Εστιατόριο Άνετον στο Μαρούσι

Mήνες ολόκληρους πάλευα να κλείσω ένα τραπέζι στο Άνετον και επιτέλους τα κατάφερα, τηλεφωνώντας 5 ολόκληρες μέρες πριν... Εντωμεταξύ, με την τόση αναμονή, είχα λυσσάξει και από την περιέργεια πια!
Φαντάζομαι ότι όλο αυτό έχει να κάνει κυρίως με το ότι ο σεφ και ένας εκ των δύο ιδιοκτητών, Βασίλης Καλλίδης έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστός τον τελευταίο καιρό λόγω της εκπομπής Food and the City. (Φαινόμενο το οποίο αντιμετωπίζουμε και με όλους τους τηλεοπτικούς σεφ, όπως για παράδειγμα με το Ψωμί και Αλάτι του κύριου Λουκάκου από το Master Chef, στο οποίο επίσης παλεύω να κλείσω τραπέζι ολόκληρη τη σεζόν. Απορείτε; Ναι, είναι δύσκολο και, όχι, δεν γουστάρω να κάνω κράτηση από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο για το επόμενο. Ήμαρτον.)
Τώρα, για να είμαι ειλικρινής, η εκπομπή δεν είναι ακριβώς my cup of tea, ωστόσο είχα ακούσει πολύ καλά λόγια για την κουζίνα του Καλλίδη -η οποία ουδεμία σχέση έχει φυσικά με street food και τα ανεξερεύνητα spots για φαλάφελ που παρουσιάζει κατά καιρούς στο Food and the City. Να είμαι και ακόμα πιο ειλικρινής; Ένας από τους κύριους λόγους που ήθελα να το επισκεφθώ είναι τα όσα είχα πληροφορηθεί για την ιδιαίτερη διακόσμηση του μαγαζιού: το ντεκόρ είναι εμπνευσμένο από τις δεκαετίες '50 και '60 και εμένα το mid-century design είναι η δεύτερη μεγάλη αδυναμία μου (ναι, μετά τη γαστρονομία και όχι, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να ξεκινήσω blog και γι' αυτό το θέμα)... Είχε κι αυτή την καταπληκτική κάρτα με την κλασική 1960s γραμματοσειρά που μοιράζονταν όλα (μα όοοοολα) τα εστιατόρια/σνακ-μπαρ (χαχα, όρος κι αυτός)/καφετέριες της εποχής και μου άνοιγε την όρεξη! Έχει κι αυτό το όνομα, το "Άνετον", με αυτό το εμφατικό άλφα που επίσης ήταν πολύ της μόδας στα '60s -δεν μπορεί, όλο και κάποιο ξεχασμένο ζαχαροπλαστείο θα έχετε δει στην επαρχία έστω, με ονόματα τύπου "Άριστον" ή "Άρτιον"...
Ο λόγος, λοιπόν, που το εστιατόριο γεμίζει τα Σαββατοκύριακα μέρες πριν είναι, πρώτον, το καλό του φαγητό και δεύτερον το γεγονός ότι ο χώρος είναι αρκετά μικρός. Είναι, πάντως, εξαιρετικά προσεγμένος. Δρύινες καρέκλες και τραπέζια, παχιά μοκέτα στο πάτωμα, βαριές μοχέρ κουρτίνες, αμπαζούρ με μεγάλα, βαθυκόκκινα καπέλα και χαμηλό φωτισμό για ατμόσφαιρα, επένδυση ξύλου στον ένα τοίχο και μια κομψή ταπετσαρία με φύλλα φτέρης στον άλλο, και το κλου; Το Σαββατοκύριακο πριν την Καθαροδευτέρα που πήγαμε εμείς, πάνω στο τραπέζι μας βρήκαμε την πιο chic retro διακόσμηση: ένα ποτήρι σαμπάνιας που περιείχε μια γαλάζια cat-eye μάσκα, ένα φρου-φρου και μια σερπαντίνα! Η διακόσμηση, πάντως, συνολικά είναι μια πολύ ευχάριστη αλλαγή από την ομοιομορφία που χαρακτηρίζει την ελληνική εστίαση ως προς τους εσωτερικούς χώρους. Ειλικρινά, έχω βαρεθεί πια να κάθομαι σε αυτές τις απίστευτα boring καρέκλες με δερμάτινη επένδυση και ελπίζω η μόδα με τα τετράγωνα πιάτα να μην αργήσει πολύ ακόμα να περάσει...
