Εστιατόριο Tike στο Κεφαλάρι

Δεν είμαι και η μεγαλύτερη φαν του κεμπάπ, αλλά μια στο τόσο θα το λιγουρευτώ. Αυτή τη φορά είπα να δοκιμάσω το Tike στο Κεφαλάρι, μια αλυσίδα που ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη, όπου σημείωσε μεγάλη επιτυχία και στη συνέχεια ήρθε και στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Και για να μην απορείτε, "tike" -που προφέρεται "τίκε"- είναι τα "μικρά κομματάκια από κρέας" που κυριαρχούν στα διάφορα εδέσματα.
Ενώ, λοιπόν, άκουγα ότι το εστιατόριο είναι πάντοτε φίσκα και απαιτείται κράτηση μέρες πριν, όταν το επισκεφθήκαμε, το βρήκαμε σχεδόν άδειο, με πελάτες να καταλαμβάνουν μονάχα δύο ή τρία τραπέζια. Βέβαια, αφενός ο χώρος είναι τεράστιος και αφετέρου ήταν μια Τρίτη βράδυ, που είχε και ψοφόκρυο.
Ο κατάλογος είναι τεράστιος και θέλει αρκετή μελέτη, ακόμα και για τους εξοικειωμένους με τη σχετική κουζίνα. Αν θέλετε, βέβαια, κάντε μια προεργασία, γιατί το μενού υπάρχει και στο site του μαγαζιού. Τα ονόματα των πιάτων είναι γραμμένα στα Τούρκικα (ηρεμήστε, είναι με ελληνικούς χαρακτήρες) και από κάτω υπάρχει επεξήγηση. Αυτό είναι θετικό, γιατί σε κανέναν δεν αρέσει να αισθάνεται σαν ηλίθιος και να πρέπει να κάνει διαρκώς ερωτήσεις ή να ντρέπεται να προφέρει τα πιάτα και αντ' αυτού να τα δείχνει με το δάχτυλο στο μενού για να παραγγείλει. Ελάτε τώρα, σε όλους έχει συμβεί, παραδεχτείτε το. Κανένας δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας πώς προφέρεται το γιαπωνέζικο wasabi ή το ινδικό bhaji. Ωστόσο μου έκανε εντύπωση που μέσα σε τόσες επεξηγήσεις βρήκα ξαφνικά μέσα στα ορεκτικά "τηγανητές πατάτες wedges", οι οποίες δεν βλέπω γιατί δεν μπορούν να αποδοθούν με κάποιον τρόπο στη γλώσσα μας για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι. Δεν είμαστε στα Applebee's, for God's sake.
Έπειτα, λοιπόν, από αρκετή μελέτη καταλήξαμε στο χούμους παστιρμαλί από τα ζεστά ορεκτικά (8,5 ευρώ), τουτέστιν πουρέ από ρεβύθια και ταχίνι με κομματάκια παστουρμά. Το χούμους ήταν πολύ νόστιμο, με ωραία, απαλή υφή και ο συνδυασμός με τον παστουρμά είναι φυσικά κλασικός. Και στα ζεστά και στα κρύα ορεκτικά υπάρχει αρκετή ποικιλία, χωρίς να επαναλαμβάνεται απλώς το ίδιο πράγμα σε πολλές version με μικρές διαφοροποιήσεις όπως βλέπουμε σε πολλά καταστήματα με εθνικές κουζίνες. Είχα πληροφορηθεί ότι στις σπεσιαλιτέ του μαγαζιού ανήκει το μιουτεμπέλ, πουρές δηλαδή ψητής μελιτζάνας με γιαούρτι, σκόρδο και πασπαλισμένα φυστίκια, αλλά μάλλον θα περιμένει την επόμενη φορά, διότι ήμουν αποφασισμένη να παραγγείλω το μπαμπαγκανούς (17.5 ευρω) από τα κυρίως, που επίσης περιέχει πουρέ ψητής μελιτζάνας. Το μπαμπαγκανούς, λοιπόν, περιλαμβάνει μείγμα από άδανα κεμπάπ και σις κεμπάπ πάνω σε μια στρώση από πουρέ μελιτζάνας, σάλτσα ντομάτα, επικάλυψη λιωμένου τυριού και μικρά ξεροψημένα πιτάκια αραβικού τύπου. To κεμπάπ άδανα ή adana στα Τουρκικά, έχει πάρει το όνομά του από τα Άδανα της Κιλικίας και αποτελείται από αρνίσιο κιμά. Shish kebab αποκαλείται στα Τουρκικά οποιοδήποτε κρέας σερβίρεται σε ξυλάκι, αφού shish σημαίνει ακριβώς το ξυλάκι του όλου σουβλακίου. Στο δικό μου πιάτο, φυσικά, ήταν σερβιρισμένο σε κομματάκια, άνευ ξυλακίου (μη βγάλουμε και κανένα μάτι). Το πιάτο ήταν πολύ νόστιμο και το κρέας εξαιρετικά ζουμερό, ενώ ο πουρές μελιτζάνας ήταν άψογος. Το δεύτερο πιάτο που δοκιμάσαμε ήταν το φιστικλί κεμπάπ, κεμπάπ από αρνάκι, δηλαδή, με τριμμένο φυστίκι Αιγίνης (13.5 ευρώ). Ήταν νόστιμο, αλλά οχι στο ύψος του μπαμπαγκανούς. Το κεμπάπ ήθελε κατά τη γνώμη μου λίγο λιγότερο ψήσιμο, ενώ το πιάτο ως σύνολο ήταν λιγάκι στεγνό.
Συνολικά, το φαγητό ήταν αρκετα βαρύ και δεν μου άφησε περιθώρια για ένα επιδόρπιο, παρόλο που τα λιγουρευόμουν από την αρχή του γεύματος. Την άλλη φορά θα επιδιώξω να παραγγείλω κάτι ελαφρύτερο για να μπορέσω να δοκιμάσω στο τέλος τον χαλβά με παγωτό -που βλέπω ότι έχει εκθειαστεί σε αρκετές κριτικές του εστιατορίου από τον Τύπο- ή το κιουνεφέ (φωλιές από φύλλο για καταΐφι με γέμιση κρέμας), που του έχω και αδυναμία.
Για να συνοψίσω, από τις γεύσεις και το περιβάλλον μείναμε αρκετά ευχαριστημένοι, για μια πρώτη επίσκεψη. Όταν θα έχω δοκιμάσει περισσότερα πιάτα του καταλόγου θα μπορώ να δώσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για την κουζίνα του, και όταν θα έχω επισκεφθεί το εστιατόριο και σε μέρες και ώρες αιχμής, θα μπορώ να σας πω και πιο πολλά για το σέρβις του, γιατί η μέρα που πήγαμε εμείς δεν ήταν ακριβώς αντιπροσωπευτική. Αυτό που μου έκανε αρνητική εντύπωση ήταν πως ενώ οι σερβιτόροι μέχρι να έρθουν όλα τα πιάτα μας ήταν περιποιητικοί και σβέλτοι, στη συνέχεια εξαφανίστηκαν και ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά με την όλη διαδικασία του λογαριασμού: ώσπου να τους βρούμε, να τον ζητήσουμε, να τον φέρουν, να έρθουν ξανά να πάρουν τα χρήματα και τέλος να φέρουν και τα ρέστα πέρασε ένα μισάωρο, που είναι πολύ δεδομένουν ότι πλέον είχαμε μείνει στο μαγαζί μόνο εμείς και ακόμα ένα τραπέζι. Επίσης, βρήκα τις τιμές αρκετά τσιμπημένες και δυσανάλογες, όχι με την ποιόητα του φαγητού, αλλά τουλάχιστον με το κόστος των υλικών. Κιμάς είναι, ρε παιδιά, όχι θαλασσινά. Οκτώμισι ευρώ για ένα πιάτο χούμους, όπως και να το κάνουμε, είναι πολλά, το ίδιο δε και τα 17.5 για το μπαμπαγκανούς. Βέβαια, σε τέτοιες περιπτώσεις καταλήγεις να πληρώνεις περισσότερο το κύρος και την ανάλογων απαιτήσεων πελατεία της περιοχής, αλλά και πάλι, βρίσκω πως οι τιμές του Tike θα έπρεπε να είναι ένα τικ(ε) χαμηλότερες...

