Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Εστιατόριο Altamira στο Κολωνάκι

Στο Altamira σύχναζα στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια, τότε που ως concept ήταν φοβερό nouveauté και που ακόμα δεν υπήρχαν πολλά έθνικ εστιατόρια στην Αθήνα κι εγώ ψοφούσα να δοκιμάσω πρωτότυπες γεύσεις. Πριν μια δεκαετία, δηλαδή. Είχα, λοιπόν, αρκετά χρόνια να το επισκεφθώ κι όταν μου το πρότειναν φίλοι δέχτηκα με ενθουσιασμό, περίεργη να διαπιστώσω αν θα συνέχιζα να το βρίσκω ενδιαφέρον και σήμερα.
Από τα δύο του καταστήματα, προτιμήσαμε αυτό του Κολωνακίου, γιατί πραγματικά ο χώρος του είναι πανέμορφος. Στεγάζεται σε ένα εντυπωσιακό διώροφο νεοκλασικό και στο χώρο του εστιατορίου ανεβαίνεις από μια πανέμορφη στριφογυριστή ξύλινη σκάλα. Το εστιατόριο χωρίζεται σε δωμάτια, πράγμα που πάντα μου άρεσε γιατί το βρίσκω πιο cozy σε σχέση με μια μεγάλη ενιαία αίθουσα. Η εσωτερική του διακόσμηση θα ήθελε, πιστεύω, ένα update, γιατί το ροδακινί σπατουλαριστό βαψιματάκι έπειτα από 10 χρόνια φαντάζει λίγο πασέ, αλλά maybe it's just me.
Το πρώτο πράγμα που διαπίστωσα ήταν ότι το μενού παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο έπειτα από τόσα χρόνια. Τώρα, αν αυτό είναι καλό ή κακό, το αφήνω σε εσάς να το κρίνετε, γιατί ίσως και να είναι υποκειμενικό. Παρόλα αυτά, υπάρχει και κατάλογος με πιάτα ημέρας.
Το μενού χωρίζεται σε 4 εθνικές κουζίνες, ινδική, αραβική, μεξικάνικη και ασιατική (sic) και είναι κολοσσιαίο. I mean it. Σελίδες επί σελίδων. 'Εχω ξαναπεί τη γνώμη μου για τους μεγάλους καταλόγους και αυτό δεν μπορεί παρά να με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατόν να παρασκευάζονται όοοοοολα αυτά τα πιάτα με συνέπεια. Επίσης, το ανακάτεμα των 4 αυτών κουζινών σίγουρα θα σας προκαλέσει σύγχυση και ως προς το τι να παραγγείλετε. Κατά τη γνώμη μου, επιλέξτε μία απ' όλες και μείνετε σε αυτήν, γιατί πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί κανείς να συνδυάσει αυτές τις τόσο διαφορετικές γεύσεις μεταξύ τους.
Θυμάμαι, εγώ, ας πούμε, παλιά έτρωγα φανατικά από το αραβικό τους ρεπερτόριο τα φαλάφελ με χούμους και λάμπνεχ, τα κιμπέχ (κεφτέδες με πληγούρι και κιμά) και τη σαλάτα φατούς. Πώς είναι, δεν μπορώ να σας το πω με βεβαιότητα διότι πιστεύω πως τα κριτήριά μου έχουν αλλάξει, πάντως τότε μου άρεσαν πολύ.
Στην τελευταία μας επίσκεψη, επιλέξαμε την ινδική κουζίνα. Ξεκινήσαμε με parathas (πίτες) ζυμωμένες με κόλιαντρο με συνοδεία τριών chatney (5.5 ευρώ), που ήταν καλοφτιαγμένες και με ενδιαφέροντα chatneys (ειδικά αυτό με τον ταμάρινδο), αν και προσωπικά θα τις ήθελα λίγο πιο αφράτες (αυτές έφερναν σε tortilla). Για ορεκτικό, πήραμε τα κόκκινα φασόλια με σάλτσά tandoori, δυόσμο και γιαούρτι, που ήταν επίσης νόστιμα.
Τα κυρίως πιάτα μας, όμως, με απογοήτευσαν πολύ. Το μοσχάρι με σάλτσα κάρι και κρέμα καρύδας (18 ευρώ) ήταν εντελώς αδιάφορο γευστικά. Το κρέας, σκληρό και ινώδες και η σάλτσα ανάλατη. Από τα πιάτα ημέρας, η κόντρα μόσχου ψιλοκομμένη με σος πράσινου κάρι, κρέμας καρύδας και γκαλάνγκαλ (18.5 ευρώ) που επέλεξα εγώ ήταν ακόμα πιο αδιάφορη, αφού της έλειπαν παντελώς τα μπαχαρικά (όσο για το γκαλάνγκαλ, μην είδατε τον Παναή). Συνοδευόταν δε με ρύζι μαγειρεμένο σε γάλα καρύδας και τσιπς γλυκοπατάτας -τα οποία τσιπς ήταν τηγανισμένα κι εγώ δεν ξέρω από πότε και είχαν υφή λες κι ήταν φτιαγμένα από καουτσούκ. Και τα δύο κυρίως πιάτα, κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν μάλλον τυχαίοι συνδυασμοί υλικών και όχι εμπνευσμένα από κάποια πραγματικά ινδική συνταγή, πράγμα που οδήγησε και στο αδιάφορο αυτό αποτέλεσμα. Επίσης, τόσο τα κυρίως όσο και το ορεκτικό με τα φασόλια δεν ήταν διόλου πικάντικα (και δεν εννοώ απαραίτητα καυτερά φυσικά), όπως αρμόζει στο ινδικό ταμπεραμέντο.
Το αστείο είναι μάλιστα πως στον πρόλογο του μενού, γράφει πως η καθεμία από τις τέσσερις κουζίνες είναι "μοναδική σε πλούτο υλικών και τεχνοτροπιών" αλλά όλες συνδέονται μεταξύ τους μέσα απ' τους δρόμους των μπαχαρικών" και κοινά τους στοιχεία είναι "το άρωμα και το χρώμα, η τόλμη των συνδυασμών και η ισορροπία των αντιθέσεων". Όταν, λοιπόν, γεύεσαι αντ' αυτού πιάτα χωρίς γευστικό νεύρο και με παντελή απουσία μπαχαρικών, δηλαδή μια εξευρωπαϊσμένη εκδοχή έθνικ κουζίνας για αρχάριους, δεν μπορείς παρά να απογοητευτείς.
Το συμπέρασμα στο οποίο δεν μπορώ παρά να καταλήξω, δυστυχώς, είναι ότι, αν θέλετε να φάτε αυθεντική ινδική κουζίνα, πηγαίνετε σε ινδικό εστιατόριο, αν θέλετε αραβική πάτε σε αραβικό και ούτω καθεξής. Στο Altamira μπορείτε απλώς να πάρετε μια ιδέα από όλα, σε ενα οπωσδήποτε ευχάριστο και κομψό περιβάλλον, αλλά κατά τη γνώμη μου, όπως λέει και ο σοφός λαός, "ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς", διότι αυτό το τουρλού γεύσεων δεν μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία ενός αδιάσπαστου γευστικού συνόλου. Αναπόφευκτα, λοιπόν, πηγαίνοντας στο Altamira είναι σαν να τρώτε όχι σε ένα, αλλά σε τέσσερα διαφορετικά εστιατόρια. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε, είναι να επικεντρωθείτε σε ένα, για να μη φύγετε με μπερδεμένο ουρανίσκο.
Τέλος, όσον αφορά τις τιμές, θεωρώ ότι τα κυρίως πιάτα είναι κάπως ακριβά. Από την άλλη, βέβαια, μπορείτε να γίνεται μέλη του Altamira Gourmet Club και να έχετε έκπτωση 20% στα γεύματά σας, πράγμα που, όπως καταλαβαίνετε, ρίχνει αρκετά το κόστος.

Ετυμηγορία: Ακατάλληλο για σκληροπυρηνικούς φαν έθνικ κουζινών.
Κουζίνα: ινδική, αραβική, μεξικάνικη, ασιατική (ό,τι κι αν σημαίνει το τελευταίο)
Τιμές: 25-35, 20% έκπτωση με την κάρτα Altamira Gourmet Club.
Διεύθυνση: Τσακάλωφ 36Α, Κολωνάκι
Τηλ: 210 36 14 695

Υ.Γ. Σε παραδιπλανό τραπέζι μία κυρία κάπνιζε αδιάκοπα, αλλά ούτε μία φορά δεν είδαμε να της γίνεται παρατήρηση από το σερβιτόρο. Αντικαπνιστικός νόμος και επιβολή προστίμων σου λέει μετά...

3 σχόλια:

  1. Καλησπερα σου!:)
    Να σε ρωτησω για το altamira,μπορεις να πας μονο για ποτο ή πρεπει σονι και ντε να φας και κατι?
    (Τελειο τραγουδι!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μμμμ... Ναι, δεν θυμάμαι να έχει μπαρ. Νομίζω πως πας μόνο για φαγητό.
    Ευχαριστώ! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν εννοω μπαρ,απλα αν μπορεις να κατσεις στο τραπεζι και να πιεις το κρασι σου!Ας πουμε εγω ηθελα να παω για τις βραδιες με τα παραμυθια που γινονται τις δευτερες αλλα δεν θελω φαγητο!Τελοσπαντων,θα μαθουμε!
    Σ'ευχαριστω πολυ!:D

    ΑπάντησηΔιαγραφή