Οι μουσικές επιλογές στο Άνετον είναι φυσικά κι αυτές ανάλογες της εποχής. Ακούσαμε, μεταξύ άλλων -για να κάνω και λίγο κλίμα- το Moon River, το Sway, το Mambo Italiano από τη Rosemary Clooney (ναι, τη θειά του George) και το Downtown της (λατρευτής μου) Petula Clark... Να 'ταν μόνο μια ιδέα πιο δυνατά η μουσική για να μπορούμε να την απολαύσουμε περισσότερο!
Το σέρβις είναι άψογο και η περιποίηση του προσωπικού σε προδιαθέτει αμέσως ευχάριστα. Το μενού προφανώς αλλάζει τακτικά, διότι στη δική μας περίπτωση ήταν εποχιακό και η κάρτα είναι σύντομη και όλα αυτά είναι, όπως καταλαβαίνετε, σπουδαία προτερήματα. Άλλωστε ο Καλλίδης έχει δηλώσει (σε συνέντευξη στο Εθνος) ότι αυτό που χαρακτηρίζει την κουζίνα του είναι η εποχικότητα: "Εχουμε μανία με την εποχικότητα. Βαδίζουμε αρμονικά με τη φύση και τα προϊόντα της. Ηρεμούν οι ψυχές μας μαγειρεύοντας ό,τι η φύση μάς προσφέρει." (Πες τα, χρυσόστομε. Έχω βαρεθεί να βλέπω στα μενού πάβλοβα με φράουλες μες το καταχείμωνο ή να τρώω σαλάτες με ένα (ωμό) σπανάκι τόσο τραχύ που δεν μασιέται στους πιο άσχετους μήνες του χρόνου. Κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο.)
Για αρχή λοιπόν, μας σέρβιραν ένα ωραιότατο ντιπ από πρόβειο γιαούρτι, πελτέ ντομάτας, κύμινο, ταχίνι και σκόρδο, που είχε πολύ απαλή υφή, μαζί με ζεστά ψωμάκια, από τα οποία την καλύτερη εντύπωση μου έκανε το καλαμποκόψωμο.
Ξεκινήσαμε με χειμωνιάτικα ψητά λαχανικά (πατάτα, παντζάρι, καρότο, σπαράγγι κ.α.) με ξινή ποντιακή κρέμα και νεροκάρδαμο (10 ευρώ), που ήταν ολόσωστα ψημένα -σε διαφορετικούς χρόνους το καθένα- και πολύ νόστιμα, αν και θα ήθελα λίγο περισσότερη κρέμα για τη συνοδεία τους. Ο καγιανάς με χωριάτικα αυγά, κατσικίσιο τυρί, αρνίσια μάγουλα και γλωσσίτσες (9 ευρώ), σερβιρισμένος μέσα στο ρουστίκ τηγανάκι του, ήταν ωραίος στη θεωρία, αλλά στην πράξη μας προέκυψε λίγο στεγνός ως σύνολο, ενώ το κατσικίσιο τυρί μπορούσε κατά τη γνώμη μου και να λείπει. Το φρέσκο καλαμάρι στη σχάρα με λεμονάτη φάβα, ψητά καροτάκια και σαλάτα νεροκάρδαμου (22 ευρώ) ήταν συμπαθητικό, αλλά δεν με απογείωσε. Το καλαμάρι ήταν ωραία ψημένο, η φάβα όμως έπρεπε να είναι αρκετά πιο υδαρής, γιατί το σύνολο ήταν πάλι κάπως στεγνό. Εναλλακτικά, χρειαζόταν περισσότερο λεμονάκι το καλαμάρι, προκειμένου να γλιστράει στον ουρανίσκο. Το καλύτερο πιάτο που δοκιμάσαμε ήταν με διαφορά το ψητό κουνέλι με σάλτσα από πορτοκάλι και φασκόμηλο και βουτυράτο πουρέ κολοκύθας (21 ευρώ). Το κρέας του ήταν πεντανόστιμο και το μόνο που έχω να προσάψω στο πιάτο είναι πως θα ήθελα ο πουρές να έχει πιο έντονη τη γεύση της κολοκύθας και λιγότερο της πατάτας.
Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα και δεν το περίμενα από ένα εστιατόριο της κατηγορίας αυτής, είναι οι εξαιρετικά χαμηλές τιμές στα κρασιά σε ποτήρι, αφού παραγγείλαμε cabernet sauvignon (Φτελιά) από το Κτήμα Τσώλη με 3 μόλις ευρώ!
Τέλος, από τα επιδόρπια διαλέξαμε τα αχλάδια ποσέ σε σιρόπι αρωματισμένο με βανίλια Μαδαγασκάρης, κρέμα mascarpone και μπισκότο πτι μπερ (7 ευρώ). Ήταν καλοφτιαγμένο και ανάλαφρο, αν και νομίζω πως θα το ήθελα ένα κλικ πιο γλυκό (και το λέω αυτό εγώ, που είμαι φαν των άγλυκων γλυκών συνήθως).
Συνοψίζοντας, στα προτερήματα του Άνετον πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω την προσεκτική επιλογή πρώτων υλών με κριτήριο την εποχικότητα καθώς και τη διάθεση προσέγγισης παραδοσιακών ελληνικών γεύσεων με μια πειραγμένη, σύγχρονη ματιά. Άλλωστε, τα έχω πει και ξαναπεί (κι εγώ και ένα σωρό άλλοι), καιρός είναι να αρχίσουμε να επαναπροσδιορίζουμε την ελληνική γευστική πράδοση και να αρχίσουμε να δημιουργούμε μια Νέα Ελληνική Κουζίνα και το Άνετον σίγουρα κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Κι όσον αφορά τα μειονεκτήματα, θα έλεγα απλώς ότι κάποιες από τις συνταγές χωρούν αρκετό περιθώριο βελτίωσης στην εκτέλεση, κυρίως ως προς το συνολικό γευστικό αποτέλεσμα του κάθε πιάτου και όχι ως προς τα μεμονωμένα συστατικά του. Οπωσδήποτε οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά υψηλές, τόσο λόγω των τιμών του εστιατορίου (40-55 ευρώ το άτομο) που θέτουν -αναγκαστικά- με τη σειρά τους ψηλά και τις απαιτήσεις του πελάτη, όσο και λόγω των διαφόρων διθυραμβικών κριτικών που είχα κατά καιρούς διαβάσει για τη μαγειρική του Καλλίδη.
Θα ξαναπήγαινα, λοιπόν, στο Άνετον, οπωσδήποτε για να απολαύσω το όμορφο περιβάλλον του, αλλά κυρίως επειδή τα εστιατόρια που αλλάζουν τόσο τακτικά το μενού τους δεν σε κάνουν ποτέ να βαριέσαι...

Κουζίνα: σύγχρονη ελληνική δημιουργική
Τιμές: 40-55 ευρώ το άτομο
Κράτηση: Για το Σ/Κ, οπωσδήποτε τρεις-τέσσερις μέρες πριν.
Διεύθυνση: Στρ. Λέκκα 19, Μαρούσι
Τηλ: 210 80 66 700

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από το qubo.gr