Αχ... Ιταλικά εστιατόρια. Πικρή υπόθεση στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο, εδώ που τα λέμε (πλην της Ιταλίας, βέβαια, αν και όχι πάντα, παραδόξως, χαχά.) Για να μην τα πολυλογώ, η νέα προσθήκη στη (μακρά πλέον) λίστα των ιταλικών εστιατορίων που έχω επισκεφθεί στην Αθήνα είναι το Peccatti di Gola, που βρίσκεται στα νότια προάστια και συγκεκριμένα στη Γλυφάδα.Ας ξεκινήσουμε από το τι γνώριζα για τη συγκεκριμένη τρατορία και τι μου τράβηξε την προσοχή. Καταρχάς, το Peccati di Gola ανήκει σε δύο αδερφές ιταλικής καταγωγής, τη Naomi και την Talita, κόρες του Vincenzo και της Dia Sigillo, που ήταν στο παρελθόν ιδιοκτήτες των εστιατορίων Dolce Vita στα 80s στη Μύκονο και Il Parmigiano στα 90s στην Αθήνα.
Ο "Iταλός ιδιοκτήτης" είναι πάντα κράχτης για τα ιταλικά εστιατόρια, καθώς σε προδιαθέτει για μια κάποια γνησιότητα στην κουζίνα, αλλά μην παρασύρεστε πάντα από αυτό. Ένα παράδειγμα θα σας πω: σκεφτείτε πόσες άθλιες ελληνικές ταβέρνες έχουν ανοίξει αντίστοιχα οι διάφοροι Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, τη Γερμανία (αλλά και όλη την υφήλιο, εδώ που τα λέμε), χωρίς να έχουν ιδέα από μαγειρική. Οπότε, κρατήστε μικρό καλάθι σε τέτοιες περιπτώσεις. Αυτό που με τράβηξε πιο πολύ ήταν πρώτον η εστιατορική τους "προϊστορία" ή προϋπηρεσία, ας το θέσουμε έτσι, και δεύτερον η βράβευσή τους πέρυσι από το περιοδικό Gourmet στην κατηγορία των ιταλικών εστιατορίων. Στις διάφορες κριτικές που είχα διαβάσει για το Peccati di Gola -που παρεμπιπτόντως σημαίνει "αμαρτίες της γεύσης", θαρρώ (αν υπάρχει κανένας Ιταλομαθής ανάμεσά σας ας το διασταυρώσει, παρακαλώ)- είχα δει να του γίνονται αρκετές παρατηρήσεις για τεχνικές αστοχίες, αλλά και άφθονα κομπλιμέντα για την απλότητα και γνησιότητα των γεύσεων. Και βέβαια, ιταλικό είναι, δεν θέλω και πολύ, δεν με προβλημάτισε καν που ήταν στην άλλη άκρη της πόλης για μένα. Βουρ στον πατσά. Εεεε, στην pasta, εννοώ.
O χώρος δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, είναι εντελώς λιτός, ξύλινο πάτωμα, ξύλινα τραπεζοκαθίσματα, δεν υπάρχει εν ολίγοις κάτι που να παραπέμπει ειδικά σε Ιταλία. Με παραξένεψε αρκετά το γεγονός ότι στο τηλέφωνο που ζητήσαμε κράτηση για τις δέκα και μισή, μας είπαν κάτι του τύπου "Ναι, ελάτε και θα βρούμε κάτι" και εγώ όταν ακούω κάτι τέτοια, πρώτον μου ανάβουν τα λαμπάκια και δεύτερον ακούω να χτυπάει το καμπανάκι της αναμονής και της ορθοστασίας. Πράγματι, έγινε αυτό που φοβόμουν και περιμέναμε πάνω από 20 λεπτά όρθιοι, δίπλα στην εξώπορτα. Το αστείο είναι ότι στο μεταξύ είχαν αδειάσει τρία τραπέζια και ρωτούσαμε απεγνωσμένα αν μπορούμε να καθίσουμε τουλάχιστον, για να μην είμαστε όρθιοι, αλλά μας απαντούσαν ότι πρέπει να τα καθαρίσουν πρώτα.
Ο κατάλογος είναι κολοσσιαίος (πάντα μα πάντα κακό σημάδι για μένα, δεν έχω ποτέ διαψευστεί ως τώρα) και απαιτεί πολλήηηηη ανάγνωση. Ρε παιδιά, δεν μπορώ να νιώθω ότι έχω διάβασμα στο εστιατόριο, είναι κουραστικό. Εκτός αν είσαι στη Σπονδή, όπου δεν πειράζει, γιατί είναι σαν να διαβάζεις λογοτεχνία. Για την ιστορία, περιλαμβάνει πολλά κλασικά πιάτα, όπως puttanesca (10 ευρώ) ή amatriciana (11.50 ευρώ), αλλά του λείπουν το pesto genovese και η carbonara (ιεροσυλία). Επίσης, διαβάζοντάς το και μόνο, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως το "φιλέτο γεμιστό με καπνιστή μοτσαρέλα και χόρτα άγρια και σερβιρισμένο με κολοκυθάκια σχάρας και πέστο μαϊντανού (22 ευρώ), μου φαίνεται τουλάχιστον υπερβολή και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να θέλει κάποιος να γεμίσει ένα φιλέτο με τυρί. Αλλά επιφυλάσσομαι, διότι δεν το δοκίμασα.
Τελικώς, επιλέξαμε από τα ζυμαρικά τα paccheri al ragu di salsiccie (14 ευρώ), κοντά κυ
λινδρικά ζυμαρικά δηλαδή, με κομμάτια λουκάνικου. Το πιάτο ήταν νόστιμο, αλλά η ποσότητα της σάλτσας ήταν τόσο υπερβολική που σε λίγωνε και αισθανόμουν ότι κάθε μπουκιά έπρεπε να τη στραγγίζω από την πολλή σάλτσα και το λάδι πριν τη φάω.Η πίτσα που πήραμε, όμως, ήταν πραγματικά άψογη: με bresaola, ρόκα και λεπτές φέτες παρμεζάνας (14 ευρώ), η ζύμη της ήταν τέλεια.
Και πάνω που είχα ικανοποιηθεί με την πίτσα, ήρθε το επιδόρπιο και μου χάλασε κάθε καλή εντύπωση: τα cannoli siciliani (6 ευρώ) ήταν στεγνά και σκληρά και η γέμισή τους άγευστη και υπερβολικά πηχτή για να μπορέσει να "βρέξει" λίγο το τραγανό ζυμάρι. Το αποτέλεσμα; Αντί για "Leave the gun, take the cannoli" (βλ. Godfather), μας ερχόταν να πούμε το αντίθετο.
(Με συγχωρείτε, ήταν απαραίτητο για την κατανόηση του επιχειρήματος.)
Παρεμπιπτόντως, δεν υπήρχε και κάτι στο μενού που να μου τραβήξει την προσοχή, ενώ το τεράστιο calzone γεμιστό με σοκολάτα που έτρωγε ένα νεαρό ζευγάρι δίπλα μας μου φαινόταν τουλάχιστον αταίριαστο για κατάληξη δείπνου.
Συνοψίζοντας, χωρίς να μπoρώ να πω ότι δεν είχε θετικά στοιχεία, η κουζίνα του Peccati di Gola δεν με άφησε και με τις καλύτερες εντυπώσεις και η πίτσα από μόνη της δεν αρκεί για μένα δεδομένου ότι είναι και ολόκληρο ταξίδι ως εκεί. Αν, όμως, μένετε κοντά, πειραματιστείτε, why not. Αν μη τι άλλο, έχει και συμπαθητικές τιμές.
Kουζίνα: ιταλική
Τιμές: 15-25 ευρώ το άτομο
Διεύθυνση: Κύπρου 50, Γλυφάδα
Τηλ: 210 89 51 511
P.S.1 Όσο για το κρασί, για να μην αφήνουμε παραπονεμένους και τους οινόφιλους, η λίστα περιδιαβαίνει, φυσικά, τους ιταλικούς
αμπελώνες (αποκλειστικά, αν θυμάμαι καλά). Δεν παύω, δε, ποτέ να βρίσκω τρομερά διασκεδαστικό το κρασί "Lacryma Christi del Vesuvio", για την ιταλική πληθωρικότητα και εκρηκτικότητα (βλ. Βεζούβιος) του τίτλου του. Ο μύθος, εντωμεταξύ, πίσω από το όνομά του είναι και πολύ ενδιαφέρων. Λένε πως ο Χριστός έκλαψε γοερά για την πτώση του Λούσιφερ από τον Παράδεισο και τα δάκρυά του (βλ. Lacryma Christi) έπεσαν πάνω στις πλαγιές του Βεζούβιου δίνοντας μια... θεϊκή γεύση στους αμπελώνες που φύονται εκεί.Υπάρχουν μάλιστα άφθονες λογοτεχνικές αναφορές του διάσημου αυτού κρασιού, με πιο γνωστές αυτές στο μυθιστόρημα "Κόμης Μοντεχρήστος" του Δουμά και στο διήγημα "Η κόρη του Ραπατσίνι" του Ναθάνιελ Χώθορν (1844), αλλά αξίζει να σημειώσουμε και ότι ο Robert Smith των Cure έγραψε το κομμάτι "Τhe Blood" αφού πρώτα είχε καταναλώσει κάμποσο από δαύτο. Τέλος, ο Salvador Dali το κατέτασσε μεταξύ των αγαπημένων του κρασιών.
Ολοκληρώνω με ένα μικρό απόσπασμα από την "Κόρη του Ραπατσίνι":
"Αχά!" φώναξε ο Καθηγητής γελώντας. "Τώρα, λοιπόν, βγήκε στη φόρα το μυστικό του φίλου μας του Τζιοβάνι. Έχετε ακούσει για την κόρη του, με την οποία είναι ξετρελαμένοι όλοι οι νεαροί της Πάντοβας, αν και ούτε μισή ντουζίνα από δαύτους δεν είχαν την τύχη να δουν το πρόσωπό της. Δεν ξέρω πολλά για τη δεσποινίδα Βεατρίκη, πέρα από το ότι λένε πως ο Ραπατσίνι την δίδαξε καλά την επιστήμη του, και από το ότι παρόλο που είναι τόσο νέα και όμορφη, έχει ήδη τα προσόντα ώστε να καταλάβει θέση καθηγητή. Ίσως ο πατέρας της να την προορίζει για να γίνει δική μου! Και τώρα, σινιόρ Τζιοβάνι, πιες ένα ποτήρι Lacryma." Ο Γκουασκόντι γύρισε, λοιπόν, σπίτι του αρκετά ξαναμμένος από το κρασί που είχε κατεβάσει, και εξαιτίας του τριβέλιζαν το μυαλό του διάφορες παράξενες φαντασιώσεις που αφορούσαν τον δόκτορα Ραπατσίνι και την όμορφη Βεατρίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου