Εστιατόριο Αρισμαρί στο Χαλάνδρι

Αφού το ξέρω ότι όποτε δοκιμάζω ταβέρνα -είτε μοντέρνα είτε παραδοσιακή- στο Χαλάνδρι, απογοητεύομαι. Γιατί συνεχίζω να το παλεύω, δεν ξέρω. Ίσως γιατί μέσα μου σκέφτομαι πως σε μια περιοχή που συγκεντρώνει τόοοοοσα εστιατόρια του ίδιου είδους, όλο και κάποιο θα υπάρχει που να είναι καλό κι εγώ απλώς δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα. (Κι έχω δοκιμάσει πολλά.) Δε θα αναφέρω ονόματα, γιατί το θεωρώ λίγο άδικο να λέω απλώς στα πεταχτά ότι ένα μαγαζί είναι κακό χωρίς να δώσω επιχειρήματα. Πάντως, κάπως έτσι επιχείρησα να δοκιμάσω και τη νεοταβέρνα Αρισμαρί και κάπως έτσι την πάτησα βασιλικά για ακόμα μία φορά.
Το Αρισμαρί υποτίθεται, καταρχάς, ότι ειδικεύεται στην κρητική κουζίνα. Ή έστω εμπνέεται από αυτήν. Αυτό τουλάχιστον έλεγε και στο Αθηνόραμα, κι επίσης αρισμαρί στην Κρήτη λέγεται το δεντρολίβανο -οποτε αν αποφασίζεις να δώσεις ένα κρητικό όνομα στο μαγαζί σου, πρέπει και να το υποστηρίξεις. Τελικά το μενού, όμως, ήταν ένα γενικότερα συνονθύλευμα ελληνικών γεύσεων με ελάχιστες πινελιές Κρήτης. Και εξηγώ.
Από τις σαλάτες, το μόνο που θύμιζε Κρήτη ήταν το απάκι που περιείχε η μία, την οποία και παραγγείλαμε: πράσινη σαλάτα με μανιτάρια πλευρώτους και απάκι, μπαλσάμικο, μέλι και θυμάρι. Συμπαθητική, αν και λίγο το παράκαναν με το μέλι και ήταν υπερβολικά γλυκιά. Κατά τα άλλα, οι πέντε από τις έξι σαλάτες είχαν την ίδια ακριβώς σος (μέλι και θυμάρι ή δεντρολίβανο), και η έκτη ήταν χωριάτική, οπότε από πρωτοτυπία θα έλεγα ότι μάλλον πάσχει το Αρισμαρί.
Από τα ορεκτικά, είχα ψηθεί τρελά να παραγγείλω τα καλιτσούνια με χόρτα τσιγαριστά (6.50 ευρώ), για τα οποία έγραφε εγκωμιαστικά σχόλια το Αθηνόραμα, αλλά ο σερβιτόρος μας είπε ότι τους είχαν τελειώσει. Ζητήσαμε, λοιπόν, τους φαβοκεφτέδες, αντ'αυτού, αλλά κι αυτοί τους είχαν τελειώσει. (Εδώ που τα λέμε, όταν έχεις έναν κατάλογο με 5-6 ορεκτικά, δε γίνεται να σου λείπουν τα δύο, no?) M' αυτά και μ' αυτά ο σερβιτόρος μας πρότεινε την κρεμμυδόπιτα, η οποία είπε ότι μόλις είχε βγει απ' τον φούρνο κι ήταν φανταστική. Κακή δεν την λες, γευστική ήταν, αλλά λίγο αρπαγμένη από πάνω κι επίσης θα την προτιμούσα με περισσότερα κρεμμύδια και λιγότερο τυρί.
Συνεχίσαμε με το κρασάτο χταπόδι με κάππαρη και λιαστή ντομάτα (8 ευρώ), το οποίο ήταν τρομερά αλμυρό και με χοιρινή τηγανιά με λεμόνι και κρασί (7.50 ευρώ), η οποία είχε τόσο πολύ λεμόνι που δεν μπορούσαμε καν να την φάμε και ο σερβιτόρος, όταν είδε το πιάτο μισογεμάτο μας είπε ότι "θα μας μαλώσει".
Κατά τα άλλα, τα μόνα πράγματα που θύμιζαν Κρήτη στο μενού ήταν κάτι λουκανικάκια Ρεθύμνου, ένα καλαμάρι γεμιστό με γραβιέρα Κρήτης (γιατί, δεν ξέρω) κι ένας ντάκος. Δεν ξέρω πώς το ακούτε εσείς, εμένα πάντως δεν με έπεισε το μενού. Κι ας έπαιζε ασταμάτητα κρητική παραδοσιακή μουσική το μαγαζί, κι ας είχε μουστακαλή μαυροντυμένο Κρητικό για σερβιτόρο, κι ας σερβίρει κέρασμα τσικουδιά μόλις καθίσεις. Χάθηκαν οι χοχλιοί οι μπουρμπουριστοί (με αρισμαρί κιόλας!); Χάθηκε ένα γαμοπίλαφο; Μια κρεατόπιτα; Ένα σταμναγκάθι; Ένα αρνί οφτό; Ένα ξεροτήγανο; (And the list goes on...) Ακόμα και το κρασί -το χύμα- ήταν Πελοποννησιακός οίνος απ' το κτήμα Παλυβού.
Αλλά και πέρα από το όλο θέμα Κρήτη, αν το φαγητό ήταν καλά μαγειρεμένο, δε θα έμενα δυσαρεστημένη. Και τα τέσσερα, όμως, πράγματα που παραγγείλαμε, είχαν όλα τους κουσούρια. Ανακεφαλαιώνω: η σαλάτα ήταν πετιμέζι, η πίτα αρπαγμένη, το χταπόδι λύσσα, η τηγανιά θεόξινη και το κρασί -λευκό κιόλας- τόσο ζεστό που δεν πινόταν.
Αλλά και το περιβάλλον δεν έχει κάτι το συγκλονιστικό για να σε τραβήξει. Κλασικό ντεκόρ νεοταβέρνας, χιλιοφορεμένο πλέον, τουτέστιν λευκό τουβλάκι στον τοίχο, τα κλασικά τραπεζοκαθίσματα καφενείου βαμμένα λευκά, γλαστράκια στο περβάζι για πιο σπιτίσια αίσθηση και αρμαθιές πιπεριές κρεμασμένες από το ταβάνι. Καλαίσθητο, αλλά τίποτα το καινούργιο. To ντεκόρ συμπληρώνει και η τεράστια αναρτημένη στον τοίχο TV που παίζει ασταμάτητα ποδόσφαιρο (ευτυχώς στο mute). Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ όταν βλέπω χαζοκούτι σε εστιατόριο ξενερώνω με τη μία. Όσο για τον κήπο, δεν καταφέραμε να τον δούμε, διότι όπως μας πληροφόρησε ο σερβιτόρος, "είχε βρέξει πριν κι η αυλή έγινε συμπούρδελο". Ι appreciate the Cretan slang, αλλά νομίζω ότι δεν είναι κι ο καταλληλότερος τρόπος να υποδέχεται ένα μαγαζί τους πελάτες του.

Ετυμηγορία: Προσπεράστε το.
Κουζίνα: μοντέρνα ταβέρνα
Τιμές: 15-25 ευρώ
Σέρβις: Ο μοναδικός σερβιτόρος που δούλευε στο μαγαζί ήταν μεν πρόθυμος και πρόσχαρος, αλλά ξεχνούσε πολύ. Επίσης, εκτός από εμάς "μάλωσε" και τα δύο διπλανά τραπέζια που δεν έφαγαν το φαΐ τους. Ειδικά τις δύο κυρίες δίπλα μας, οι οποίες επέμεναν ότι "δεν είναι ότι δεν τους άρεσαν, αλλά είχαν πήξει". Πάντως, κάτι λέει αυτό, χμμμμ. Εμένα, πάντως, αν ήμουν στη θέση του θα με προβλημάτιζε.
Crowd: Κλασικό ποτ πουρί νεοταβέρνας. Λίγο απ'όλα.
Διεύθυνση: Αριστοτέλους 43, Χαλάνδρι
Τηλ: 210 68 00 808

Υ.Γ. Μόνη εξαίρεση στο όλο θέμα χαλανδριώτικης ταβέρνας αποτελεί ο θρυλικός Κίτσουλας. Τον οποίο βέβαια, μάλλον μαγειρείο τον λες κι όχι ταβέρνα, και είναι ανοιχτός μόνο μεσημέρια. Οπότε τζίφος πάλι.