Ετυμηγορία: νόστιμο κεμπάπ και ποικιλία πολίτικων ορεκτικών σε έναν όμορφο χώρο, με κάπως τσιμπημένες τιμές.
Κουζίνα: πολίτικη/κεμπάπ
Τιμές: 25-40 ευρώ το άτομο.
Διεύθυνση: Χαρ. Τρικούπη & Κρήτης 27, Κηφισιά.
Τηλ: 210 80 14 584

Υ.Γ. Τον Ιανουάριο του 2007 δημοσιεύτηκε στους New York Times άρθρο με τίτλο "Pursuing Happiness, Greeks and Turks Find One Another" ("Αναζητώντας την ευτυχία, οι Έλληνες και οι Τούρκοι βρίσκουν ο ένας τον άλλο"), στο οποίο ο αρθρογράφος, Ian Fisher, μιλά για την αναθέρμανση των σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών και για το πόσα κοινά ανακαλύπτουν ότι έχουν οι δύο λαοί τα τελευταία χρόνια. Τα επιχειρήματά του; Οι μεγάλοι σεισμοί του 1999 και η αμοιβαία συμπαράσταση, έφεραν, λέει, αργότερα αύξηση στον τουρισμό ανάμεσα σε κατοίκους των δύο χωρών. Και ποια είναι κατά τη γνώμη του κυρίου Fisher τα κοινά ενδιαφέροντα που ενώνουν τους λαούς μας; Μα φυσικά, τα "Σύνορα της Αγάπης" (μην κάνετε πάλι ότι δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάω), το shopping που κάνουν τόσο οι Τούρκοι τουρίστες στην Ελλάδα, όσο και οι Έλληνες τουρίστες στην Τουρκία και βέβαια, το φαγητό. Για τις ανάγκες του άρθρου, ο Fisher έθεσε μάλιστα μερικές ερωτήσεις στον Αλέξανδρο Λούβαρη, τον ιδιοκτήτη των Tike, σύμφωνα με τον οποίο, "η τουρκική κουζίνα είναι πολύ κοντά στη δική μας παράδοση". Ο κος Λούβαρης λέει ότι τον πρώτο καιρό που άνοιξε στην πόλη μας το εστιατόριο, δεν ήταν όλες οι αντιδράσεις θετικές και ότι άκουσε ως και το εξής: "Ντροπή σου που μας κουβάλησες τους Τούρκους" (διότι εκτός από την κουζίνα, έφερε και μαζί του και 11 Τούρκους σεφ και άλλο προσωπικό από την Κωνσταντινούπολη). Η απάντησή του; "Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για όσα έγιναν πριν 400 χρόνια. Εγώ κοιτάω μπροστά. Σας πειράζουν οι Τούρκοι. Όταν οι Γερμανοί έφτιαξαν το αεροδρόμιο, δεν σας ένοιαξε;" (Η φωτογραφία είναι από το άρθρο των New York Times, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.)