κέντρο είναι νομίζω χαρακτηριστικότατος).

Υ.Γ.3 Η φωτογραφία του εστιατορίου είναι από την ιστοσελίδα foodreporters.gr.