Εστιατόριο Jamon Pintxos Bar στο Γκάζι

'Οπως όλες οι μόδες, έτσι κι αυτή των tapas στην Αθήνα, δεν κράτησε πάρα πολύ. Πριν καμία οκταετία, τα ταπατζίδικα ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια εδώ κι εκεί, σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, αλλά όπως ξεφύτρωσαν, το ίδιο γρήγορα αποσύρθηκαν και πλέον δεν έχουν απομείνει παρά δύο-τρία. Τι φταίει; Η κλασική αισχροκέρδεια που μάλλον την έχουμε στο πετσί μας ως λαός, εγώ άλλη εξήγηση δεν βρίσκω. Διότι εκεί που η λογική των ισπανικών tapas υπαγορεύει "τσιμπολόγημα" σε χαμηλές τιμές για να συνοδεύσεις το κρασί σου, ο έξυπνος ο Έλληνας επιχειρηματίας σου λέει, "Ας γεμίσω λίγο παραπάνω το πιατάκι, να χορταίνει το μάτι, κι ας χρεώσω τιμές πενταπλάσιες, γιατί είμαι large σε όλα μου!"... Φταίει, βέβαια, και η πελατεία, διότι ναι μεν ο Έλληνας επιχειρηματίας βαράει τις τιμές, αλλά κι ο Eλληνάρας πελάτης/κοιλιόδουλος αντίστοιχα, θέλει όταν βγει, να φάει, να χορτάσει μέχρι αηδίας, δεν μπορεί να διανοηθεί ότι απλώς θα τσιμπήσει. Κάτι σαν τον Παπαγιαννόπουλο, δηλαδή, στην περίφημη σκηνή από την ταινία "Ο αχόρταγoς" (βλ. βίντεο).



