Βιολογικά Αυγά; Αξίζει τον κόπο; Nope!

Όταν τα βιολογικά τρόφιμα έσκασαν μύτη στην αγορά -κάπου στις αρχές της δεκαετίας θαρρώ- και πρωτοάκουσα γι' αυτά, το βρήκα τρομερά ενδιαφέρουσα ιδεά και αναρωτήθηκα γιατί δεν είχε σκεφτεί κανείς πιο πριν να καλλιεργήσει ζαρζαβατικά χωρίς φυτοφάρμακα του διαβόλου που εφευρέθηκαν για να μας ξεκάνουν πριν την ώρα μας. Μετά πήγα στο σουπερμάρκετ αποφασισμένη να εξερευνήσω αυτή τη νέα προοπτική, ώσπου είδα τις τιμές και προσγειώθηκα απότομα. Διότι ακόμα και σ' εκείνα τα προ της κρίσης χρόνια (που τώρα φαντάζουν τόοοοσο μακρινάααα), ποιος ήταν διατεθειμένος να πληρώσει 3 ευρώ για ένα μαρούλι όταν μπορούσε να το πάρει με 30 λεπτά (ναι, κάποτε τα σαλατικά έκαναν 30 λεπτά το τεμάχιο, το θυμάμαι ολοκάθαρα); Και σιγά μη σε έπιανε εσένα ο πόνος, κυρία μου (που λέει κι ο Λαζόπουλος), επειδή δηλαδή οι καλλιεργητές βιολογικών ζαρζαβατικών έχουν μικρότερη παραγωγή, λόγω της μη-χρήσης χημικών παραγόντων, και άρα τα φυτά τους πεθαίνουν πιο εύκολα, κι έχουν απώλειες παραγωγής, και άρα γι' αυτό έχουν αυξημένες τιμές, και σώωωωπα, τι λες; Θα κλάψεις εσύ από τη συγκίνηση που έχουνε απώλειες οι άνθρωποι και θα δώσεις 10πλάσια λεφτά για ένα μαρούλι, με το σκεπτικό ότι ίσως έτσι γλυτώσεις τον καρκίνο στα 70 σου.
Κι έτσι, παρόλο που τα βιολογικά κηπευτικά καταλάμβαναν έναν ολόκληρο τοίχο με ράφια στο μανάβικο του σουπερμάρκετ, η πλευρά εκείνη παρέμενε πάντα θλιβερά άδεια. Την επισκέπτονταν μόνο κάτι περίεργες 60άρες πρώην χίππισες με οικολογική τάχα μου συνείδηση, γκρίζα πλεξούδα ως τον κώλο, ξεθωριασμένο τατού γιν-γιανγκ από τα 60s και gladiator σανδάλι Μοναστηρακίου. (Έχω και visual να πλένουν τα μαρούλια με θαλασσινό νερό όταν πάνε για ελεύθερο κάμπινγκ και μετά να τα τρώνε ενώ ο σύντροφός τους παίζει κρουστά στην παραλία κι αυτές χορεύοντας με βραχιόλια στα πόδια, κάνουν δεήσεις στον Τουτάτη και την Κέριντγουεν.)
Τελικά, όμως, μ' έναν περίεργο τρόπο που δεν έχω συλλάβει ακόμα (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να παρακολουθήσω πολιτική οικονομία στο πανεπιστήμιο και λέω ευθύς εξαρχής ότι δεν ήμουν ποτέ πολύ καλή με κάτι τέτοια, αλλά έχω μια αμυδρήηηη υποψία ότι μπορεί να έχει να κάνει με την προσφορά και τη ζήτηση), το 2010 οι τιμές των φυτοφαρμακωμένων ζαρζαβατικών κοντεύουν να εξισωθούν με αυτές των βιολογικών. Go figure.
Τόσα χρόνια μετά, κι έχοντας δοκιμάσει τόσο φυτοφαρμακωμένα (that's what we'll call them from now on) όσο και βιολογικά φρούτα και λαχανικά από διάφορα σουπερμάρκετ, μανάβικα, αλλά και από την good old fashioned λαϊκή της γειτονιάς μου (ναι, αυτό το παράξενο μέρος όπου πάνε μόνο γριές με παντοφλέ παπούτσια και όπου όλα τα αχλάδια είναι "για μωρά", τα πεπόνια "μέλι" και τα καρπούζια "με τη βούλα" -αυτή η ορολογία πάντα αναρωτιόμουν πώς προέκυψε, πάντως σίγουρα είναι ενιαία σε όλη τη χώρα), τείνω να καταλήξω ότι η γεύση δεν έχει και τόσο να κάνει με τη χρήση φυτοφαρμάκων ή μη, αλλά με άλλους παράγοντες τους οποίους δεν είμαι σε θέση να υποψιαστώ καν, μην έχοντας καλλιεργήσει ποτέ μου οτιδήποτε. Ίσως έχει να κάνει με το πόσο "αγαπάει" ο γεωργός την ντομάτα του, πόσο δεμένος είναι ο καλλιεργητής με το χώμα που φιλοξενεί το σπόρο του και άλλες τέτοιες χίπικες /tree hugger μπούρδες. Δεν ξέρω, whatever. Έχει τύχει να φάω ντομάτες από το μη βιολογικό section του σουπερμάρκετ που ήταν όνειρο και μύριζαν καλοκαίρι , αλλά και πορτοκάλια βιολογικά που μέσα ήταν μπαμπλιακιασμένα κι είχαν γεύση σαν κοτλέ παντόφλα. Και τούμπαλιν. Go figure.
Αυτά, όμως, όσον αφορά τα ζαρζαβατικά, διότι για το κρέας έχω εντελώς διαφορετική άποψη και όσο περισσότερο τρώω, τόσο επιβεβαιώνεται ότι ζώο που βόσκει ελεύθερο, έχει και νοστιμότερο κρέας. Η γεύση του έχει επίσης να κάνει και με το είδος των ζωοτροφών. Σίγουρα θα έχετε φάει από αυτά τα συσκευασμένα κοτόπουλα του σουπερμάρκετ που έχουν γεύση σαν στυπόχαρτο. Από την άλλη, δεν μπορεί, όλο και κάποιο συγγενή σε χωριό θα έχετε που να σας έδωσε ή να σας μαγείρεψε κότα χωριάτικη. Μη μου πείτε ότι δεν έχει διαφορά;
Αλλά τα αυγά τους;
Ως συνήθως, ξέφυγα από το θέμα για το οποίο σκόπευα να γράψω αρχικά. Διάβασα, λοιπόν, προσφατα ένα άρθρο στο περιοδικό Time, περί βιολογικών αυγών vs. αυγών από κότες κλεισμένες σε κλουβιά. Η διαφορά στην τιμή τους στις ΗΠΑ είναι διπλάσια ή και τριπλάσια πολλές φορές, αναλόγως πόσο αλανιάρες είναι οι κότες που τα γέννησαν. (Παρεμπιπτόντως αυτό τον όρο τον έβρισκα πάντα εξωφρενικά άστείο. Όταν ακούω "κότα αλανιάρα", φαντάζομαι μια κότα με κομπολόι να τραγουδάει το "είμαι εγώ γυναίκα φίνα ντερμπεντέρισσα".) Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ πραγματοποίησε μία έρευνα, πόρισμα της οποίας ήταν ότι τα αυγά από αλανιάρες μάνες σε σχέση με τα άλλα, δεν έχουν διαφορά ως προς το πόσο θρεπτικά είναι. Προσοχή, η έρευνα δεν είχε να κάνει με το ποιανής κότας το κρέας είναι νοστιμότερο -γιατί εδώ δε χωράει καμία αμφιβολία, αλλά με το πόσο θρεπτικά είναι τα αυγά της καθεμίας. Για τη διεξαγωγή της μελέτης χρησιμοποιήθηκε ένα σύστημα που λέγεται μονάδα Haugh κι επινοήθηκε από τον τεχνολόγο τροφίμων Raymond Haugh το 1937. Το ασπράδι του αυγού περιέχει όλες τις πρωτεΐνες. Αποτελείται από αλβουμίνη, αυτό το νερουλό υγρό που απομακρύνεται από τον κρόκο όταν σπάσει το αυγό και το ρίξεις στο τηγάνι. Η αλβουμίνη είναι πιο παχύρρευστη όσο είναι κοντά στον κρόκο και πιο διαφανής όσο απομακρυνόμαστε από αυτόν. Όσο μεγαλύτερη είναι η ποσότητα της παχύρρευστης αλβουμίνης, λοιπόν, τόσο πιο θρεπτικό είναι το αυγό. Η μόναδα Haugh λαμβάνει υπόψη της και το μέγεθος του αυγού και το πάχος της αλβουμίνης και η μελέτη αποφάνθηκε ότι τα νούμερα δεν αυξάνονται ανάλογα με το βαθμό ελευθερίας της κότας. So, there. Βάλτε το έξτρα ευρώ στην τσέπη σας καλύτερα (χαλεποί καιροί, κτλ.)

P.S. Α, το άρθρο διευκρινίζει και κάτι άλλο, άσχετο με την έρευνα. Πολλοί νομίζουν ότι όσο πιο σκουρόχρωμο είναι το τσόφλι ενός αυγού, τόσο καλύτερης ποιότητας είναι, αλλά το χρώμα του έχει να κάνει αποκλειστικά με τη ράτσα της κότας. Και αν τα καφέ αυγά κοστίζουν περισσότερο είναι επειδή οι κότες που γεννούν καφέ αυγά δεν γεννούν τόσο μεγάλη ποσότητα σε σχέση με αυτές που κάνουν άσπρα.