
Ακολουθούν οι αγαπημένες μου, που είναι -φυσικά- γαστρονομικού περιεχομένου.

To σνακ: κροκ-μεσιέ (που δημιουργήθηκε το 1910 στην οδό des Capucines) εναντίον χοτ-ντογκ (που έγινε πραγματικότητα το 1870 στο Κόνι Άιλαντ). I say yummy to both.


H εμμονή: μακαρόν (από το Laduree) εναντίον κάπκεϊκ (από το Magnolia Bakery). Mεγάλο δίλημμα για μένα, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο. Χειρότερο και από την εκλογή της Σόφι.)


To πρωί της Κυριακής. Παρίσι: "Όλα τα γλέντια ολοκληρώνονται στον φούρνο". Νέα Υόρκη: "Όλα τα πάρτι πρέπει να λήγουν μ' αυτό το τραγούδι."
Κατά την ταπεινή μου άποψη, τι να σου κάνει ένα τραγούδι -έστω και από τους λατρεμένους Velvet Underground- μπροστά σε ένα ζεστό, ολόφρεσκο, αφράτο, αυθεντικό παριζιάνικο κρουασάν;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, τι να σου κάνει ένα τραγούδι -έστω και από τους λατρεμένους Velvet Underground- μπροστά σε ένα ζεστό, ολόφρεσκο, αφράτο, αυθεντικό παριζιάνικο κρουασάν;
Kαι τέλος, μια διαφορά τόσο χαρακτηριστική: το τυρί. Για τους Νεοϋορκέζους, είναι επιδόρπιο. Για τους Παριζιάνους, είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του.
Ωραίο βιβλίο!! Θα επέλεγα τις παριζιάνικες εικονογραφήσεις γαστρονομικού περιεχομένου χωρίς δεύτερη σκέψη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία τα macaron του La durée αλλά και του Fauchon δεν πάνε πίσω!! :-) J' adore les macarons!
Θεοδώρα