Εδώ και καιρό τριγύρναγε στο μυαλό μου η ιδέα να κάνω μια εκτεταμένη ανάρτηση με έργα τέχνης που απεικονίζουν τρόφιμα ή εμπνευσμένα από τη γαστρονομία, αλλά όλο και το ανέβαλα γιατί είναι, πραγματικά, τόσο πολλά, που δεν ήξερα πώς να καταπιαστώ με το θέμα. Να τα ταξινομήσω χρονολογικά, δημιουργώντας κάτι σαν ιστορία τέχνης μέσα από το φαγητό; Να τα ταξινομήσω θεματικά; Ανά καλλιτέχνη; Και τέλος πάντων, πόσες σελίδες θα είχε αυτό το αναθεματισμένο post; Και τότε, μου ήρθε η επιφοίτηση!
Με μεγάλο ενθουσιασμό, σας παρουσιάζω, λοιπόν, το "Εικαστική γαστρονομία", μια σειρά από posts, στα οποία κάθε φορά θα παραθέτω έναν πίνακα, ένα γλυπτό, μια εγκατάσταση, ένα εικαστικό έργο τέχνης, τελοσπάντων, με θέμα το φαγητό.
Προβληματίστηκα αρκετά για να αποφασίσω ποιο θα ήταν το πρώτο έργο, γιατί είναι πολλά αυτά που ανυπομονώ να μοιραστώ μαζί σας. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι το καλοκαιράκι έχει μπει για τα καλά, κι έτσι αποφάσισα να το καλωσορίσω με ένα έργο του σπουδαίου μετα-ιμπρεσιονιστή Γάλλου ζωγράφου, Paul Cézanne, τη "Νεκρή φύση με κεράσια και ροδάκινα".
Tι πιο χαρακτηριστικά καλοκαιρινό από τα φρούτα; Ένα-ένα ξεκινούν να ωριμάζουν, το καθένα με τη σειρά του, έχουν κι αυτά το χρονοδιάγραμμά τους και λατρεύω να τα περιμένω να φτάσουν στο αποκορύφωμά τους, στην πιο γλυκιά στιγμή τους. Τα πορφυρά κεράσια έρχονται πρώτα, μικρά, στρογγυλά και γυαλιστερά, τα πετάς μες το στόμα ένα-ένα και τα πιπιλίζεις ώσπου να βγάλεις το κουκούτσι, αν είσαι στην εξοχή το φτύνεις κάτω κάτω κι εύχεσαι να φυτρώσουν κερασιές, και παράλληλα χαζεύεις τα πιτσιρίκια να τα πασαλείβουν απτόητα στα ρούχα τους και να τα κρεμάνε από τα αυτιά σαν σκουλαρίκια... Τα ροδάκινα κι οι γιαρμάδες ακολουθούν, με την ανατριχιαστικά χνουδωτή φλούδα και τη ζουμερή, γλυκιά σάρκα τους, που όταν τη βάζεις σε γλυκό και την τρως ψητή, αποκτά μια απίθανη, ελαφρώς ξινούτσικη γεύση... Και μετά, έρχονται τα πεπόνια και τα καρπούζια, που τα σφαλιαρίζεις κι αφουγκράζεσαι, μπας και καταλάβεις από τον ήχο που κάνουν αν είναι καλά, ξεπατώνεσαι να τα κουβαλάς με ζήλο από τις λαϊκές και τα σουπερμάρκετ, αρχίζεις ανυπόμονος να τα τρως πριν φτάσουν στο αποκορύφωμά τους κι απογοητεύεσαι όταν σου βγαίνουν μάπα, νερουλά και άνευρα, αλλά όταν είναι καλά -αχ, όταν είναι καλά!- απλώς δεν μπορείς να σταματήσεις να τρως, σαν να μην υπάρχει αύριο... Και τέλος, τα σταφύλια, μαύρα και άσπρα, που τα απολαμβάνεις σπάζοντας μία-μία τις ρώγες με τα δόντια κι αφήνοντας τον χυμό τους να πλημμυρίσει το στόμα σου, τις ήσυχες μέρες των διακοπών του Αυγούστου, νωχελικά, στο μπαλκόνι, στην παραλία, λιώνοντας από τη ζέστη... Ανυπομονώ!
Υ.Γ. Το έργο έχει ζωγραφιστεί μεταξύ του 1885 και του 1887 και σήμερα βρίσκεται στη συλλογή του Los Angeles County Museum of Art (LACMA). Εδώ, μπορείτε να το μεγενθύνετε και να το δείτε με λεπτομέρεια.
Με μεγάλο ενθουσιασμό, σας παρουσιάζω, λοιπόν, το "Εικαστική γαστρονομία", μια σειρά από posts, στα οποία κάθε φορά θα παραθέτω έναν πίνακα, ένα γλυπτό, μια εγκατάσταση, ένα εικαστικό έργο τέχνης, τελοσπάντων, με θέμα το φαγητό.
Προβληματίστηκα αρκετά για να αποφασίσω ποιο θα ήταν το πρώτο έργο, γιατί είναι πολλά αυτά που ανυπομονώ να μοιραστώ μαζί σας. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι το καλοκαιράκι έχει μπει για τα καλά, κι έτσι αποφάσισα να το καλωσορίσω με ένα έργο του σπουδαίου μετα-ιμπρεσιονιστή Γάλλου ζωγράφου, Paul Cézanne, τη "Νεκρή φύση με κεράσια και ροδάκινα".
Tι πιο χαρακτηριστικά καλοκαιρινό από τα φρούτα; Ένα-ένα ξεκινούν να ωριμάζουν, το καθένα με τη σειρά του, έχουν κι αυτά το χρονοδιάγραμμά τους και λατρεύω να τα περιμένω να φτάσουν στο αποκορύφωμά τους, στην πιο γλυκιά στιγμή τους. Τα πορφυρά κεράσια έρχονται πρώτα, μικρά, στρογγυλά και γυαλιστερά, τα πετάς μες το στόμα ένα-ένα και τα πιπιλίζεις ώσπου να βγάλεις το κουκούτσι, αν είσαι στην εξοχή το φτύνεις κάτω κάτω κι εύχεσαι να φυτρώσουν κερασιές, και παράλληλα χαζεύεις τα πιτσιρίκια να τα πασαλείβουν απτόητα στα ρούχα τους και να τα κρεμάνε από τα αυτιά σαν σκουλαρίκια... Τα ροδάκινα κι οι γιαρμάδες ακολουθούν, με την ανατριχιαστικά χνουδωτή φλούδα και τη ζουμερή, γλυκιά σάρκα τους, που όταν τη βάζεις σε γλυκό και την τρως ψητή, αποκτά μια απίθανη, ελαφρώς ξινούτσικη γεύση... Και μετά, έρχονται τα πεπόνια και τα καρπούζια, που τα σφαλιαρίζεις κι αφουγκράζεσαι, μπας και καταλάβεις από τον ήχο που κάνουν αν είναι καλά, ξεπατώνεσαι να τα κουβαλάς με ζήλο από τις λαϊκές και τα σουπερμάρκετ, αρχίζεις ανυπόμονος να τα τρως πριν φτάσουν στο αποκορύφωμά τους κι απογοητεύεσαι όταν σου βγαίνουν μάπα, νερουλά και άνευρα, αλλά όταν είναι καλά -αχ, όταν είναι καλά!- απλώς δεν μπορείς να σταματήσεις να τρως, σαν να μην υπάρχει αύριο... Και τέλος, τα σταφύλια, μαύρα και άσπρα, που τα απολαμβάνεις σπάζοντας μία-μία τις ρώγες με τα δόντια κι αφήνοντας τον χυμό τους να πλημμυρίσει το στόμα σου, τις ήσυχες μέρες των διακοπών του Αυγούστου, νωχελικά, στο μπαλκόνι, στην παραλία, λιώνοντας από τη ζέστη... Ανυπομονώ!
Υ.Γ. Το έργο έχει ζωγραφιστεί μεταξύ του 1885 και του 1887 και σήμερα βρίσκεται στη συλλογή του Los Angeles County Museum of Art (LACMA). Εδώ, μπορείτε να το μεγενθύνετε και να το δείτε με λεπτομέρεια.
Είναι εξαιρετικό το blog σου...Και συμβαίνει να συμφωνώ απόλυτα με τις κριτικές σου για εστιατόρια που έχω επισκεφτεί...οπότε σίγουρα θα σε εμπιστευτώ για νέες εξερευνήσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήp.s τώρα που άλλαξες photo profile επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου οτι ήμασταν μαζί στο μάθημα swing τις Κυριακές..είμαι η Ειρήνη (η ξανθιά)
Ειρήνη, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Κουφάθηκα με τη σύμπτωση! Ανυπομονώ να τα πούμε στο μάθημα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή