Εστιατόριο Square Sushi στο Κεφαλάρι

Έχει επικρατήσει η άποψη ότι το sushi είναι ακριβό χόμπι, όμως, κατά τη γνώμη μου, αυτό δεν είναι απαραίτητο. Έχουμε συνηθίσει σε μια λανθασμένη -και στην τελική, ανθυγιεινή κιόλας- νοοτροπία ότι, όταν βγαίνουμε έξω για φαγητό, πρέπει να τρώμε μέχρι σκασμού, και αυτή την αντίληψη πολλές φορές την επιβάλλουν και οι εστιάτορες, με το να επιμένουν πιεστικά να παραγγείλουμε περισσότερα πράγματα, ή να πάρουμε σώνει και καλά επιδόρπιο. Στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου, ωστόσο, δεν θεωρείται καθόλου κατακριτέο να πάει κάποιος σε ένα εστιατόριο και να παραγγείλει μονάχα ένα πιάτο... Κάτι μου λέει ότι στο επόμενο διάστημα, όσο σφίγγουν τα ζωνάρια, θα αρχίσει να εφαρμόζεται όλο και περισσότερο αυτή η πολιτική, την οποία προσωπικά εγώ εφαρμόζω αρκετά τελευταία. Καθώς η αγοραστική αξία του μισθού σταδιακά όλο και μειώνεται, αποφάσισα ότι το χόμπι της εστίασης θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα κόψω από τη λίστα των μηνιαίων απολαύσεων που επιτρέπω στον εαυτό μου, ωστόσο, υπάρχουν πολλοί τρόποι να περιοριστούν τα έξοδα χωρίς μεγάλες θυσίες. Και το sushi είναι ένας από αυτούς. Αφού με το sushi είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να φας μέχρι σκασμού (για να το πετύχεις αυτό, θα έπρεπε να φας το βάρος σου σε sushi, πράγμα που ισοδυναμεί με αρκετές ράβδους χρυσού, εδώ που τα λέμε), το παίρνεις απόφαση εκ των προτέρων και λες, θα βγω για sushi, θα βγω δηλαδή για να τσιμπήσω. Πράγμα και που έκανα το τελευταίο διάστημα -και μάλιστα δύο φορές- στο εστιατόριο Square Sushi, στο Κεφαλάρι, και σας πληροφορώ ότι το ευχαριστήθηκα αφάνταστα.
Διότι στις σουσερί, δεν ισχύει ο κανόνας της παραγγελίας ορεκτικού/σαλάτας/κυρίως πιάτου/κρασιού που επιβάλλεται σχεδόν καταναγκαστικά σε όλα τα άλλα είδη εστιατορίων. Με δύο-τρία είδη σούσι, λοιπόν, ξεγελάς την πείνα σου και κάνεις και την έξοδό σου και το κέφι σου και δεν πληρώνεις μια περιουσία.
Στο Square Sushi, λοιπόν, του οποίου και το εσωτερικό είναι ωραιότατο, κομψό και μίνιμαλ για όσους θέλουν να καθίσουν μέσα, αλλά και η αυλή πράσινη, δροσερή και κρυμμένη από τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών, οι επιλογές είναι άφθονες. Απ' όλα έχει ο μπαξές, και για αρχάριους και διστακτικούς πελάτες, αλλά και για φανατικούς sushi lovers.
Tην πρώτη φορά, δοκιμάσαμε μια chicken corn onion soup (5.20 ευρώ) για αρχή, που ήταν ωραιότατη, και μια tempura λαχανικών -κολοκύθι και καρότο είχε, αν θυμάμαι καλά (6.70 ευρώ), που ήταν καλοτηγανισμένη και αφράτη. Οι σούπες και η tempura, επί τη ευκαιρία, είναι ένας καλός τρόπος να αρχίσει κανείς ένα γεύμα με sushi, διότι πιάνουν τόπο στο στομάχι. Συνεχίσαμε με spicy sake maki (7.10 ευρώ, 6 τμχ.), που ήταν καλοφτιαγμένο, αν και υπερβολικά spicy για τα γούστα μου (σε κάποια φάση δάκρυσα, και όχι, δεν ήταν δάκρυα ευτυχίας). Το crab temaki (sushi σε ένα χωνάκι από φύκι, 1 τμχ, 4.90 ευρώ) ή αλλιώς και "σουσόγυρο"- χαχά, ήταν άψογο σε γεύση, όπως και το maguro nigiri (τόννος, δύο τμχ, 6.40 ευρώ), που έχω καταλήξει ότι είναι το αγαπημένο μου σουσόψαρο και ότι -για τη μέγιστη απόλαυση- τον προτιμώ nigiri ή sashimi και όχι σε roll.
Στη δεύτερη επίσκεψη, επιτεθήκαμε ξανά στη vegetarian tempura -είπαμε, πιάνει τόπο. Στη συνέχεια, εφάρμοσα τη νέα μου τεχνική παραγγελίας sushi, που έχει ως εξής: από τα τρία πιάτα sushi που θα παραγγείλω, φροντίζω τα δύο να είναι "σιγουράκια" και στο τρίτο πρωτοτυπώ. Έτσι, αυτή τη φορά, πήραμε alaskan rolls (6.50 ευρώ), ένα δυτικότροπο inside-out ρολό maki με σολομό, αβοκάντο και αγγούρι, που έχει εγγυημένη επιτυχία και ξέρεις ότι δεν θα σου βγει κουλό. Το δεύτερο γκανιάν ήταν το red maki (6 τμχ, 6.60 ευρώ), με τόννο, φρέσκο κρεμμυδάκι, αγγούρι και ροζ ρύζι, που ήταν επίσης σούπερ. Και στο τρίτο, όπου και πρωτοτύπησα, έκανα το μεγάλο βήμα και πήρα nigiri με uni (10.50, δύο τμχ), δηλαδή αχινό. Το θάρρος μου με επιβράβευσε, γιατί ήταν πραγματικά πεντανόστιμο και αν και κυριολεκτικά μία μπουκιά, άξιζε τα λεφτά της 100%. Με το σύστημα αυτό, που το εφαρμόζω σε όλα τα εστιατόρια με εθνικές κουζίνες με τις οποίες δεν είμαι απόλυτα εξοικειωμένη, μειώνω το ρίσκο αποτυχίας, χωρίς να αποκλείω τη δυνατότητα να δοκιμάζω και από κάτι καινούργιο κάθε φορά. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα! Την επόμενη φορά έχω βάλει στο μάτι το ikura (nigiri με αυγοτάραχο σολομού), ενώ το προσωπικό μου Everest αποτελούν τα πάσης φύσεως rolls ή nigiri με χέλι, τα οποία κάθε φορά επιδιώκω να παραγγείλω, αλλά κανείς δεν θέλει να τα μοιραστεί μαζί μου κι εγώ παραείμαι κότα για να το τολμήσω μόνη μου. Κάποια στιγμή θα το κάνω, όμως. (Αφού, βέβαια, έχω δοκιμάσει πρώτα όλα τα υπόλοιπα πιάτα του καταλόγου!) Και τότε, θα μπορώ να πω υπερήφανα, σαν τον Ross Geller, "Aaaah! Unagi!".
Όλα αυτά, λοιπόν, τα μοιραστήκαμε δύο άτομα και, αν και απείχαμε πολύ από το να χορτάσουμε, δεν θα έλεγα ότι αισθάνθηκα πεινασμένη μετά από αυτό και, όχι, δεν εκπλήρωσα το κλισέ του Ελληνάρα που χτυπάει ένα πιτόγυρο μετά το σούσι για να στανιάρει. Αντιθέτως, πληρώσαμε και τις δύο φορές κάτω από 20 ευρώ το άτομο (σπάνιο φαινόμενο, ακόμα και για τις ταβέρνες πλέον στην πόλη μας), κάναμε τη βόλτα μας και φύγαμε ευχαριστημένοι...

Τιμές: Για ένα πλήρες γεύμα, γύρω στα 30-35 ευρώ το άτομο. Μπορείτε, όμως, άνετα να τη βγάλετε και με λιγότερα και αν κάποιος σερβιτόρος σας στραβοκοιτάξει, blame it on the crisis.
Κουζίνα: sushi
Σέρβις: Υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Το προσωπικό έχει την τάση να ξεχνάει λίγο.
Διεύθυνση: Δηληγιάννη 56, Κεφαλάρι.
Τηλ: 210 80 81 881

Και λίγα trivia, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Πρώτον, εάν είστε αρχάριοι στο sushi, για να μη νιώθετε σαν χαζοί όταν παραγγέλνετε, κάντε λίγο homework: σε αυτό εδώ το καταπληκτικό site, μπορείτε να βρείτε την προφορά πολλών βασικών λέξεων που αφορούν το sushi, ηχογραφημένες από Ιάπωνες. Στη σελίδα αυτή, ας πούμε, μπορείτε να ακούσετε τη λέξη nigiri.
Επίσης, για να μην απορείτε τι είναι όλα αυτά τα περίεργα συμπράγκαλα που συνοδεύουν το sushi σας, ιδού μερικές βασικές οδηγίες:
Το μικρό πιατάκι που θα βρείτε στο τραπέζι σας είναι για τη σάλτσα σόγιας. Το γεμίζετε και πιάνετε το sushi με το χέρι ή με τα chopsticks σας. (Στην Ιαπωνία, το μόνο είδος που επιβάλλεται να τρώγεται με chopsticks είναι το sashimi.)
Το πρωτόκολλο υπαγορεύει να βουτάμε το sushi ανάποδα στη σόγια, διότι η σόγια προορίζεται για το επάνω μέρος του sushi (τη γαρνιτούρα, δηλαδή) και όχι για το ρύζι, αφού εάν αυτό βουτηχτεί στη σάλτσα θα μουσκέψει και θα διαλυθεί (ειδικά αν πρόκειται για nigiri). Ο κανόνας λέει ότι αν δεν μπορούμε να το γυρίσουμε ανάποδα, τότε παίρνουμε με τα chopsticks μια φέτα τζίντζερ, τη βουτάμε στη σόγια και με αυτή αλείφουμε το sushi μας, χρησιμοποιώντας την σαν πινέλο. Ο ρόλος του τζίντζερ, κατά τα άλλα, είναι να καθαρίζει τον ουρανίσκο μας ανάμεσα στα διαφορετικά είδη sushi και όχι να τρώγεται ταυτόχρονα με το sushi.
Eάν θέλουμε να προσθέσουμε λίγο wasabi στο sushi μας, παίρνουμε μια μικρή ποσότητα (Λίγη, λέμε. Καίει!) με τη μύτη του chopstick και την εναποθέτουμε επάνω στο sushi. Σε καμία περίπτωση δεν βουτάμε το wasabi μέσα στη σάλτσα σόγιας, διότι αφενός είναι μεγάλο faux-pas για τους Ιάπωνες και αφετέρου έτσι αμβλύνεται η γεύση του wasabi.
Τα chopsticks, όταν δεν τα χρησιμοποιούμε, τα ακουμπάμε στο sushi rest. Εάν θέλουμε να μεταφέρουμε sushi από ένα πιάτο που μοιραζόμαστε όλοι στο τραπέζι προς το πιάτο μας, το κάνουμε με τα chopsticks και συγκεκριμένα με τη φαρδιά τους άκρη και όχι με αυτή που βάζουμε στο στόμα μας, κάτι που θεωρείται μεγάλη αγένεια.
Εάν θέλουμε να προσφέρουμε sushi σε κάποιον άλλο, του δίνουμε το πιάτο για να πάρει μόνος του και ποτέ δεν πιάνουμε sushi με τα chopsticks για να του το βάλουμε στο πιάτο του, καθώς αυτή η κίνηση παραπέμπει στο συμβολικό "πέρασμα" των οστών του νεκρού στις παραδοσιακές κηδείες. Επίσης, δεν καρφώνουμε το sushi με τα chopsticks σαν να ήταν πηρούνια, καθώς αυτό παραπέμπει και πάλι σε πρακτικές των ιαπωνικών κηδειών.
Τέλος, το sushi, κανονικά, πρέπει να έχει το μέγεθος μίας μπουκιάς, έτσι ώστε να μην αναγκάζεσαι να το δαγκώσεις. Το πρωτόκολλο λέει ότι μέχρι δύο μπουκιές είναι αποδεκτές, ωστόσο, σεφ που κάνουν τα sushi τεράστια, προσθέτοντας είτε υπερβολικά πολύ ρύζι είτε υπερβολική ποσότητα γαρνιτούρας, δεν θα έπρεπε να λένε ότι κατέχουν την τέχνη του sushi, καθώς το σωστό τύλιγμα και σερβίρισμα του sushi είναι το άλφα και το ωμέγα.

Y.Γ. Λέτε να εφαρμόζει και ο Γιώργος ο Πρωθυπουργός (που λένε και στο Ράδιο Αρβύλα), ο οποίος εθεάθη πριν λίγες ημέρες να δειπνεί σε πολυτελές σουσάδικο του Λονδίνου, την τεχνική παραγγελίας λιτότητας που εφαρμόζω κι εγώ; Πολύ αμφιβάλλω. Στη φωτό δεξιά, ο πρωθυπουργός στην εν λόγω σουσερί. Εδώ, μπορείτε να διαβάσετε σχετικό άρθρο από τη Lifo.

Y.Γ.2 Η φωτογραφία του Square Sushi είναι από το qubo.gr