Εικαστική Γαστρονομία #11 - Sarah Illenberger

Πρόσφατα ανακάλυψα μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα καλλιτέχνιδα. Πρόκειται για τη Γερμανίδα Sarah Illenberger (γ. 1976), της οποίας τα έργα έχουν ιδιαίτερη πρωτοτυπία και συνήθως είναι σουρεαλιστικές δημιουργίες "οπτικών λογοπαίγνιων", αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι. Πολλά από αυτά, εντωμεταξύ, είναι εμπνευσμένα από διάφορα φαγώσιμα, ενώ άλλα είναι κατασκευασμένα μερικώς ή ολικώς από πραγματικά τρόφιμα.
Ένα χαρακτηριστικό της δουλειά της Illenberger, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς είναι η αίσθηση του χιούμορ, που είναι ολοφάνερη σε όλα ανεξαιρέτως τα έργα της.
Επίσης, όλα τα έργα είναι χειροποίητα και αποτελούνται κατά βάση από απλά έως και ευτελή ή/και αναλώσιμα υλικά όπως φαγώσιμα, ύφασμα, μαλλί, χαρτί, συρραπτικό, φύλλα δέντρων και άλλα.

Στόχος αυτού του έργου, που κατασκευάστηκε για μια διαφήμιση εταιρείας οικολογικών ενδυμάτων, ήταν να δείξει ότι τα τρόφιμα δεν είναι το μόνο πράγμα που αξίζει να αγοράζει κανείς βιολογικό.

Ένα άλλο project της καλλιτέχνιδος είναι η συμμετοχή της με φωτογραφίες στη στατιστική έρευνα του περιοδικού Neon για το σεξ.
Την πλήρη φωτογράφιση μπορείτε να δείτε εδώ. Η άνωθεν φωτογραφία αφορά στην ερώτηση "πόσο συχνά αυτοϊκανοποιείστε".

Έχοντας κάνει άπειρες δίαιτες κατά καιρούς, το πόσο ταυτίζομαι με τούτο εδώ δεν περιγράφεται. To παραπάνω έργο είναι κομμάτι μιας σειράς που δημιουργήθηκε για τους New York Times, για ένα άρθρο με τίτλο "The Calorie Restriction Experiment" του Jon Gertner από τον Οκτώβριο του 2009. (Mπορείτε να το διαβάσετε εδώ.)

Σχετικά με τα τρόφιμα συγκεκριμένα, η Illenberger έχει δηλώσει ότι της αρέσει να τα χρησιμοποιεί όπως ακριβώς θα αξιοποιούσε οποιοδήποτε άλλο υλικό για τη δημιουργία έργων τέχνης. Το μόνο πρόβλημα είναι το εφήμερο της υπόθεσης, αφού οι δημιουργίες της πρέπει να κατσκευάζονται και να απαθανατίζονται πολύ γρήγορα, πράγμα που δημιουργεί συχνά περιορισμούς.

"Chillis"

"Φόρεμα σαλάτα"

Το ξύλινο μπέργκερ είναι, νομίζω, το αγαπημένο μου. Τιτλοφορείται "Mc Forest" και σκοπός της καλλιτέχνιδος, η οποία έχει οικολογικές ανησυχίες και συχνά έχει δημιουργήσει έργα με τέτοια θεματολογία, ήταν να θίξει το θέμα της αποψίλωσης των δασών της νότιας Αμερικής από τα Mc Donalds.

Y.Γ. Εδώ μπορείτε να δείτε το επίσημο site της Sarah Illenberger.

Should I have a cookie?

Χαχαχαχα!
Το Cookie Monster θα συμφωνούσε. Cookieeeeeee!