Και κάπως έτσι, φτάσαμε να πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλά μας, δηλαδή ολάκερα δεκαπεντάευρα, για μικρές μπουκίτσες που δεν θα έπρεπε να χρεώνονται πάνω από 5-6 ευρώ... Ε, πώς να μην κατεβάσουν ρολά; Το Jamon Pintxos Bar, όμως, φαίνεται να ακολουθεί πιστά την παράδοση των tapas, ή μάλλον pintxos (προφέρεται "πίντσος"), που είναι το βάσκικο όνομα των τερψιλαρύγγιων μεζεδακίων. Ίσως επειδή ο ιδιοκτήτης του είναι όντως Βάσκος; Πιθανότατα. Η ουσία είναι ότι στο μικρό χώρο του Jamon, που στο παρελθόν ήταν κρεοπωλείο, θα βρείτε, καταρχάς, μια βιτρίνα γεμάτη pintxos για να διαλέξετε μόνοι σας. Χρεώνονται 1,75 ευρώ το κομμάτι, βάζετε όσα θέλετε στο πιάτο σας, τα δίνετε να σας τα ψήσουν και τα παραλαμβάνετε προς κατανάλωση. Η ποικιλία είναι αρκετά μεγάλη, και κάθε τόσο βγαίνουν φρέσκα. Εμείς διαλέξαμε ένα με jamón, brie και φραγκοστάφυλο, ένα με λουκάνικο txistorra, λιαστή ντομάτα και πράσινη ελιά κι ένα με lomo, manchego και μάνγκο, και τα τρία απολύτως yummy. Μπορείτε επίσης να διαλέξετε κάποιο από τα σαντουιτσάκια του καταλόγου, που σερβίρονται στο μέγεθος bocadillo (5 ευρώ) ή chiquitos (2,5 ευρώ). Αυτό με το jamón serrano, τη γραβιέρα και τα καραμελωμένα κρεμμύδια που πήρα εγώ ήταν συμπαθητικό, αν και τα καραμελωμένα κρεμμύδια είναι κάτι που, έτσι κι έχει φτιαχτεί πολλή ώρα πριν, χάνει την ωραία υφή του και λαπαδιάζει...
Η wine list έχει κι αυτή αρκετή ποικιλία, με την κόκκινη σαγκρία και τη λευκή αφρώδη σαγκρία να πρωταγωνιστούν στα περισσότερα τραπέζια. Εμείς, ωστόσο, διαλέξαμε ένα ποτήρι tempranillo (εισαγωγής του καταστήματος), που ήταν συμπαθέστατο σε γεύση και σε τιμή (5 ευρώ), αν και κάπως πιο ζεστό από ό,τι σήκωνε η μέρα.
Από τα tapas, επιλέξαμε το λουκάνικο chorizo herradura picante με σως tomatilla (8,50 ευρώ), που ήταν αρκετά απογοητευτικό: αλμυρό σε βαθμό λύσσας (το chorizo είναι ούτως ή άλλως πολύ αλμυρό, οπότε το πιάτο δεν χρειάζεται έξτρα αλάτι), με τις χοντροκομμένες φέτες του λουκάνικου να καλύπτονται από μια σάλτσα από ντοματάκι, χωρίς κανένα άλλο υλικό που να δώσει έναν ιδιαίτερο γευστικό τόνο, ψημένα απλώς μέσα σε ένα πήλινο σκεύος. Η paella marinera (10 ευρώ) ήταν επίσης απογοητευτική: στον αντίποδα του chorizo, αυτή ήταν παντελώς ανάλατη και το ρύζι ήταν παραβρασμένο, η χαρακτηριστική γεύση του σαφράν ήταν ανύπαρκτη (ίσως και το κίτρινο χρώμα να ήταν απλώς τεχνητό food coloring - δεν παίρνω κι όρκο) και χωρίς την τραγανή λεπτή κρούστα επάνω-επάνω, που κάνει τελικά την paella να ξεχωρίζει από ένα απλό πιλάφι... Για την ποσότητα του ρυζιού, που ήταν μεγάλη, τα θαλασσινά ήταν υπερβολικά λίγα: δύο γαρίδες, δύο ροδέλες καλαμαριού και δύο μύδια; Σε κάθε περίπτωση, όμως, η ποσότητα δεν κάνει και την ποιότητα.
Την απογοήτευσή μου από τα tapas, ευτυχώς, ήρθαν να σβήσουν τα churros con chocolate (5.50 ευρώ), που ήταν -ναι, το ομολογώ- και ο κύριος λόγος που λαχταρούσα να έρθω στο Jamon Pintxos Bar. Το churro, αυτό το αγαπημένο γλύκισμα των Ισπανών, που είναι εξαιρετικά δημοφιλές και σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, είναι ένα μπαστουνάκι από ζύμη που τηγανίζεται -παρόμοια με αυτή των λουκουμάδων ή των donuts- και είτε τρώγεται σκέτο, πασπαλισμένο με μπόλικη ζάχαρη, είτε σερβίρεται με ένα κουπάκι λιωμένης σοκολάτας, για κολασμένες βουτιές, όπως στην περίπτωση του Jamon Pintxos Bar. Για κάποιο περίεργο λόγο, αν και τόσο χαρακτηριστικό επιδόρπιο όλων των ισπανόφωνων χωρών, δεν το έχω βρει να σερβίρεται σε κανένα από τα ισπανικά ή μεξικάνικα εστιατόρια της πόλης μας που έχω δοκιμάσει. Το είχα καταβροχθίσει μετά μανίας κάμποσες φορές μονάχα στο Barceloneta της Κηφισιάς, που δυστυχώς φέτος έκλεισε. To churro con chocolate του Jamon ήταν, λοιπόν, πολύ καλό, αν και θα το ήθελα λιγάκι πιο αφράτο. Ωστόσο, ένα churro είναι πάντα ένα churro, και η λιωμένη σοκολάτα είναι πάντα λιωμένη σοκολάτα, οπότε όπως καταλαβαίνετε, εξαφανίστηκε σε χρόνο dt...
Για να συνοψίσω, τώρα, το Jamon Pintxos Bar είναι ένα ενδιαφέρον μαγαζάκι, που όμως σηκώνει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης για να πεις ότι αξίζει να το κάνει κανείς στέκι του, τόσο στον τομέα της γεύσης, όσο και σ' αυτόν της ατμόσφαιρας και του περιβάλλοντος. Ο χώρος είναι συμπαθητικός και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του είναι φυσικά το τεράστιο ψυγείο/βιτρίνα με τα jamon να κρέμονται το ένα δίπλα στο άλλο από τσιγκέλια στο ταβάνι. Το λευκό πλακάκι σε τοίχους και πάτωμα, που καλύπτει όλο το μαγαζί, όμως, δεν θα μπορούσε να αντικατασταθεί κάποια στιγμή από κάτι που να μη θυμίζει τόσο χαρακτηριστικά είδη υγιεινής από το Praktiker; Το προσωπικό κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξυπηρετήσει τον κόσμο, αλλά οι τρελοί ρυθμοί με τους οποίους τρέχει πάνω-κάτω, είναι κάπως αγχωτικοί και δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις, ειδικά επειδή ο χώρος είναι μικρός και νιώθεις διαρκώς κάποιον να σε σκουντάει περνώντας με έναν τεράστιο δίσκο από πάνω σου, με τα pintxos έτοιμα να προσγειωθούν στο κεφάλι αντί για το στομάχι σου... Αν επισκεφθείτε το Jamon, από τις γευστικές προτάσεις του θα σας συμβούλευα να επιλέξετε οπωσδήποτε πολλά pintxos, που είναι σίγουρα νόστιμα και βλέπετε και τι παίρνετε, και να αποφύγετε τα πιάτα, τα οποία θέλουν -κατά τη γνώμη μου- αρκετή δουλειά για να γίνουν ικανοποιητικά, αναλογικά και με τις τιμές τους. Μια καλή λύση είναι ίσως και το πλατό τυριών και αλλαντικών, που θα συνοδεύσει ωραία το κρασί σας. Το Jamon σίγουρα πάντως κάνει φιλότιμες προσπάθειες, και αν αφεθείτε, θα σας συνεπάρει με την κεφάτη ισπανική μουσική του και τη ζεστή του ατμόσφαιρα. Εμείς, μάλιστα, έτυχε να πάμε τη βραδιά του τελικού του Champions League, οπότε ενώ τσιμπολογούσαμε, χαζέυαμε και στην τηλεόραση τον αγώνα της Barcelona με τη Manchester - καταλαβαίνεται, λοιπόν, πιο ισπανικά, δεν γίνεται!

Ετυμηγορία: Ναι, για τα φθηνά και νόστιμα pintxos και τα churros con chocolate, τα υπόλοιπα πιάτα θέλουν προσοχή στην εκτέλεση.
Κουζίνα: ισπανική/tapas
Τιμές: 15-30, αναλόγως πόσο άπληστα θα παραγγείλετε από τη βιτρίνα...
Διεύθυνση: Ελασιδών 15 & Δεκελέων, Γκάζι.
Τηλ: 210 34 64 120

Y.Γ. Λεξικό για αρχάριους ταπαδόρους:

tapas: Κατά τον θρύλο, η παράδοση των tapas ξεκίνησε όταν ο βασιλιάς Αλφόνσο ο Ι' της Καστίλλης (1221-1284) θεραπεύτηκε έπειτα από παρατεταμένη ασθένεια τρεφόμενος με κρασί και μικρά πιατάκια με μεζέδες ανάμεσα στα μεγάλα γεύματα. Όταν έγινε καλά, διέταξε οι ταβέρνες να μην επιτρέπεται να σερβίρουν κρασί αν αυτό δεν συνοδευόταν από μικρές λιχουδιές. Τα αρχικά tapas ήταν φέτες ψωμιού ή αλλαντικού (chorizo ή jamon), που οι πελάτες στις ταβέρνες χρησιμοποιούσαν για να καλύπτουν (tapar σημαίνει καλύπτω) τα ποτήρια τους όση ώρα δεν έπιναν, προκειμένου να μην πηγαίνουν μύγες στο sherry τους. Οι ταβερνιάρηδες, εξελίσσοντας αυτή την αρχική ιδέα, δημιούργησαν έτσι σταδιακά διάφορα μεζεδάκια για τη συνοδεία του κρασιού, τα οποία τελικά έγιναν πολύ σημαντικά για τη διαδικασία της οινοποσίας.
paella: πιάτο με ρύζι από τη Βαλέντσια, που ψήνεται σε ειδικό μαντεμένιο σκεύος. Θεωρείται διεθνώς το εθνικό πιάτο της Ισπανίας, ωστόσο οι περισσότεροι Ισπανοί το αντιμετωπίζουν ως τοπικό βαλεντσιάνικο πιάτο. Στην βαλεντσιάνικη εκδοχή της περιέχει λαχανικά, ενώ άλλες δημοφιλείς παραλλαγές της είναι η paella de marisco (με θαλασσινά) ή η paella mixta (με λαχανικά, κρέας και θαλασσινά).
jamón serrano & jamón ibérico: το πιο γνωστό παστό αλλαντικό της Ισπανίας. Το πρώτο είναι το πιο φθηνό, και φτιάχνεται από γκρίζα χοιρίδια που εκτρέφονται σε φάρμες. Το δεύτερο θεωρείται πολύ πιο εκλεκτό από το πρώτο, αφού φτιάχνεται από ορεινά χοιρίδια ελευθέρας βοσκής. Εάν τα χοιρίδια έχουν μεγαλώσει τρεφόμενα αποκλειστικά με βελανίδια, ονομάζεται jamón ibérico bellota (χαμόν ιμπέρικο μπεγιότα) και η τιμή του πολλαπλασιάζεται. Ανάλογα και με τον χρόνο ωρίμανσης, μπορεί να φτάσει και ως χιλιάδες ευρώ το κομμάτι...
manchego: τυρί από πρόβατα manchega, που ζουν στην κοιλάδα La Mancha.
chorizo: πικάντικο και πολύ αλμυρό λουκάνικο, αλλά και σαλάμι, το πιο δημοφιλές της Ισπανίας, με έντονο κόκκινο χρώμα και μπόλικη καυτερή πάπρικα (βλ, φωτό).
txistorra: βάσκικο λουκάνικο με βαθυκόκκινο χρώμα, που φτιάχνεται από χοιρινό κιμά ή μείγμου χοιρινού και μοσχαρίσιου κιμά και αρωματίζεται με σκόρδο και πάπρικα, αλλά είναι πιο λεπτό σε διάμετρο από το chorizo.
lomo: αλλαντικό από ψαρονέφρι, που τοποθετείται στο -σχολαστικά καθαρισμένο- παχύ έντερο του χοίρου, αφού εμποτιστεί με αλάτι, γλυκιά ισπανική πάπρικα pimenton (πιμεντόν) και αρωματικά βότανα.