Pulp Fiction: o John Travolta επί των burgers.

Λίγα πράγματα στη ζωή είναι τόσο απολαυστικά όσο ένα καλό, ζουμερό μπέγκερ, αλλά το τι αποτελεί τελικά ένα καλό μπέργκερ είναι κάτι πολύ προσωπικό και υποκειμενικό και, σε τελευταία ανάλυση, ο καθένας δικαιούται να έχει τα γούστα του ως προς το θέμα αυτό.

Άλλοι τα προτιμούν σπιτικά, άλλοι βιολογικά, άλλοι τα θέλουν κλασικά, άλλοι έχουν γκουρμέ απαιτήσεις και άλλοι υποστηρίζουν ότι, όσο πιο βρώμικο και πλαστικό είναι ένα μπέργκερ, τόσο το καλύτερο. Και φυσικά, ο βασιλιάς του πλαστικού μπέργκερ δεν είναι άλλος από τα Mac Donald's. (Don't get me wrong, δεν τα περιφρονώ καθόλου. Μάλιστα, αποτελούν για μένα το απόλυτο guilty pleasure. Το ομολογώ κι ας με πάρετε με τις πέτρες, αν θέλετε.)
Eπιπλέον, για κάποιο λόγο, βρίσκω και ιδιαίτερα παρήγορο το γεγονός ότι τα Mac Donald's είναι ίδια σε ολόκληρο τον πλανήτη. Με λίγες, μικρές διαφορές, βέβαια, όπως επισημαίνει και ο Travolta στην παρακάτω διάσημη σκηνή από το Pulp Fiction...


Μια παλιά, βρώμικη, λευκή Chevy Nova του 1974 τρέχει σε έναν δρόμο του Χόλιγουντ. Στο μπροστινό κάθισμα κάθονται δύο τύποι -ένας λευκός, ένας μαύρος- που φοράνε φθηνά μαύρα κοστούμια με λεπτές μαύρες γραβάτες. Τα ονόματά τους είναι Βίνσεντ Βέγκα και Τζουλς Γουίνφιλντ. Ο Τζουλς κάθεται στο τιμόνι.

Τζουλς: Για πες μου για τα χασισόμπαρα.

Βίνσεντ: Ωραία, τι θες να μάθεις;

Τζουλς: Το χόρτο είναι νόμιμο εκεί, έτσι;

Βίνσεντ: Νόμιμο είναι, αλλά όχι 100%. Δεν μπορείς, ας πούμε, να μπεις σε ένα εστιατόριο, να στρίψεις έναν μπάφο και να αρχίσεις να τον σκας. Μπορείς να καπνίζεις μόνο στο σπίτι του και σε συγκεκριμένα μέρη.

Τζουλς: Τα χασισόμπαρα;

Βίνσεντ: Ναι, πάει ως εξής: είναι νόμιμο να το αγοράσεις, είναι νόμιμη η κατοχή του και αν είσαι ιδιοκτήτης χασισόμπαρου, είναι νόμιμο να το πουλάς. Εϊναι νόμιμο να το κουβαλάς επάνω σου, πράγμα που δεν έχει βέβαια ιδιαίτερη σημασία, γιατί -άκου τώρα το καλύτερο- αν σε σταματήσουν οι μπάτσοι, απαγορεύεται να σε ψάξουν. Στο Άμστερνταμ οι μπάτσοι δεν έχουν το δικαίωμα να σε ψάχνουν.

Τζουλς: Αυτό ήταν, φίλε μου. Έχω φύγει κιόλας, αυτό ήταν.

Βίνσεντ: Θα γούσταρες τρελά εσύ. Αλλά ξέρεις ποιο είναι το πιο περίεργο πράμα στην Ευρώπη;

Τζουλς: Ποιο;

Βίνσεντ: Οι μικρές διαφορές. Έχουν κι αυτοί τα περισσότερα πράγματα που έχουμε κι εμείς εδώ, αλλά εκεί είναι λίγο διαφορετικά.

Τζουλς: Παράδειγμα;

Βίνσεντ: Στο Άμστερνταμ, ας πούμε, μπορείς να παραγγείλεις μπίρα μες το σινεμά. Και δεν εννοώ σε χάρτινο ποτήρι και τέτοια. Σου δίνουν γυάλινο ποτήρι, όπως στα μπαρ. Στο Παρίσι, μπορείς να πάρεις μπίρα στα Mac Donald's. Α, και ξέρεις πώς λένε το Quarter Pounder with Cheese στο Παρίσι; [Σ.τ.Μ. Το quarter pounder (βλ. φωτό) είναι ένα μπέργκερ, του οποίου το μπιφτέκι έχει βάρος 0,25 pound, δλδ 113 γραμμάρια.]

Τζουλς: Δεν το λένε "Quarter Pounder with Cheese";

Βίνσεντ: Όχι, έχουν το μετρικό σύστημα εκεί, ούτε ξέρουν τι σκατά είναι το Quarter Pounder.

Τζουλς: Και πώς το λένε;

Βίνσεντ: "Ρουαγιάλ με τυρί".

Τζουλς: "Ρουγιάλ με τυρί". Και πώς λένε το Big Mac;

Βίνσεντ: Το Big Mac είναι Big Mac, αλλά το λένε "Le Big Mac".

Tζουλς: "Le Big Mac"! Και πώς λένε το Whopper;

Βίνσεντ: Δεν ξέρω, δεν πήγα σε κανένα Burger King. Αλλά ξέρεις τι βάζουν στην Ολλανδία στις τηγανητές πατάτες αντί για κέτσαπ;

Τζουλς: Τι;

Βίνσεντ: Μαγιονέζα.

Τζουλς: Τι λε ρε φίλε!

Βίνσεντ: Τους έχω δει, σου λέω, φίλε μου! Και δεν εννοώ λίγη, στην άκρη του πιάτου. Τις πνίγουν στη μαγιονέζα!

Τζουλς: Μπλιαξ.