Kάθε καλλιτέχνης έχει και μια εμμονή. Ο Monet με τα νούφαρα, ο Magritte με τα μήλα, o Picasso με τις κιθάρες, ο Van Ghogh με τα ηλιοτρόπια και ο Botero με τους ευτραφείς κυρίους και κυρίες - αλλά απ' ό,τι φαίνεται, και με τα καρπούζια.
Ο Fernando Botero (γ. 1932) είναι ένας Κολομβιανός καλλιτέχνης που αυτοαποκαλείται "ο πιο Κολομβιανός από τους Κολομβιανούς καλλιτέχνες". Σήμα κατατεθέν του είναι οι ολοστρόγγυλες φιγούρες ανθρώπων και ζώων, για τις διαστάσεις των οποίων δεν έχει δώσει ωστόσο ποτέ κάποια εξήγηση, αφού ισχυρίζεται ότι η έλξη που του ασκούν οι παχύσαρκες μορφές είναι απλώς ενστικτώδης. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται για προσωπικό κόμπλεξ του Λατινοαμερικανού καλλιτέχνη, αφού ο ίδιος δεν είναι υπέρβαρος! Είτε πρόκειται για νοσηρά παχύσαρκα μοντέλα είτε για κάποια ιδιαίτερη και εντελώς προσωπική θεώρηση του κόσμου, πάντως, οι φιγούρες του Μποτέρο τέρπουν το μάτι, απλά και μόνο διότι οι χαρακτήρες των πινάκων και γλυπτών του δείχνουν πάνω απ' όλα να απολαμβάνουν τη ζωή...
Μιας και φτάσαμε, λοιπόν, στο κρίσιμο σημείο του καλοκαιριού κατά το οποίο τα καρπούζια έχουν αρχίσει να γίνονται επικίνδυνα νόστιμα, ώρα είναι να τα απολαύσουμε και στην εικαστική εκδοχή τους...
Watermelon, 1989.
Nature Died with Watermelons, 1999.
Still Life with Watermelon, 1992.
Still Life with Watermelon, 1976.
Watermelon, 1998.
Βoy with watermelon.
Kράτησα αυτόν εδώ για το τέλος, γιατί είναι ο μόνος που απεικονίζει κάποια ανθρώπινη φιγούρα. Ως συνήθως, όλα τα στοιχεία του πίνακα είναι αφύσικα μεγεθυμένα, αλλά κάτι στον τεράστιο όγκο του καρπουζιού αναλογικά με το μέγεθος του παιδιού μού θύμισε τον εαυτό μου, όταν σε πολύ πολύ μικρή ηλικία, μια φέτα από καρπούζι φάνταζε στα μάτια μου εξωφρενικά μεγάλη και κάθε μεσημέρι ανυπομονούσα να χώσω τη μούρη μου μέσα της, να φτύνω με δύναμη τα κουκούτσια στο πιάτο και να μασουλάω με αχορταγιά σαν να μην υπάρχει αύριο...
Ο Fernando Botero (γ. 1932) είναι ένας Κολομβιανός καλλιτέχνης που αυτοαποκαλείται "ο πιο Κολομβιανός από τους Κολομβιανούς καλλιτέχνες". Σήμα κατατεθέν του είναι οι ολοστρόγγυλες φιγούρες ανθρώπων και ζώων, για τις διαστάσεις των οποίων δεν έχει δώσει ωστόσο ποτέ κάποια εξήγηση, αφού ισχυρίζεται ότι η έλξη που του ασκούν οι παχύσαρκες μορφές είναι απλώς ενστικτώδης. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται για προσωπικό κόμπλεξ του Λατινοαμερικανού καλλιτέχνη, αφού ο ίδιος δεν είναι υπέρβαρος! Είτε πρόκειται για νοσηρά παχύσαρκα μοντέλα είτε για κάποια ιδιαίτερη και εντελώς προσωπική θεώρηση του κόσμου, πάντως, οι φιγούρες του Μποτέρο τέρπουν το μάτι, απλά και μόνο διότι οι χαρακτήρες των πινάκων και γλυπτών του δείχνουν πάνω απ' όλα να απολαμβάνουν τη ζωή...
Μιας και φτάσαμε, λοιπόν, στο κρίσιμο σημείο του καλοκαιριού κατά το οποίο τα καρπούζια έχουν αρχίσει να γίνονται επικίνδυνα νόστιμα, ώρα είναι να τα απολαύσουμε και στην εικαστική εκδοχή τους...
Watermelon, 1989.
Nature Died with Watermelons, 1999.
Still Life with Watermelon, 1992.
Still Life with Watermelon, 1976.
Watermelon, 1998.
Βoy with watermelon.Kράτησα αυτόν εδώ για το τέλος, γιατί είναι ο μόνος που απεικονίζει κάποια ανθρώπινη φιγούρα. Ως συνήθως, όλα τα στοιχεία του πίνακα είναι αφύσικα μεγεθυμένα, αλλά κάτι στον τεράστιο όγκο του καρπουζιού αναλογικά με το μέγεθος του παιδιού μού θύμισε τον εαυτό μου, όταν σε πολύ πολύ μικρή ηλικία, μια φέτα από καρπούζι φάνταζε στα μάτια μου εξωφρενικά μεγάλη και κάθε μεσημέρι ανυπομονούσα να χώσω τη μούρη μου μέσα της, να φτύνω με δύναμη τα κουκούτσια στο πιάτο και να μασουλάω με αχορταγιά σαν να μην υπάρχει αύριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου