Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Και οι βρικόλακες έχουν γαστρονομικές ανησυχίες

Η αδυναμία μου στους βρικόλακες είναι κάτι που με συντροφεύει παιδιόθεν και μάλλον ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του φυσιολογικού, αφού δεν έχω αφήσει βιβλίο/ταινία/τηλεοπτική σειρά που να αφορά τα βαμπίρ με τα οποία να μην έχω καταπιαστεί και νομίζω σύντομα κάποιος ακαδημαϊκός θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά να με προτείνει για τιμητικό ντοκτορά στη βαμπιρολογία. Λατρεύω δε να παρατηρώ τις μικρές διαφοροποιήσεις που προτείνει στον μύθο ο κάθε δημιουργός στο δικό του βρικολακο-σύμπαν, όπως για παράδειγμα, αν ο βρικόλακας βγει στο φως της μέρας θα γίνει παρανάλωμα του πυρός ή θα αρχίσει να στραφταλίζει λες και τον πάστωσαν με glitter/τους καταπολεμά αποτελεσματικά το σκόρδο ή αν φάνε τζατζίκι θα βρωμάνε απλώς λίγο παραπάνω/και αν τους παλουκώσεις γίνονται σκόνη κάνοντας "πουφ" όπως στην Buffy την βαμπιροφόνισσα ή γεμίζουν όλο τον τόπο αίματα αλά Bram Stoker's Dracula;
Ένα ζήτημα, ωστόσο, που ως τώρα δεν είχε θίξει κανείς -από όσο γνωρίζω τουλάχιστον- και πραγματικά με έκαιγε τόσα χρόνια, είναι το θέμα της διατροφής τους. Ναι, εντάξει, αίμα και τα λοιπά, αλλά αν έτρωγες το ίδιο πράγμα νύχτα μπαίνει-νύχτα βγαίνει εις την αιωνιότητα, δε θα το βαριόσουν κάπως eventually; Εγώ πάντως, σίγουρα. Σκεφτείτε το! Μόνη διαφοροποίηση στη ρουτίνα της καθημερινότητας η ομάδα αίματος, δηλαδή Α, Β, ΑΒ και Ο, ενώ μοναδική εναλ
λακτική είναι το να τραφείς με αίμα ζώου, η γεύση όμως, του οποίου (ανεξαρτήτως τι είδους ζώου) είναι -από ό,τι μας πληροφορούν άπαντες οι απέθαντοι- ανυπόφορη, έως και εμετική.
Το κενό, λοιπόν, ήρθε επιτέλους
να καλύψει το True Blood, τουτέστιν μία από τις καλύτερες και πιο πρωτότυπες προσθήκες των τελευταίων ετών στο λογοτεχνικό είδος της vampire fiction.
Για όποιον δεν παρακολουθεί ή δεν γνωρίζει καν την τηλεοπτική αυτή σειρά (αν είναι δυνατόν, ντροπή!), στο σύμπαν του True Blood, η εφεύρεση συνθετικού αίματος και η μετέπειτα κυκλοφορία του στην αγορά έχει δώσει επιτέλους τη δυνατότητα στα βαμπίρ να πάψουν να τρέφονται με ανθρώπινο αίμα. Έτσι, έπει
τα από ολόκληρες χιλιετίες κατά τις οποίες ζούσαν στα κρυφά μέσα σε φέρετρα και αραχνιασμένες κρύπτες, οι βρικόλακες αποφασίζουν να παραδεχτούν την ύπαρξή τους δημοσίως και στη συνέχεια να συνδικαλιστούν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Σε μία σκηνή, λοιπόν, του 2ου επεισοδίου της 3ης σεζόν της σειράς, έμεινα εμβρόντητη όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα βρικόλακες να πειραματίζονται με συνταγές μαγειρικής, με βασικό συστατικό -φυσικά- το αίμα.
Στη σκηνή, ο Bill, βρικόλακας και πρωταγωνιστής της σειράς, είναι καλεσμένος για ένα εξαιρετικά πολυτελές δείπνο στην οικία ενός πλούσιου και εκλεπτυσμένου gay ζευγαριού βρικολάκων ονόματι Talbot και Russel. Και το μενού είχε ως εξής:

Για αρχή,
"Παγωμένο αφρώδες αίμα." Και το κλού; O Τάλμποτ τονίζει ότι το αίμα "δεν έχει αποσπασθεί με τη βία, έχει προσφερθεί οικειοθελώς" και συνεχίζει: "Προσέξτε την επίγευση εσπεριδοειδούς. Ο άνθρωπος αυτός τρεφόταν μόνο με μανταρίνια για εβδομάδες."


Ακολουθεί το πρώτο πιάτο. "Μπισκ ζεστού αίματος με ροδοπέταλα."
Aυτό θα πει gourme, όχι αστεία. Δε θέλω καν να σκέφτομαι τι ακριβώς πολτοποίησε ο σεφ για να πετύχει τη χαρακτηριστική κρεμώδη, παχύρρευστη υφή της σούπας αυτής. Μπρρρ!

Και το επιδόρπιο; "Αίμα τζελάτο με γαρνιτούρα μέντας". Προσοχή στη λεπτομέρεια, δεν είναι κοινό παγωτό, είναι τζελάτο, τουτέστιν η ιταλική εκδοχή του παγωτού, με αισθητά λιγότερο λίπος και τη βελούδινη αυτή υφή που σε κάνει να μην μπορείς να σταματήσεις με τίποτα στη μία μπάλα... Μήπως να το σκεφτούν οι Ιταλοί και να προσθέσουν τη γεύση αίμα στον κατάλογο με τις κλασικές γεύσεις του τζελάτο; Στην Ιταλία, τα παγωτατζίδικα συνήθως κοστολογούν το τζελάτο με την ποσότητα και όχι με την μπάλα, πράγμα που σημαίνει ότι αγοράζοντας, ας πούμε, το κυπελάκι των 200 γραμμαρίων, μπορείς να βάλεις όσες γεύσεις θέλεις. Μπορείτε στο εξής να ζητάτε φυστίκι/μέντα/αίμα στο δικό σας!

Δυστυχώς δεν είδαμε ποιο ήταν το κυρίως πιάτο του δείπνου στη σειρά. Μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω, αλλά αν έχετε καμία ιδέα, είμαι όλη αυτιά. Αν εγώ ήμουν ο σεφ πάντως, θα πρότεινα...

Πρώτον:
Μια ωραιότατη τερίνα (terrine) αίματος, μαγειρεμένη με ένα αρωματικό μπουκέ γκαρνί με μαϊντανό, δαφν
όφυλλο και θυμάρι.

Δεύτερ
ον:
ένα γευσ
τικότατο ρωσικό μπορς (borscht) όπου αντικαθιστούμε τα παντζάρια με αίμα για να του δώσουμε το χαρακτηριστικό βαθυκόκκινό του χρώμα.




Τρίτον,
ζυμαρικ
ά ζυμωμένα με αίμα (γιατί όχι; όπως ακριβώς θα τα ζυμώναμε και με μελάνι σουπιάς) -ιδανικά θα πρότεινα ταλιατέλες ή λιγκουίνι. Να, δείτε και τη φωτογραφία, να πάρετε μια ιδέα του τι εννοώ. (Όχι δεν είναι ζυμωμένα με αίμα, αλλά με κόκκινο κρασί, χαχα).





6 σχόλια:

  1. hahhahahhahhahahhahahahhahaahhahahahhaha

    το bloody... mairy θελω να δω!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. pethaino gia aimatires ebnefseis... oraia idea
    na prostheso sti brykolake gastronomia...
    to coctail sanguini (sangue, aima)
    ki sta prota ena risotto me fresko aima, den thatan asximo...
    tora gia to skotseziko Haggis den xero, nomizo pos stous vampir tha peftei ligo well done...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. xaxa, to haggis mallon, alla ena steak tartare mporei na tous aresei! exeis kai mia wraia syntagi sto blog sou ap' o,ti thymamai, pandespani!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή