Εστιατόριο Wagamama στο Μαρούσι

Έχω ξαναπεί ότι γενικά δεν μου αρέσει να γράφω για αλυσίδες εστιατορίων, αλλά νομίζω ότι για το Wagamama επιβάλλεται να κάνει κανείς μια εξαίρεση, αφού δεν είναι μια κοινή αλυσίδα. Το πρώτο γιαπωνέζικο εστιατόριο Wagamama άνοιξε το 1992 στο Μπλούμσμπερι του Λονδίνου. Μότο του ήταν η φράση positive eating + positive living και πολύ γρήγορα τα υποκαταστήματά του εξαπλώθηκαν, αφού σήμερα η αλυσίδα διαθέτει 90 καταστήματα σε 13 χώρες. Η διαφορά είναι ότι δεν πρόκειται για μια κοινή αλυσίδα ασιατικών ταχυφαγείων, αλλά για εστιατόρια με ποιότητα και προσοχή στις γεύσεις και την αισθητική, τόσο του φαγητού όσο και του χώρου. Το ελληνικό Wagamama βρίσκεται στον δεύτερο όροφο του εμπορικού κέντρου Golden Hall στο Μαρούσι, πράγμα που το καθιστά -προφανώς- μια καλή κατάληξη μετά τα ψώνια. (Τώρα βέβαια τα ψώνια στο Golden Hall δεν είναι για το μπάτζετ του λαού, και κατά πάσα πιθανότητα όταν λέμε shopping εννοούμε window shopping, τουτέστιν βόλτα για χάζεμα βιτρίνας και πεινασμένων βλεμμάτων πόθου μπροστά από τα Miu Miu της Καλογήρου, όπως κάνω εγώ ας πούμε.) Εγώ, λοιπόν, το Wagamama το προτιμώ βράδυ, μετά τις 9, που έχουν πια κλείσει τα μαγαζιά κι επικρατεί ηρεμία -αλλιώς θα πρέπει να περιμένετε και στην ουρά για να βρείτε τραπέζι, ειδικά τα μεσημέρια του Σαββάτου. Είναι επίσης μια καλή επιλογή για τις μέρες με ψοφόκρυο και βρόχα ή αντιθέτως -και much more often στην Ελλάδα- απελπιστική ζέστη, αφού εκεί θα είστε στεγασμένοι και προστατευμένοι από τις καιρικές συνθήκες.

Μια διαφορά του εγχώριου Wagamama που θα κάνει εντύπωση σε όσους το έχουν επισκεφθεί στο Λονδίνο, είναι ότι λείπουν οι τεράστιοι πάγκοι στους οποίους κάθονται πολλά άτομα στη σειρά. Αντικαταστάθηκαν από πάγκους με τραπέζια των 4 ή 6 ατόμων. Λογικό, αφού εδώ δεν είμαστε συνηθισμένοι σε αυτή τη λογική και δύσκολα θα βρεθεί ο Ελληνάρας που θα κάτσει δίπλα σε αγνώστους (Θεός φυλάξοι). Σοφή κίνηση από επιχειρηματικής άποψης, λοιπόν.
Επίσης αστείο βρίσκω ότι το μενού περιλαμβάνει ελληνικά κρασιά, πολλά από τα οποία γραμμένα με λατινικούς χαρακτήρες ακούγονται σαν γιαπωνέζικα, όπως το kanenas tsantali, το metohi chromitsas ή το fantaxometoho boutari...
Και μετά από αυτή τη μεγάααααλη εισαγωγή, ας περάσουμε στο θέμα που καίει τους πάντες. Το Wagamama διαθέτει πολλά ενδιαφέροντα ορεκτικά -τα οποία για κάποιο λόγο αρνείται να αποκαλέσει μ' αυτό το μπανάλ, συμβατικό όνομα, τονίζοντας ότι "δεν είναι ορεκτικά, αλλά το ιδανικό συμπλήρωμα του γεύματός σας". Πείτε τα όπως θέλετε, πάντως είναι ενδιαφέροντα και άφθονα. Τα yasai gyoza (πιτάκια) στον ατμό, με γέμιση λάχανο, καρότο, κάστανο, κρεμμύδι, σέλινο και κινέζικο λάχανο (6 ευρώ, 5 τμχ) είναι νόστιμα για ξεκίνημα -αλλά όχι και τα καλύτερα gyoza που έχω φάει ποτέ. Πιο διασκεδαστικές βρίσκω τις τηγανητές γλυκοπατάτες με σάλτσα bbq amai (4.30 ευρώ), ενώ όλοι λένε ότι το γκραν σουξέ είναι τα gyoza με πάπια και σάλτσα hoi sin κερασιού (6.50 ευρώ), τα οποία δεν έχω δοκιμάσει ακόμα, αλλά μάλλον δε θα χρειαστεί να περιμένετε πολύ. Ανυπομονώ, δε, να χειμωνιάσει για να το ρίξω στις σούπες miso, που στοιχίζουν μόνο 2.10 ευρώ. Yum!
Τα κυρίως πιάτα χωρίζονται σε teppan noodles (που ψήνονται σε καυτή πλάκα), teriyaki noodles, rice dishes, chilli men (νουντλς σε γλυκιά, πικάντικη σάλτσα), katsu curry και ramen, που είναι νουντλς που σερβίρονται σε μπολ με ζωμό. Personal favorite είναι για μένα το ebi raisukaree (12.90 ευρώ - βλ. φωτό), που είναι γαρίδες στο γουόκ σε σάλτσα καρίδας και λάιμ κάρι σάλτσα με mangetout, πράσινη και κόκκινη πιπεριά και φρέσκο κρεμμυδάκι. Σερβίρεται με ρύζι ιαπωνικού τύπου και είναι άψογο -γλυκό, ελαφρά καυτερό και συν τοις άλλοις πολύχρωμο! Συμπαθητικό βρίσκω επίσης το amai udon, δηλαδή udon noodles στο teppan, με σάλτσα amai, γαρίδες, τόφου, αυγό, κρεμμύδι και ρίζες φασολιών σόγιας, γαρνιρισμένα με φρεσκοτριμμένο φυστίκι (10.70 ευρώ). Νοστιμότατο είναι το ebi kare lomen, που είναι ramen noodles με γαρίδες σε ζωμό με γάλα καρύδας, ωστόσο είναι αρκετά πικάντικο, τουτέστιν μόνο για τολμηρούς με μεγάλη ανοχή στην καψικίνη. Από την άλλη, βρήκα αρκετά αδιάφορο γευστικά πιάτο το chashu donbrui (9.70 ευρώ), που είναι χοιρινά φιλετάκια μαριναρισμένα σε bbq sauce, μαζί με ρύζι, καραμελωμένα κρεμμύδια, μανιτάρια shiitake και άλλα λαχανικά.
Τέλος, ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα επιδόρπια (τα οποία δεν καταλαβαίνω γιατί αποκαλούνται επιδόρπια και όχι επίσης "απολαυστικό συμπλήρωμα του γεύματός μας"). Είναι δυτικού τύπου, αλλά με μερικές ασιατικές πινελιές, όπως ας πούμε η προσθήκη τζίντζερ στο cheesecake λευκής σοκολάτας και τζίντζερ (5.50 ευρώ) ή το wasabi στο chocolate fudge cake με chocolate wasabi sauce και παγωτό βανίλια (5.90 ευρώ). Παρεμπιπτόντως, το δεύτερο το έχω δοκιμάσει και αν και βρήκα ότι το wasabi ταίριαξε καλά με τη σοκολάτα (θα μπορούσε να είναι και περισσότερο ακόμα), το κέικ είναι μάλλον άνοστο. Ελπίζω να μη με απογοητεύσει εξίσου και το cheesecake με τζίντζερ. To crème brulée cheesecake με σιρόπι toffee (6.40 ευρώ), από την άλλη, ήταν αρκετά ευχάριστο -όσο νοστιμιά δηλαδή μπορεί να διατηρήσει ένα γλυκό που βγαίνει από την κατάψυξη για να καταναλωθεί, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοια εστιατόρια. Συνοψίζοντας, το Wagamama δεν είναι ακριβώς φθηνό (το θέλει το 20ευρώ του για να πεις ότι χόρτασες), αλλά από την άλλη είναι ένα κλικ παραπάνω γευστικά από τις υπόλοιπες αλυσίδες ασιατικών εστιατορίων της πόλης μας (ονόματα δε λέμε, ξέρετε τώρα), οπότε θεωρώ ότι τα αξίζει τα λεφτά του.
Πάμε και στα αρνητικά τώρα. Καταρχάς, τι νόημα έχει να έχει κατάλογο στα Ελληνικά, αφού όλα τα ονόματα των πιάτων (και τα μισά συστατικά τους) είναι με λατινικούς χαρακτήρες. Πρώτον, δεν έχεις ιδέα πώς να τα προφέρεις (βλέπε γλωσσοδέτες τύπου ebi raisukaree) και δεύτερον what is the point??? Αφού και η λατινική εκδοχή τους μεταγραφή από τα Ιαπωνικά είναι. Αυτό βέβαια ισχύει για την πλειοψηφία των ασιατικών εστιατορίων και το έχω ξαναπεί, αλλά το 'χω καημό.
Αυτό που θα ήθελα, πάνω από όλα, όμως, θα ήταν μια βελτίωση στο σέρβις. Καταρχάς, στον κατάλογο δηλώνεται ευθύς εξαρχής ότι πολιτική του καταστήματος είναι η εξής κορυφαία επινόηση:
"Στο Wagamama, οι επιλογές του κάθε πελάτη μπορεί να παραδοθούν σε διαφορετικούς χρόνους, με αποτέλεσμα να μην περιμένει ο καθένας το δικό του πιάτο, αλλά να απολαμβάνουν όλοι μαζί τις επιλογές της παρέας."
Μετάφραση: "Μπορεί να περάσει και ένα ολόκληρο τέταρτο από τη στιγμή που σερβιρίστηκε η παρέα σας και στο μεταξύ εσείς να κάθεστε να τους κοιτάτε σαν χαζός ενώ τρώνε, γιατί δεν μπορούμε να συγχρονίσουμε την παρασκευή των πιάτων στην κουζίνα μας και από πάνω αυτό το βαφτίζουμε και άποψη." Πραγματικά, δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευχάριστο.
Επίσης, βρίσκω τους περισσότερους από τους σερβιτόρους του προσποιητά ευγενικούς και έχω να σημειώσω και ένα περιστατικό από την τελευταία μου επίσκεψη, που με ενόχλησε: ενώ η παρέα μου έτρωγε και εγώ περίμενα ήδη πάνω από 10' το δικό μου πιάτο, το βλέπω να βγαίνει από την κουζίνα, και ο σερβιτόρος αντί να μου το φέρει (παρόλο που είδε πως τον κοιτούσα), καθόταν και χαχάνιζε από πάνω του με τον συνάδελφό του και το κρατούσε με εντελώς λάθος τρόπο (με τα δάχτυλα σχεδόν χωμένα μέσα στο πιάτο). Πολύ απογοητευτικό.

Ετυμηγορία: μια γευστική επιλογή για πολυασιατική κουζίνα, ένα κλικ πάνω από την φθηνή κατηγορία.
Κουζίνα: ιαπωνική
Τιμές: 15-25 ευρώ
Σέρβις: χρειάζεται βελτίωση
Διεύθυνση: Εμπορικό κέντρο Golden Hall, Κηφισίας 37 Α, Μαρούσι
Τηλ: 210 68 36 844

P.S. Ο δημιουργός του Wagamama, Alan Yau, εκτός από τα Wagamama έχει και τη (μικρή ακόμα) αλυσίδα ταϊλανδέζικων εστιατορίων Busaba Eathai. Προς το παρόν αριθμεί μόνο 5 καταστήματα (όλα στο Λονδίνο), αλλά εύχομαι να βάλει γρήγορα πλώρη και για άλλες χώρες, και σύντομα να το απολαύσουμε κι εδώ, γιατί κατά τη γνώμη μου είναι ακόμα καλύτερο από το Wagamama. Μπορεί βέβαια να φταίει που έχω μεγαλύτερη αδυναμία στην ταϊλανδέζικη κουζίνα, αλλά από την άλλη ίσως όντως ο κύριος Yau με τα χρόνια και την εμπειρία να κατεβάζει και καλύτερες ιδέες! Ένα πράγμα πάντως που με εντυπωσιάζει στο Busaba Eathai (αναλογικά και με τις τιμές, δηλαδή) είναι η κομψότατη αισθητική του, τόσο στο χώρο (υπέροχη διακόσμηση δια χειρός Christian Liagre) όσο και στο φαγητό -για του λόγου το αληθές, θαυμάστε αυτό το κουκλί δίπλα: γαρίδες με λάιμ και καρύδι πάνω σε φύλλο μπέτελ.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχει ακόμα και το Cha Cha Moon, που είναι κινέζικο εστιατόριο (με δύο καταστήματα προς το παρόν, αλλά με προφανείς φιλοδοξίες να κλέψει λίγη από τη δόξα του Wagamama και του Busaba Eathai), αλλά και τα πιο high end Sake No Hana (ιαπωνική κουζίνα), Hakkasan (club restaurant με καντονέζικη κουζίνα) και Yauatcha (γαλλο-ασιατική πατισερί, βλ. φωτό), από τα οποία τα δύο τελευταία έχουν πάρει και αστέρι Michelin. Πολύ φιλόδοξος ο κύριος Yau, όπως βλέπετε. Κάτι μου λέει ότι δεν πρόκειται να σταματήσει σ' αυτά τα ολίγα.