O Félix González-Torres (1957 - 1996) ήταν ένας κουβανέζικης καταγωγής Αμερικανός καλλιτέχνης που δραστηριοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη κατά τη δεκαετία του '80 και του '90. Συμμετείχε στο καλλιτεχικό κίνημα της "process art", για το οποίο η διαδικασία δημιουργίας (και επαναδημιουργίας) του έργου τέχνης είναι εξίσου σημαντική με το αποτέλεσμά της, δηλαδή το ίδιο το έργο. Ιδανικά, μάλιστα, το έργο δεν ολοκληρώνεται ποτέ, αφού στόχος είναι η διαρκής αναδημιουργία του.
Ο Ross Laycock ήταν ο σύντροφος του Felix και όταν διαγνώστηκε ως οροθετικός, ο γιατρός του όρισε το ιδανικό του βάρος στα 79 κιλά. Το έργο "Πορτρέτο του Ρος" είναι ακριβώς αυτό: 79 κιλά καραμέλες τοποθετημένες σε σωρό.
Οι καραμέλες δεν φυλάσσονται, αφού σκοπός είναι να παίρνει ο επισκέπτης όσες επιθυμεί από τον σωρό, o όγκος του οποίου μειώνεται φυσικά αντίστοιχα. Κάθε μέρα, οι καραμέλες που έχουν απομείνει ζυγίζονται και προστίθενται εκ νέου όσες είναι απαραίτητο προκειμένου το συνολικό τους βάρος να είναι και πάλι 79 κιλά.
Οι καραμέλες αντιπροσωπεύουν αφενός το σωματικό βάρος του Ρος και αφετέρου τη μάχη του εναντίον του AIDS. Καθώς η ασθένεια προχωρούσε, το βάρος του ασθενούς ολοένα και μειωνόταν, όμως, προφανώς, ο καλλιτέχνης διέγνωσε την ανάγκη του συντρόφου του (καθώς και του ίδιου, αλλά και κάθε ανθρώπου, τελικά) να "ανεφοδιάζει" το πνεύμα του με όποιον τρόπο αυτό είναι δυνατόν, να το αναπληρώνει με ό,τι του λείπει, έτσι ώστε η όρεξη για ζωή να μη στερεύει.
Παράλληλα, ο συσχετισμός των τυλιγμένων σε χρωματιστό σελοφάν γλυκισμάτων με το πρόσωπο του αγαπημένου του συντρόφου δεν μπορεί παρά να ανασύρει στο μυαλό του θεατή συναισθήματα ζεστασιάς, γλυκύτητας, ευτυχίας και αφθονίας, και ο καλλιτέχνης ήθελε να γίνουν οι θεατές συμμέτοχοι και κοινωνοί αυτών ακριβώς των συναισθημάτων που βίωνε ο ίδιος μέσα από την αγάπη του για τον συγκεκριμένο άνθρωπο.
Ο κύκλος της ζωής και του θανάτου είναι φυσικά αέναος, αλλά το μόνο που χρειάζεται τελικά είναι αισιοδοξία - και η σκέψη ότι υπάρχουν στη ζωή μας κάποια πρόσωπα που μας αγαπούν αρκετά ώστε να μην παύουν να μας σκέφτονται όταν εμείς παύουμε να υπάρχουμε, αξίζει από μόνη της για να συνεχίζει κανείς...
Υ.Γ. To έργο "Portret of Ross in L.A."(1991) βρίσκεται στο Art Institute of Chicago στις ΗΠΑ.
Οι καραμέλες δεν φυλάσσονται, αφού σκοπός είναι να παίρνει ο επισκέπτης όσες επιθυμεί από τον σωρό, o όγκος του οποίου μειώνεται φυσικά αντίστοιχα. Κάθε μέρα, οι καραμέλες που έχουν απομείνει ζυγίζονται και προστίθενται εκ νέου όσες είναι απαραίτητο προκειμένου το συνολικό τους βάρος να είναι και πάλι 79 κιλά.
Οι καραμέλες αντιπροσωπεύουν αφενός το σωματικό βάρος του Ρος και αφετέρου τη μάχη του εναντίον του AIDS. Καθώς η ασθένεια προχωρούσε, το βάρος του ασθενούς ολοένα και μειωνόταν, όμως, προφανώς, ο καλλιτέχνης διέγνωσε την ανάγκη του συντρόφου του (καθώς και του ίδιου, αλλά και κάθε ανθρώπου, τελικά) να "ανεφοδιάζει" το πνεύμα του με όποιον τρόπο αυτό είναι δυνατόν, να το αναπληρώνει με ό,τι του λείπει, έτσι ώστε η όρεξη για ζωή να μη στερεύει.
Παράλληλα, ο συσχετισμός των τυλιγμένων σε χρωματιστό σελοφάν γλυκισμάτων με το πρόσωπο του αγαπημένου του συντρόφου δεν μπορεί παρά να ανασύρει στο μυαλό του θεατή συναισθήματα ζεστασιάς, γλυκύτητας, ευτυχίας και αφθονίας, και ο καλλιτέχνης ήθελε να γίνουν οι θεατές συμμέτοχοι και κοινωνοί αυτών ακριβώς των συναισθημάτων που βίωνε ο ίδιος μέσα από την αγάπη του για τον συγκεκριμένο άνθρωπο.Ο κύκλος της ζωής και του θανάτου είναι φυσικά αέναος, αλλά το μόνο που χρειάζεται τελικά είναι αισιοδοξία - και η σκέψη ότι υπάρχουν στη ζωή μας κάποια πρόσωπα που μας αγαπούν αρκετά ώστε να μην παύουν να μας σκέφτονται όταν εμείς παύουμε να υπάρχουμε, αξίζει από μόνη της για να συνεχίζει κανείς...
Υ.Γ. To έργο "Portret of Ross in L.A."(1991) βρίσκεται στο Art Institute of Chicago στις ΗΠΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου