Έργο τέχνης από φυστικοβούτυρο

Ρε παιδιά, στο θεό σας. Να σηκωθείς ο άνθρωπος πρωί-πρωί να πας σ' ένα μουσείο, να δεις λίγη τέχνη να ξεστραβωθείς και να καταλήξεις να πληρώνεις για την καταστροφή έργου; Κι όμως, συνέβη. Το μουσείο Boijmans van Beuninge στο Ρότερνταμ είχε μόλις πριν λίγους μήνες αγοράσει το έργο του Ολλανδού καλλιτέχνη Wim T. Schippers με τίτλο "Peanut Butter Platform", που είναι στην ουσία μια μεγάλη επιφάνεια (14 x 4 μέτρα), στρωμένη με φυστικοβούτυρο (1.100 λίτρα για την ακρίβεια, ή αλλιώς, περίπου 2.000 βάζα φυστικοβούτυρου).
Ναι, φυστικοβούτυρο. Το καλλιτεχνικό μότο του κυρίου Schippers είναι το εξής: “in principle everything is meaningless and absurd, but is therefore worth the effort nevertheless”, που σημαίνει ότι μπορεί τα πάντα να είναι παράλογα ή ασήμαντα, παρόλα αυτά, όμως, αξίζουν τον κόπο. (Όχι, κύριε Schippers, λέω εγώ. Το φυστικοβούτυρο δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Ούτε παράλογο.)
Anyway, που λέτε, πρίν λίγες μέρες, ένας επισκέπτης του μουσείου, ενώ βόλταρε αμέριμνος χαζεύοντας τα εκθέματα, κατά λάθος πάτησε επάνω στο έργο και το κατέστρεψε. Εντάξει, "κατέστρεψε" το λέει η διεύθυνση του μουσείου, κάπως υπερβολικό το βρίσκω όμως. Στο κάτω-κάτω, λίγο ξόφαλτσα το πήρε μόνο στην άκρη, ο Χριστιανός (δείτε και τη φωτό, στην κάτω δεξιά γωνίτσα φαίνονται τα αποτυπώματα των παπουτσιών του). Το θέμα είναι ότι τώρα ο κύριος καλείται να πληρώσει ένα υπέρογκο ποσό για τη ζημιά, η οποία τελικά δεν καταλαβαίνω με τι τρόπο κοστολογήθηκε, αφού από ό,τι βλέπω, με ένα βαζάκι (δηλαδή πόσο; τρία ευρώ;) διορθώνεται μια χαρά, και περισσεύει και αρκετό για να κάνουν κι ένα μπραντς οι επιμελητές του μουσείου.
Εξάλλου, ο άνθρωπος είχε και ελαφρυντικό: δεν υπήρχε ούτε προστατευτικό κιγκλίδωμα γύρω από το έργο ούτε και καμία προειδοποιητική πινακίδα. Άσε που στο σύντομο διάστημα που βρίσκεται στο μουσείο το έργο, το ίδιο ατύχημα έχει ξανασυμβεί άλλες δύο φορές (όχι από τον ίδιο επισκέπτη, χελόου, είπαμε στόκος, αλλά πόσο πια;)! Κι ωστόσο, η διεύθυνση αρνείται να τοποθετήσει κάγκελα γύρω από το έργο, με το επιχείρημα ότι θα κατέστρεφαν την αισθητική του όλου καλλιτεχνικού εγχειρήματος.
Τελικά, μου φαίνεται πως το έργο είναι γιαλλαντζί. Όλα μιλημένα είναι. Είναι στην ουσία μια παγίδα, για να προσελκύουν ανυποψίαστους επισκέπτες και να βγάζουν τα έξοδα του μουσείου (γιατί τέτοια έργα, ποιος να πληρώσει εισιτήριο για να πάει να τα δει;). Μήπως πρέπει να επιχειρήσουμε κι εμείς κάτι ανάλογο στις εγχώριες πινακοθήκες; 'Ισως είναι ένας καλός τρόπος να μαζέψουμε λεφτά για το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, που έχει καταντήσει γιοφύρι της Άρτας τόσα χρόνια, ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν...
Εγώ πάντως, τον κύριο που πάτησε το έργο δεν τον αδικώ, ούτε και τους άλλους δύο πριν από αυτόν. Κι εμένα, το φυστικοβούτυρο με τραβάει σαν μαγνήτης. Αν το καλοσκεφτείτε, το συγκεκριμένο έργο είναι κάτι σαν τις μυγοπαγίδες με την κόλλα. Περνάς εσύ αμέριμνος, ζουζουνίζοντας, βζζζζζζ, το μυρίζεις -γιαμ γιαμ, σλουρπ!- και πας και κολλάς πάνω, χλατς, παγιδεύεσαι κι αυτό ήταν. Κι εγώ θα βουτούσα με τα χίλια. Και θα το έτρωγα κιόλας. Όλο, εκτός από το σημείο που πάτησαν τα παπούτσια μου, γιατί είπαμε, δεν είμαι και γύφτος.
Πάντως, αν ο κύριος Schippers ή κάποιος άλλος καλλιτέχνης ενδιαφέρεται να κάνει πραγματικότητα και την άλλη μου γαστριμαργική φαντασίωση, μια πισίνα γεμάτη λιωμένη σοκολάτα (με βατήρα, παρακαλώ), ας με ενημερώσει. Στο μεταξύ, φαντασίωση νούμερο 1, τουτέστιν μοκέτα από φυστικοβούτυρο, check!

Υ.Γ. Και για όποιον ενδιαφέρεται για τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές δημιουργίες του Schippers, το αμέσως επόμενο διασημότερο έργο του Ολλανδού καλλιτέχνη, είναι αυτό εδώ:

Ναι, καλά βλέπετε. Είναι ένα σκυλοκούραδο μνημειωδών διαστάσεων, τοποθετημένο στους περίφημους ολλανδέζικους κήπους Keukenhof, κοντά στην πόλη Lisse της Ολλανδίας. Ο καλλιτέχνης υπερασπίστηκε το έργο του λέγοντας ότι η ομορφιά μπορεί να βρεθεί ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. Τα σχόλια δικά σας.