Για τις σωστές εθνικές κουζίνες και το πόσο δυσεύρετο πράγμα είναι μακριά από τον τόπο τους τα έχουμε πει και ξαναπεί. Ειδικά στην περίπτωση της μεξικάνικης κουζίνας, η οποία μπορεί να φαίνεται εύκολη (τι στο καλό, κρέατα πασπαλισμένα με τυρί και τυλιγμένα σε πίτες είναι ως επί το πλείστον, σου λέει), αλλά δεν είναι, πολλά πράγματα μπορούν να πάνε στραβά. Το κυριότερο πρόβλημα που έχω συναντήσει είναι να μου σερβίρουν μια απροσδιόριστη μάζα από διάφορα πράγματα (κιμάδες, φασόλια, λαχανικά) ανακατεμένα όλα μαζί και πνιγμένα σε έναν ωκεανό από φτηνιάρικο τσένταρ. Είτε παίρνεις μπουρίτο, είτε εντσιλάδας, είτε τάκος, είτε κεσαντίγιας, ένα και το αυτό...Παρόλα αυτά, επειδή το Μεξικό πέφτει λίγο μακριά και πότε-πότε (το ομολογώ) με πιάνει νοσταλγία για ένα μπουρίτο, ένα γκουακαμόλε, ένα τσίλι κον κάρνε, βρε αδερφέ, I have to make do with what I have, που λένε και στο χωριό μου. Επομένως, μια συμπαθητική λύση είναι το Rincon Mexicano, στου Μακρυγιάννη, το οποίο δοκίμασα πρόσφατα.
Εάν περιμένετε πολυτέλειες, σας το λέω εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να σας γεμίσει το μάτι. Στην ουσία, πρόκειται για ένα μικρό, συνοικιακό, οικογενειακό μαγαζάκι, αντίστοιχο λίγο-πολύ των δικών μας σουβλακερί. (Eξάλλου, το λέει και το όνομά του, αφού"rincón mexicano" σημαίνει "μεξικάνικη γωνιά".) Ωστόσο, αν αποφασίσετε να του δώσετε μια ευκαιρία, μπορώ να σας πω αρκετά συν για τη λίστα των pros & cons.
Καταρχάς, είναι πολύ-πολύ φθηνό και ειδικά εάν αντί για μερίδες παραγγείλετε μεζεδάκια και τα μοιραστείτε, πράγμα που σας συνιστώ.
Ξεκινήστε με νάτσος και γκουακαμόλε (2 ευρώ), που έρχονται στο τραπέζι ζεστά και είναι ό,τι πρέπει για μασούλημα ώσπου να έρθει το φαγητό (αν και λίγη μεγαλύτερη απλοχεριά στο γκουάκα δεν θα ήταν κακή, ένα αβοκάντο είναι for god's sake, δεν είναι από χρυσάφι, people!). Εμείς, από τα ορεκτικά παραγγείλαμε ένα μπουρίτο με κιμά (σάλτσα ντομάτας, ρύζι, φασόλια, τυρί κρέμα) και κεσαντίγιας (μαλακές τορτίγιας γεμιστές με τυρί και σάλτσα), που στοίχιζαν 4 ευρώ έκαστο και ήτ
αν αξιοπρεπέστατα. Ενδιαφέρουσα επιλογή είναι και τα ταμάλες ντε ελότε (5 ευρώ). Είναι ζυμαράκια από αλεύρι καλαμποκιού με κοτόπουλο, τυλιγμένα σε φύλλα μπανανιάς και είναι μια ιδιαίτερη επιλογή που δεν την έχω ξανασυναντήσει σε κάποιο άλλο από τα μεξικάνικα της πόλης που έχω δοκιμάσει ως τώρα. By the way, τα φύλλα της μπανανιάς ΔΕΝ τρώγονται, στόχος είναι απλώς να δώσουν άρωμα κατά το μαγείρεμα. Εγώ προειδοποιώ καλού-κακού, όχι τίποτα άλλο, μη διαμαρτυρηθεί και κανείς ότι τον δηλητηρίασα. (προσοχή: η φωτό δεν είναι από το συγκεκριμένο εστιατόριο).Η σαλάτα βερακρουζάνα, πάλι, ήταν μια ατυχής επιλογή. Μας παρέσυρε ο κάκτος που λειτούργησε ως κράχτης (εγώ βρίσκω τη γεύση και την υφή του πολύ διασκεδαστική, η φίλη μου η Α. από την άλλη επέμενε ότι είναι "σαν αγγουράκι τουρσί ψιλοκομμένο", αλλά γούστα είναι αυτά, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα κτλ.), αλλά τελικά στο τραπέζι προσγειώθηκε μια άνοστη και σχεδόν συμπαγής μάζα από κομμάτια κάκτου αγκαζέ με βρασμένες γαρίδες, πνιγμένα αμφότερα στην κρέμα γάλακτος, πράγμα που φυσικά δεν τρωγόταν.
Και τώρα πάμε στον -κατά τη γνώμη μου- κύριο λόγο για να επισκεφθεί κανείς το Rincon Mexicano, που δεν είναι άλλος από το μόλε πομπλάνο (8 ευρώ). Πρόκειται γ
ια ένα παραδοσιακό, γιορτινό μεξικάνικο πιάτο που μαγειρεύεται σε special occasions και περιλαμβάνει κοτόπουλο μαγειρεμένο με μια spicy σάλτσα με σοκολάτα και μπόλικα τσίλι και ροζ πιπέρι και σερβιρισμένο με πουρέ φασολιών, ρύζι και τορτίγιας (προσοχή: η φωτό δεν είναι από το συγκεκριμένο εστιατόριο). Ναι, σωστά διαβάσατε, σάλτσα με σοκολάτα. Ναι, το ξέρω ότι ακούγεται weird, αλλά αν μπορείτε να προσπεράσετε την ιδέα ότι μπορεί να τρώτε κάτι που ταυτόχρονα είναι γλυκό και αλμυρό (τύπου παστός μπακαλιάρος με μαρμελάδα βερίκοκο) -διότι σας διαβεβαιώ ότι φτιάχνεται με σοκολάτα άγλυκη- δώστε του μια ευκαιρία και είμαι σίγουρη ότι η γεύση του θα σας αποζημιώσει. Aν μη τι άλλο, την ίδια επιφυλακτικότητα ε
ίχαν και οι χωρικοί στην ταινία Chocolat (TI; Δεν την έχετε δει; Και τολμάτε να αυτοαποκαλείστε foodies;) όταν η Juliette Binoche άνοιξε τη σοκολατερί της, αλλά στο τέλος όλοι έγλυφαν τα δάχτυλά τους όταν τους μαγείρεψε ένα ολόκληρο δείπνο με βάση το κακάο, το οποίο μεταξύ άλλων περιλάμβανε και mole poblano!Συνοψίζοντας, οι γεύσεις είναι συμπαθητικές και το σέρβις κεφάτο και γρήγορο. Βέβαια, η ταχύτητα οφείλεται δυστυχώς στο ότι όλα τα φαγητά είναι έτοιμα από πριν και απλώς τα ζεσταίνουν (πράγμα που συμπεράναμε από το γεγονός ότι όλα εμφανίστηκαν στο τραπέζι μας ταυτόχρονα), αλλά αυτά σε μια οικογενειακή επιχείρηση δύσκολα αποφεύγονται.
Eν ολίγοις, στο Rincon Mexicano θα φάτε αξιοπρεπή (μην περιμένετε να ενθουσιαστείτε, ωστόσο) πιάτα σε καλές τιμές. Κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι μια καλή προσπάθεια, που θέλει ωστόσο αρκετή δουλειά, αλλά από την άλλη βρίσκω το συγκεκριμένο εστιατόριο πολύ πιο τίμιο και αυθεντικό από κάτι άλλα γιαλλαντζί μεξικάνικα που χρεώνουν τη μαργαρίτα 12 ευρώ λες και πρόκειται για κοκτεϊλόμπαρα σε roof πεντάστερου ξενοδοχείου ή πετάνε μέσα σε μια πίτα ό,τι κρέατα τους έχουν ξεμείνει και τα βαφτίζουν εντσιλάδας. Ονόματα δεν λέμε, ο νοών νοείτω.
Και το μεγαλύτερο ατού του Rincon Mexicano; Μπορείτε να το συνδυάσετε ανετότατα με ένα (ή και περισσότερα) ποτά στο Tiki bar ή σε κάποιο άλλο από τα πολύ ενδιαφέροντα μπαράκια, που βρίσκεται στα πέριξ, σε απόσταση αναπνοής...
Κουζίνα: μεξικάνικη
Τιμές: 13-20 ευρώ το άτομο (με ποτό)
Διεύθυνση:Δημητρακοπούλου 5, Μακρυγιάννη
Τηλ: 211 4054659, 6933354265. (Δεν χρειάζεται κράτηση, μην μπείτε στον κόπο.)
Y.Γ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ιστορία της δημιουργίας του mole poblano. Λέγεται ότι τα πρώτα χρόνια της αποικιακής περιόδου, κάποιες καλόγριες της μονής Σάντα Ρόζα στην περιοχή Πουέμπλα (από όπου παίρνει και το δεύτερο κομμάτι του ονόματός του το πιάτο, ενώ "mole" σημαίνει "σκεύασμα" ή "σάλτσα"), όταν πληροφορήθηκαν ότι θα τις επισκεπτόταν ο αρχιεπίσκοπος αποφάσισαν ότι έπρεπε να του μαγειρέψουν ένα σπέσιαλ γεύμα. Όντας, όμως, πολύ φτωχές, αναγκάστηκαν να αυτοσχεδιάσουν με ό,τι είχαν διαθέσιμο. Έτσι, έσφαξαν μια γέρικη γαλοπούλα που είχαν, τη μαγείρεψαν και τη σέρβιραν με μια σάλτσα που περιείχε πολλές πιπεριές τσίλι, μπαχαρικά και λίγη σοκολάτα. Εννοείται ότι ο αρχιεπίσκοπος ενθουσιάστηκε. Το πιάτο θεωρείται από πολλούς εθνικό πιάτο του Μεξικού και σερβίρεται συνήθως σε γάμους, βαφτίσεις, γενέθλια, αλλά και κατά το Cinco de Mayo (5 Μαΐου), την εθνική γιορτή του Μεξικού.
Έχω επισκεφθεί αυτό το εστιατόριο και έχω δοκιμάσει κάποια από τα πιάτα που αναφέρετε. Συμφωνώ με τα σχόλιά σας. Δεν έχω δοκιμάσει ακόμα την σαλάτα με κάκτο. Ένας φίλος από το Μεξικό μου είχε μιλήσει για το εθνικό τους πιάτο, είναι από την Puebla συμπτωματικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια!
Θεοδώρα
Νομίζω πως είναι στα Top-10 μου. Δεύτερη φορά σήμερα (μέσα σε μια βδομάδα) και ομολογώ ότι έχει βελτιωθεί κατά πολύ σε σχέση με το καλοκαίρι που είχα ξαναπάει.. Έκαναν ανακαίνιση και μεγάλωσε ο χώρος. Καθίσαμε και διαβάζοντας τον κατάλογο είδα ότι τα φαγητά ήταν ίδια, αλλά είχαν ρίξει τις ήδη χαμηλές τιμές, σχεδόν σε όλα. Για ορεκτικό μας έφεραν με πολύ καλή διάθεση, νάτσος και δύο μπολάκια. Το ένα με σπιτικό (σούπερ) γκουκαμόλε και το άλλο με τσίλι κον κάρνε. Το δεύτερο λίγο καυτερό (μάλλον λόγω του τσίλι). Όταν άρχισαν να έρχονται τα πιάτα διαπίστωσα σα να μεγάλωσαν οι μερίδες σε σχέση με το καλοκαίρι. Φάγαμε λίγο-πολύ ότι είχε το menu! Το καλύτερό μου όμως το "Ταμάλες ντε Ελότε" και το "Μιλανέσα Ακαπούλκο" & όλα ήταν πολύ γευστικά αλλά όχι βαριά. Νομίζω ότι η sangria εδώ είναι τέλεια (είναι από σπίτι, μας είπαν). Συμφωνώ σε αυτό που είπες για τα υπόλοιπα μεξικάνικα (μιας και έχω πάει σχεδόν σε όλα) αυτό το μικρό ξεχωρίζει για την αυθεντικότητα του. Λογαριασμός της παρέας με αρκετά πιάτα στη μέση και ποτά. μόνο 13 το άτομο! Απίστευτο?
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που κάποιοι επαγγελματίες προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους πελάτες τους και δεν φοβούνται να χαμηλώσουν τις τιμές τους, χωρίς να υστερούν στην ποιότητα και την ποσότητα του φαγητού.