Εστιατόριο Matsuhisa Athens στον Αστέρα Βουλιαγμένης

Kατάφερα, λοιπόν, επιτέλους, να επισκεφθώ και το πολυσυζητημένο Matsuhisa στον Αστέρα Βουλιαγμένης, και μάλιστα δείπνησα στη μισή τιμή, χάρη στην προσφορά του Αθηνοράματος, βεβαίως-βεβαίως...
Mεγάλη υπόθεση στον κόσμο της γαστρονομίας ο κύριος Nobuyuki Matsuhisa ή αλλιώς 松久 信幸 (χαχα, σας κούφανα;) ή κατά κόσμον απλώς "Nobu", με εστιατόρια ανά την υφήλιο, από το Λονδίνο ως το Κέιπ Τάουν και από το Τόκυο (αλίμονο), ως το Los Angeles, όπου ο Nobu άνοιξε το πρώτο εστιατόριο με το όνομά του, το 1987... Η ιδιαίτερη πορεία του στον γαστρονομικό χάρτη της υφηλίου τον οδήγησε να δημιουργήσει ένα εντελώς προσωπικό fusion ύφος, που χαρακτηρίζεται από λατινοαμερικάνικες επιρροές επάνω σε μια ιαπωνική, κατά βάση, κουζίνα. Ο λόγος γι' αυτό το ιδιόμορφο μείγμα γεύσεων και πολιτισμών είναι η πολύχρονη θητεία του σε εστιατόρια στο Περού, αρχικά, και το Μπουένος Άιρες αργότερα. Όπως έχει εξηγήσει, τα χρόνια που εργαζόταν εκεί, δυσκολευόταν να βρει βασικά υλικά της ιαπωνικής κουζίνας που του ήταν απαραίτητα, κι έτσι σταδιακά τα αντικατέστησε με άλλα, ντόπια προϊόντα, αυτοσχεδιάζοντας και δημιουργώντας τελικά αυτό το ύφος που χαρακτήρισε τη μαγειρική του...
Το πρώτο εστιατόριο στου οποίου τον τίτλο χρησιμοποίησε το όνομά του (που, όπως είπαμε, άνοιξε το '87 στο L.A.) είχε τεράστια επιτυχία και σταθερή πελατεία από τον κόσμο του Χόλιγουντ. Μάλιστα, η στενή φιλία του Nobu με τον Robert de Niro, οδήγησε σε διάφορες συνεργασίες, από τις οποίες η πιο επιτυχημένη ήταν αυτή της δημιουργίας του Nobu στην Tribeca της Νέας Υόρκης, αλλά και σε άλλες, μη γαστρονομικές, όπως η συμμετοχή του Nobu σε ρόλο ζάπλουτου επιχειρηματία στην ταινία "Casino", του Μάρτιν Σκορσέζε!
Κι η λατρεία που του τρέφουν οι διάσημοι σταρ δεν σταματά εκεί. Η Madonna, που παρέα με την κολλητή της την Gwyneth (μεγάλη γκουρμεδιάρα κι αυτή, και για όποιον δεν τον ξέρει, κολλητή του Mario Batagli, αλλά και fellow food blogger -δείτε εδώ) συχνάζει συνέχεια στο Nobu του Λονδίνου, έχει πει την εξής ατάκα: “You can tell how much fun a city is going to be if Nobu has a restaurant in it.” Kαταλαβαίνετε, η πόλη μας είναι εξαιρετικά fun, ειδικά μάλιστα αν λάβουμε υπόψη μας ότι ο ίδιος ο Nobu έχει πει ότι το Matsuhisa της Αθήνας είναι από τα ιδιαίτερα αγαπημένα του τέκνα και κρατά ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. (Στη φωτό, οι σταρ καθώς αποχωρούν από το Nobu του Λονδίνου μετά από πρόσφατο δείπνο τους.)
Ένα άλλο πράγμα που μου τράβηξε το ενδιαφέρον και με έκανε να συμπαθήσω τον Nobu είναι τα λεγόμενά του σχετικά με το πως αντιλαμβάνεται ο ίδιος το φαγητό και τη σημασία του: Εν ολίγοις, ο Nobu εξηγεί πως ακόμα κι αν έχει κάποιος στη διάθεσή του τα ίδια υλικά και την ίδια συνταγή με τον δημιουργό ενός πιάτου, το πιάτο αποκλείεται να είναι ποτέ το ίδιο, να έχει δηλαδή την ίδια γεύση και την ίδια υφή. Κι αυτό γιατί, όπως λέει, ο ίδιος βάζει πάντα κάτι "έξτρα" στη μαγειρική του: την καρδιά του, ή όπως το λένε στην Ιαπωνία, το "kokoro" του. (Μη γελάτε!)
"Για μένα", λέει στο site του ο Nobu, "η μαγειρική έχει να κάνει με το να δίνω στους πελάτες μου μικρές εκπλήξεις που θα τους οδηγήσουν στο να ανακαλύψουν τις δικές τους λανθάνουσες γευστικές προτιμήσεις. Στόχος μου είναι να δώσω με τη μαγειρική μου το kokoro μου, μέσα από κάθε πιάτο που θα παρασκευάσω."
Πολύ ευχάριστο που ο κύριος Nobu βάζει το κοκόρο του (this kills me every time, lol!) σε κάθε πιάτο που δημιουργεί, αλλά το κατά τα άλλα ολόσωστο επιχείρημά του περί του ότι κανένα πιάτο δεν μπορεί να βγει ίδιο από το χέρι άλλου σεφ, δεν λειτουργεί ολίγον τι εις βάρος του; Για σκεφτείτε το: δεδομένου ότι "απανταχού παρών και τα πάντα πληρών" είναι μόνο ένας (o Θεός, ντε), τότε το κάθε ένα από τα -ουκ ολίγα- εστιατόρια του Nobu προφανώς διαθέτει και άλλον σεφ για να εκτελεί τις συνταγές που σκαρφίζεται ο προαναφερόμενος (όχι ο Θεός, ο Nobu). Άρα, πώς έχει την απαίτηση να πληρώνει η πελατεία τα ίδια λεφτά για εστιατορικές δημιουργίες που, στην τελική, δεν είναι αυθεντικές, αλλά απομιμήσεις, που δεν έχουν φτιαχνεί με το μοναδικό κοκόρο του Nobu και είναι α-κοκόροτες; Κοινώς, ανησυχούσα μήπως ίσχυε το γνωστό "όπου λαλούν πολλά κοκόρο"...
Tέλος πάντων, αυτά και πολλά άλλα τριβέλιζαν το μυαλό μου από τη μέρα που τηλεφώνησα και έκανα την πολυπόθητη κράτηση, και με είχε φάει πλέον η περιέργεια, γιατί αν και αγαπώ πολύ την ιαπωνική κουζίνα, δεν είχε τύχει ποτέ να γευματίσω σε ένα ιαπωνικό εστιατόριο πραγματικά υψηλών αξιώσεων.
Το Matsuhisa Athens, λοιπόν, επειδή έχει και ένα κύρος να διατηρήσει, δεν θα μπορούσε, φυσικά, να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού παρά στον καραχλιδάτο Αστέρα Βουλιαγμένης. Για όποιον δεν έχει βρεθεί προς τα εκεί, η περιοχή είναι μαγευτική, με υπέροχη θέα στη θάλασσα. Κάναμε μεγάλο λάθος που επιλέξαμε τη δεύτερη βάρδια των 11:00 μ.μ. αντί για την πρώτη των 8:00 μ.μ., γιατί χάσαμε την ευκαιρία να δειπνήσουμε παρακολουθώντας το ηλιοβασίλεμα, που όπως μου είπε η φίλη μου η Ι., που είχε την απαιτούμενη έμπνευση, ήταν πραγματική εμπειρία!
Το εσωτερικό του εστιατορίου, που έχει σχεδιαστεί από το διάσημο αρχιτεκτονικό γραφείο Rockwell Group, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ότι με συγκλόνισε. Το περίμενα πιο minimal, πιο elegant και σαφώς λιγότερο mainstream, αν κρίνω δηλαδή από τις φωτογραφίες άλλων εστιατορίων του Nobu που έχω δει. Ωστόσο, όπως έχει πει σε συνέντευξη στο Αθηνόραμα ο ένας εκ των τριών ιδιοκτητών, ο Τάσος Ιωαννίδης, στόχος ήταν "η δημιουργία ενός χώρου κλασικού, που θα κάνει τον πελάτη να αισθάνεται ζεστά και homey και όχι ένα αρχιτεκτονικό statement", και κατά τη γνώμη του ο μινιμαλισμός στην αρχιτεκτονική είναι "ελαφρώς depass". Oh, well, γούστα είναι αυτά, υποθέτω. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο χώρος είναι οπωσδήποτε καλόγουστος.
Όσον αφορά την ατμόσφαιρα τώρα, πάλι μην περιμένετε ένα κλασικό ιαπωνικό περιβάλλον απόλυτης ησυχίας, διακριτικών ελιγμών και υποκίσεων του προσωπικού και παραδοσιακής γιαπωνέζικης μουσικής εγχόρδων. Το Matsuhisa Athens είναι εντελώς δυτικότροπο σε αυτό τον τομέα, με πολλή βαβούρα, φασαριόζικη πελατεία που αποτελείται κυρίως από μεγάλες παρέες, και δυνατή mainstream μουσική, η οποία κλαμπίζει υπερβολικά για τα γούστα μου. Επίσης, ωραίος ο χαμηλός φωτισμός σε γενικές γραμμές, αλλά ένα κλικ παραπάνω στο dimmer δεν βλάπτει, βρε αδερφέ, ειδικά όταν καλά-καλά δεν βλέπεις να διαβάσεις το μενού.
Στο θέμα μας, τώρα: το μενού αποτελείτο από 6 πιάτα. Aμφιταλαντεύτηκα αρκετή ώρα για το αν θα έπρεπε να ξεκινήσω με ένα από τα αμέτρητα κοκτέιλ με τα πρωτότυπα υλικά -όπως το Martini με λίτσι- και πολύ διασκεδαστικά ονόματα -αυτό το Saketini ειδικά, αν είναι το να το πίνεις τόσο fun όσο το να το λες, αξίζει τον κόπο. To Martini Bar του Matsuhisa, λάβετε υπόψη σας, είναι διάσημο, αφού περιλαμβάνει cocktails που έχει δημιουργήσει ο παγκοσμίου φήμης mixologist Dale De Groff, δημιουργός του Cosmopolitan και mixologist του Λευκού Οίκου. Tελικά, όμως, εγώ παραιτήθηκα από την ιδέα (λόγω κόστους) κι έτσι παραγγείλαμε απλώς κρασί, ένα ποτήρι αλσατικό Riesling Trimbach (8.5 ευρώ) και μία Σαντορίνη του Χατζιδάκη (8.5 ευρω).
Ξεκινήσαμε με shiromi usu zu kuri (λευκό ψάρι με σάλτσα ponzu) και αμέσως μετά, ακολούθησε ένα "new style" sashimi σολομού, με τζίντζερ, σχοινόπρασο και σάλτσα σκόρδου, φτιαγμένο με την τεχνική του θερμικού σοκ. To new style sashimi του Nobu, by the way, διαφέρει από το παραδοσιακό sashimi, καθώς κατά το σερβίρισμα περιχύνεται με ένα μείγμα από σάλτσας σόγιας και εσπεριδοειδές yuzu, και κατόπιν πιτσιλίζεται με καυτό σησαμέλαιο, το οποίο και το "καψαλίζει" ελαφρώς. Βέβαια, αφότου το αντέγραψε η μισή υφήλιος, έπαψε να είναι και τόσο "new", οπότε αν συχνάζετε τακτικά σε ιαπωνικά εστιατόρια, μπορεί να μην σας φανεί πρωτότυπο. Πάντως, και τα δύο πρώτα πιάτα ήταν πολύ νόστιμα και φινετσάτα.
Η σαλάτα με baby σπανάκι, ξηρό κόκκινο miso και λάδι τρούφας που ακολούθησε, ήταν ένας ενδιαφέρων fusion πειραματισμός που εντυπωσιάζει στην αρχή, όμως, μετά από λίγες μπουκιές γίνεται κάπως μονότονος.
To black cod με yuzu miso, ο μαύρος μπακαλιάρος δηλαδή, είναι το πιο διάσημο πιάτο του Nobu. Λέγεται πως το συγκεκριμένο είδος μπακαλιάρου, που προέρχεται από τα βαθιά νερά της Αλάσκας, το ανακάλυψε ο Nobu όταν, στην προ Matsuhisa εποχή είχε ανοίξει για ένα φεγγάρι ένα εστιατόριο στην Αλάσκα, το οποίο, όμως, δεν διήρκεσε και πολύ αφού καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά 50 μέρες μετά τα εγκαίνιά του... Ο μπακαλιάρος, λοιπόν, μαρινάρεται για τρεις ημέρες σε λευκό miso, πριν ψηθεί στο robata grill. Σερβίρεται υπέρκομψα, επάνω σε ένα φύλλο μπανανιάς και συνοδεύεται από ένα κομμάτι τζίντζερ κομμένο σε μπαστουνάκι και βρασμένο μέσα σε γλυκό ρυζόξιδο ama-zu, που όπως μας είπε ο σερβιτόρος, βρίσκεται εκεί για να καθαρίσουμε στο τέλος τον ουρανίσκο μας. Για να μην τα πολυλογώ, είναι ένα επικό πιάτο, του οποίου η φινετσάτη umami νοστιμιά θα σας στοιχειώσει για μέρες μετά το δείπνο...
Κι επειδή έχει χυθεί άφθονο μελάνι για παραφιλολογίες περί της δημιουργίας του πιάτου που έγινε σήμα κατατεθέν για τον Nobu, θα κλείσω με τα λόγια του ίδιου περί του μαύρου μπακαλιάρου του (όπως συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν εδώ τη συνέντευξη): "Το 90% των πελατών μας παραγγέλνει τον μαύρο μπακαλιάρο." (Τυχαίο; Δε νομίζω.) "Μπορεί να υπάρχει ο God Father, εμένα, όμως, με αποκαλούν 'The Cod Father'!"(Είναι και χιουμορίστας!)
Πίσω στο δείπνο μας τώρα, αυτό που με παραξένεψε κάπως ήταν η επιλογή sushi στο συγκεκριμένο μενού. Ξέρω ότι το sushi δεν είναι αυτό για το οποίο φημίζεται ο Nobu, αλλά και πάλι, από τον πολυπράγμονα Ιάπωνα restaurateur περίμενα κάτι πιο ιδαίτερο από απλά και τετριμμένα maki με σολομό σε nori και california rolls! Σωστά εκτελεσμένα, αλλά -αν μη τι άλλο- αφόρητα mainstream και κάπως απογοητευτικό κλείσιμο για ένα τέτοιο μενού.
Ευτυχώς που το επιδόρπιο μας αποζημίωσε με το παραπάνω: "suntory whisky cappuccino", που περιλάμβανε παγωτό κρέμα, τραγανά κομμάτια καφέ, brulee καφέ και αφρό από whisky suntory... Iδανικό απαλό κι ελαφρύ κλείσιμο για ένα δείπνο ιαπωνικού γευστικού μινιμαλισμού, που πάντρευε τέλεια τις αρετές ενός επιδόρπιου και του καφέ!
Ανακεφαλαιώνοντας, το δείπνο στο Matsuhisa είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία. Ο χώρος είναι κομψός και, αν το επιλέξετε για μια ιδιαίτερη βραδιά σας, ακόμα πιο καλή ιδέα είναι να δειπνήσετε σε κάποιο από τα τραπέζια έξω ή έστω κοντά στην τζαμαρία που έχει θέα στη θάλασσα. Οι τιμές είναι τσουχτερές και σίγουρα είναι αρκετά εκνευριστικό να γνωρίζεις ότι στις ΗΠΑ είναι αρκετά χαμηλότερες σε όλα τα εστιατόρια του Nobu, αλλά υποθέτω πως αυτή είναι η μοίρα μας ως έθνος, να συνδέουμε νοερά το ακριβό με το classy, πιστεύοντας πως η ποιότητα αυξάνεται αναλογικά με το ποσό της λυπητερής... Τα 45 ευρώ (συν το κρασί και το νερό) που πληρώσαμε για το συγκεκριμένο δείπνο -λόγω της προσφοράς- ήταν φυσικά πολύ καλή τιμή, όταν, όμως, οι πελάτες καλούνται να πληρώσουν τα διπλά για ένα γεύμα που -κακά τα ψέματα- δεν θα τους χορτάσει και πλήρως, διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το πόσοι είναι αυτοί που θα τα έδιναν ελαφρά τη καρδία... (Η πελατεία του ξενοδοχείου εξαιρείται, φυσικά, διότι είναι υπεράνω τέτοιων σκέψεων και προβληματισμών.)

Κουζίνα: ιαπωνική fusion
Τιμές: 80-100 το άτομο.
Διεύθυνση: Απόλλωνος 40, Αστέρας Βουλιαγμένης.
Τηλ: 210 89 60 510
Dress Code: Στο site γράφει "smart casual", αλλά σας παίρνει και για ένα κλικ πιο formal.

Υ.Γ.1 Για να το διαπιστώσετε και ιδίοις όμμασι τα περί τιμών, δείτε το μενού του Matsuhisa στο Beverly Hills -90210 περικαλώ- όπου ο miso black cod στοιχίζει $22, τουτέστιν περί τα 15 ευρώ. Ναι, καλά διαβάσατε. Γι' αυτό η Naomi από το 90210 (βλ. φωτό δεξιά) το έχει κάνει ψωμοτύρι και παίρνει από εκεί όλο take-out για κολατσιό στο διάλειμμα στο σχολείο (όπως κάθε φυσιολογικό 16χρονο).
Και πείτε μου τώρα, σε ποιο εστιατόριο τρως εδώ ψάρι με αυτά τα λεφτά; Ούτε σε συνοικιακή ψαροταβέρνα! Συγκεκριμένα, για να έχουμε και ένα μέτρο σύγκρισης, σε μια ταβέρνα εδώ στη γειτονιά μου, ο τηγανητός γαλέος σκορδαλιά κοστίζει 8,5 ευρώ... Ε ρε που έχουμε φτάσει!
Υ.Γ.2 Εδώ θα βρει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του κυρίου Nobu, όποιος θέλει να εντρυφήσει στην προσωπικότητα του διάσημου Ιάπωνα σεφ και την πορεία του στον χώρο της γαστρονομίας.
Υ.Γ.3 Για να μην απορείτε γιατί μερικά εστιατόρια του Nobuyuki Matsuhisa λέγονται 'Matsuhisa' και άλλα 'Nobu', η διαφορά είναι η εξής: τα μεν Matsuhisa ανήκουν στον ίδιο ή/και σε μέλη της οικογένειάς του, τα δε Nobu τα έχει συνεταιρικά με τον de Niro ή τρίτους συνεργάτες. Αν το 'ξερα, θα τον είχα ταπώσει τον παρκαδόρο του Αστέρα, που όταν τον ρώτησα πώς πάμε προς το Matsuhisa μού απάντησε με μπλαζέ ύφος καρδιναλίου: "Ποιο; Α, το Nobu λέτε;"!
Y.Γ.4 Κι επειδή το ξέρω ότι μια περιέργεια θα την έχετε, δείτε και το απόσπασμα από το Casino με τον Nobu επί το έργον, να λιώνει πάνω στην πράσινη τσόχα...