Δείπνο μετά μουσικής

Jazz Menu

Πατατοσαλάτα


"Solid Potato Salad" by Ella Mae Morse





Φασόλια με καλαμποκόψωμο


"Beans & Cornbread" by Louis Jordan





Χοιρινά παϊδάκια με φύλλα μουστάρδας


"Pork Chops & Mustard Greens" by Ernie Andrews






Μπανάνα σπλιτ

"Banana split for my baby" by Louis Prima





Καφές

"Black Coffee" by Julie London

Εστιατόριο Mezzaluna στο Μαρούσι

Τελευταία δοκίμασα ένα συμπαθητικό ιταλικό εστιατόριο, oνόματι Mezzaluna. Βρίσκεται στον 3ο όροφο του Golden Hall, αλλά απ' ό,τι γνωρίζω έχει και ένα αδελφάκι στη Βουλιαγμένη, το οποίο καθώς πληροφορήθηκα θεωρείται και κοσμικό στέκι της περιοχής του. Εάν κάνετε τη βόλτα σας για ψώνια -ή έστω και για window shopping, που είναι και πιο πιθανό δεδμένων των οικονομικών συνθηκών- και αποφασίσετε ότι θέλετε να τσιμπήσετε κάτι, το Mezzaluna είναι μία από τις πιο αξιοπρεπείς λύσεις που έχει να προσφέρει το συγκεκριμένο εμπορικό κέντρο.
Παρεμπιπτόντως, για τα trivia της υποθέσεως, η λέξη "mezzaluna" προφέρεται "μετζαλούνα" και στα Ιταλικά σημαίνει μισοφέγγαρο, αλλά οι Ιταλοί αποκαλούν έτσι και το -εξαιρετικά πρακτικό by the way- μαχαιράκι με την ημικυκλική λεπίδα και τις ξύλινες λαβές με το οποίο ψιλοκόβουμε τα λαχανικά και τα μυρωδικά.
Το περιβάλλον δεν έχει κάτι το αξιομνημόνευτο. Πρόκειται για έναν μεγάλο, ενιαίο, άνοιχτό χώρο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και προφανώς εφόσον βρίσκεστε σε εμπορικό κέντρο λάβετε υπόψη σας και την ανάλογη βαβούρα και τα εκ των ων ουκ άνευ πιτσιρίκια που τρέχουν πέρα-δώθε και πάνω-κάτω στον παιδότοπο που είναι δίπλα στο κατάστημα. Ο χώρος, λοιπόν, δεν έχει κάποιον ιδιαίτερο χαρακτήρα, αλλά είναι φωτεινός και αν καθίσετε κοντά στην τζαμαρία θα έχετε και θέα στην πόλη.
Οι γεύσεις ήταν, όπως είπαμε, αξιοπρεπείς. Βέβαια, μην περιμένετε θαύματα - το θέμα το έχουμε άλλωστε συζητήσει εκτενώς, το καλό ιταλικό στην Αθήνα είναι κάτι σαν την αναζήτηση του Άγιου Δισκοπότηρου κλπ κλπ. Εδώ θα βρείτε μια κάπως ελληνοποιημένη version πολλών κλασικών ιταλικών πιάτων -ζυμαρικά, πίτσες κλπ- αλλά, αν και το κατάστημα αυτοαποκαλείται "τρατορία", δεν θα συναντήσετε εντός του ούτε φρέσκα ζυμαρικά, ούτε την απλότητα, ούτε την καθαρότητα γεύσεων, ούτε την αντιστοιχία τιμών που θεωρητικά υπαινίσσεται η συγκεκριμένη εστιατορική κατηγορία. Αν λάβετε τα παραπάνω υπόψη σας και πάτε κρατώντας μικρό καλάθι, μπορεί, όπως και εγώ, να το ευχαριστηθείτε.
Τα κλασικά ζυμαρικά που δοκιμάσαμε, spaghetti pomodoro e basilico (9 ευρώ) και penne al pesto genovese (11 ευρώ) ήταν σωστά φτιαγμένα και νόστιμα, αλλά θα τα χαρακτήριζα απλώς διεκπεραιωτικά. Αυτό που μας εξέπληξε ευχάριστα στο Mezzaluna ήταν οι πολύ καλές σαλάτες. H Siciliana (9.50 ευρώ), που περιείχε ντοματίνια, κρεμμύδι, αγγούρι, μπαλάκια μοτσαρέλας, κρουτόν και σος πέστο, ήταν ολόσωστη και δροσιστική, ενώ η insalata di pollo, με ποικιλία πράσινων λαχανικών, ψητό κοτόπουλο μαριναρισμένο με τζίντζερ και πορτοκάλι και βινεγκρέτ με μέλι (15.50 ευρώ) ήταν γευστικότατη και χορταστική, αν και προσωπικά θα την ήθελα με λίγο λιγότερο ντρέσινγκ. Το φιλέτο σολομού στο γκριλ, αν και σχετικά ακριβό πιάτο (19 ευρώ), ψηφίστηκε ομόφωνα ως το καλύτερο: άψογο ψήσιμο (μην το γελάτε, δεν συμβαίνει τόσο συχνά όσο θα έπρεπε) και ωραιότατο γαρνίρισμα με baby πατατούλες, μπρόκολο και άλλα λαχανικά στον ατμό.
Το πρόβλημα του Mezzaluna ωστόσο εστιάζεται στο μετριότατο σέρβις του, διότι αφενός χρειάστηκε άπειρη ώρα τόσο για να παραγγείλουμε όσο και για να σερβιριστούμε και αφετέρου δεν μπορώ να πω ότι το προσωπικό μάς έκανε να αισθανθούμε ιδιαίτερη ζεστασιά. Γενικώς, οι σερβιτόροι, που σίγουρα δεν επαρκούσαν αριθμητικά αναλογικά με την πελατεία του καταστήματος- μας έδιναν συνεχώς την αίσθηση ότι έπρεπε να τους κυνηγάμε/παρακαλάμε για να τους ζητήσουμε το οτιδήποτε. Η υπόλοιπη παρέα, εντωμεταξύ, που έχει ξαναεπισκεφθεί το εστιατόριο μού επιβεβαίωσε ότι δυστυχώς δεν ήταν μεμονωμένο φαινόμενο.
Οι τιμές είναι φυσιολογικές προς τσιμπημένες και ο λογαριασμός κυμαίνεται στα 28-35 ευρώ το άτομο, που δεν τα λες και λίγα την σήμερον ημέραν. Κάποια πιάτα θεωρώ ότι θα μπορούσαν να είναι αρκετά πιο οικονομικά και ειδικότερα οι σαλάτες. Αυτό βέβαια ισχύει για πολλά ελληνικά εστιατόρια που μου δίνουν την αίσθηση ότι κοστολογούν ανεξήγητα ακριβά τις σαλάτες και τα πρώτα πιάτα, αν και οι τιμές των κυρίων πιάτων τους είναι λογικές, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει πολύ ο λογαριασμός. Δεν είναι δυνατόν να κοστίζουν οι σαλάτες περισσότερο από τα μισά κυρίως πιάτα του καταλόγου επειδή έχουν επάνω σε πέντε μαρουλόφυλλα δύο φέτες προσούτο ή κοτόπουλο, ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε. Δεν είναι χρυσάφι πια, ήμαρτον. Ουφ, τα 'πα και ησύχασα.

Τιμές: 28-35 ευρώ το άτομο
Κουζίνα: ιταλική
Διεύθυνση: Λεωφ. Κηφισίας37, 3ος όροφος του Golden Hall, Μαρούσι Τηλέφωνο: 210 68 36 828

Y.Γ. H φωτογραφία είναι από το zoomout.gr

Ο πυρήνας ενός burger

Μια ενδιαφέρουσα εικόνα για τους απανταχού λάτρεις των burgers:
ο πυρήνας ενός burger.

Δείπνο αλα Ιταλικά

Σκεφτείτε το. Πόσες φορές έχει τύχει να βρεθείτε σε ιταλικό εστιατόριο και να κομπλαριστείτε από τα δυσπρόφερτα ονόματα των πιάτων, να νιώσετε αμήχανα και τελικά να κάνετε μια ασφαλή επιλογή από τον κατάλογο, όχι βάσει του τι τραβάει η όρεξή σας, αλλά βάσει του τι απ' όλα ντρέπεστε λιγότερο να προφέρετε, σκεπτόμενοι με ανακούφιση "Πάλι καλά που υπάρχει και το pesto...";
Αυτό το strip φτιάχτηκε για εσάς.

Το περιστατικό εφαρμόζεται σε πάσης φύσεως εθνικές κουζίνες, από τις οποίες αυτές που θα σας φέρουν στη χειρότερη δυνατή θέση είναι συνήθως οι ασιατικές, καθότι τα μενού τέτοιων εστιατορίων συνήθως δεν έχουν καν μετάφραση των πιάτων... Χαρακτηριστικά παραδείγματα: urad dal, samgyeopsal, bulgogi, makchang gui και λοιποί γλωσσοδέτες.
Και εδώ είναι που έρχεστε στα λόγια του Γιώργου Κωνσταντίνου: "Δεν θέλω να το μάθω, θέλω να το φάω!"

Y.Γ. Δείτε το σε καλύτερη ανάλυση εδώ. To strip είναι από τα Doghouse Diaries.