Ο Νικόλαος Γύζης (1842-1900) είναι ο σπουδαιότερος Έλληνας ζωγράφος όλων των εποχών -κατά την ταπεινή μου άποψη φυσικά, αν και είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα συμφωνήσουν. Αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ακαδημαϊκού ρεαλισμού παγκοσμίως, καθότι διέθετε σπάνια ζωγραφική επιδεξιότητα, αν και σε πολλά έργα του παρατηρείται μια εξπρεσιονιστική, ας το πούμε έτσι, τάση απελευθέρωσης από το αυστηρό αυτό πλαίσιο. Ο πίνακας που ακολουθεί είναι ένα από τα άφθονα παραδείγματα από το πλούσιο έργο του Τήνιου ζωγράφου, στα οποίο διαφαίνεται η "ενέργεια" αυτή που άρχιζε να οδηγεί την ευρωπαϊκή ζωγραφική προς τον μοντερνισμό.
Πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μου έργα του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη, που δεν είναι, δυστυχώς, από τα πιο γνωστά του, καθώς ανήκει σε ιδιωτική συλλογή, και φέρει τον τίτλο "Ο ζαχαροπλάστης". Ο Γύζης ζωγράφισε την ελαιογραφία αυτή το 1898 κι εγώ την πρωτοείδα στη μεγάλη αναδρομική έκθεσή του που διοργάνωσε η Εθνική Πινακοθήκη πριν δέκα περίπου χρόνια. Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που το πρωτοαντίκρισα και το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου στη θέα της τόσο διασκεδαστικής αυτής σκηνής.
Είναι αδύνατο να δει κανείς αυτό το έργο και να μην ξαφνιαστεί με το αναπάντεχο σπάσιμο του σχοινιού που συγκρατούσε το μπουκάλι δεμένο στη μέση του ζαχαροπλάστη, λες και συνέβη μπροστά στα μάτια του, ή να μη λαχταρήσει την τούρτα με το κόκκινο γλάσο που κρατάει και ταυτόχρονα να μην αγχωθεί για την κατάληξή της, ευχόμενος να μην πέσει στο πάτωμα!
Πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μου έργα του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη, που δεν είναι, δυστυχώς, από τα πιο γνωστά του, καθώς ανήκει σε ιδιωτική συλλογή, και φέρει τον τίτλο "Ο ζαχαροπλάστης". Ο Γύζης ζωγράφισε την ελαιογραφία αυτή το 1898 κι εγώ την πρωτοείδα στη μεγάλη αναδρομική έκθεσή του που διοργάνωσε η Εθνική Πινακοθήκη πριν δέκα περίπου χρόνια. Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που το πρωτοαντίκρισα και το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου στη θέα της τόσο διασκεδαστικής αυτής σκηνής.
Είναι αδύνατο να δει κανείς αυτό το έργο και να μην ξαφνιαστεί με το αναπάντεχο σπάσιμο του σχοινιού που συγκρατούσε το μπουκάλι δεμένο στη μέση του ζαχαροπλάστη, λες και συνέβη μπροστά στα μάτια του, ή να μη λαχταρήσει την τούρτα με το κόκκινο γλάσο που κρατάει και ταυτόχρονα να μην αγχωθεί για την κατάληξή της, ευχόμενος να μην πέσει στο πάτωμα!
Σας παρακουλουθώ καιρό και σας θαυμάζω. Γράφεται με έναν ποιητικό θα έλεγα τρόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιο ωραία περιγραφή από αυτή που δόσατε από την στιγμή που προτοείδατε το έργο δεν νομίζω να έχω διαβάσει. Σας συγχέρω και περιμένω με αγωνία το επόμενο έρχο που θα σχολειάσετε.
Πέτρος Παναγιώτου
Κύριε Παναγιώτου, σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή