To Pecora Nera -μαύρο πρόβατο- στους Αμπελόκηπους είναι ένα από τα εστιατόρια που επισκέπτομαι, αν όχι πολύ συχνά, τότε ας πούμε σταθερά τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός ότι κατοικώ κοντά του είναι μεν ένας σημαντικός λόγος, αλλά ο κυριότερος είναι για μένα ο συνδυασμός καλοφτιαγμένου ιταλικού φαγητού και καλαίσθητου, κεφάτου περιβάλλοντος.Στον κάτω όροφο δεσπόζει η μπάρα, γύρω από την οποία μετά τις 11:30 μαζεύεται αρκετός κόσμος που πίνει στα όρθια το ποτό του, κι ένα μεγάλο, μακρόστενο μοναστηριακό τραπέζι, για όσους ενδιαφέρονται για σύσφιξη σχέσεων με τους υπόλοιπους συνδαιτημόνες. Για τους λιγότερο κοινωνικούς, υπάρχει ο επάνω όροφος με μεμονωμένα τραπέζια, αλλά και η μπροστά και πίσω αυλή για τους καλοκαιρινούς μήνες, που όντας περιστοιχισμένες από μεγάλες γλάστρες με φυτά σε κάνουν να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στη Σεβαστουπόλεως, μια ανάσα από την πολύβουη λεωφόρο Κηφισίας.
Στο μεταξύ, οι πάντα προσεγμένες μουσικές επιλογές, άλλοτε σε ταξιδεύουν σε διάφορες δεκαετίες με τραγούδια που αντέχουν στο χρόνο και άλλοτε είναι πιο σύγχρονες, ενώ τις Δευτέρες από ό,τι θυμάμαι παίζει κι ένα συγκρότημα live jazz. (Αυτό ρωτήστε αν συνεχίζει να ισχύει βέβαια, μη σας πάρω και στο λαιμό μου.) Στην αυλή, τα ξύλινα τραπεζοκαθίσματα είναι βαμμένα σε χρώμα φυστικί και κατά μήκος του τοίχου υπάρχει χτιστός πάγκος που καλύπτεται από καλόγουστα ριγέ ασπρόμαυρα μαξιλάρια με ροζ ρομαντικά τριαντάφυλλα, ενώ το ίδιο μοτίβο υπάρχει και στην επιφάνεια των τραπεζιών. '
'Ενα πράγμα που μ' αρέσει πολύ στο Pecora Nera είναι πως θα το βρω πάντα γεμάτο, χειμώνα-καλοκαίρι, όποια μέρα της εβδομάδας και να έρθω και πως μαζεύει ωραίο κόσμο. Ενίοτε θα δείτε και καμία celebritόφατσα - αν μη τι άλλο συνιδιοκτήτης είναι ο ηθοποιός Φίλιππος Σοφιανός- τις περισσότερες φορές από το χώρο της δημοσιογραφίας για κάποιο περίεργο λόγο.
Στο Pecora Nera το δείπνο πάντοτε ξεκινάει με ένα ωραίο πανεράκι με διάφορα ψωμάκια και κριτσίνια κι ένα μπολ με ελιές αρωματισμένες με μυρωδικά. Πάντα θα σας ρωτήσουν αν προτιμάτε νερό βρύσης ή εμφιαλωμένο, κι εγώ το αναφέρω όπως έχω υποσχεθεί, διότι με εκνευρίζει το επιβεβλημένο έξοδο του εμφιαλωμένου νερού, που δεν κάνει καμία διαφορά στον ουρανίσκο μου (ο οποίος κατά τα άλλα είναι αρκετά απαιτητικός). Η λίστα κρασιού είναι ενδιαφέρουσα και
το house wine αξιοπρεπέστατο -το pecora bianca (Sauv. blanc - Ροδίτης) στοιχίζει 24 ευρώ και το rossa (Merlot-Syrah-Ξινόμαυρο) 26 η φιάλη, ενώ σε ποτήρι στοιχίζουν 6 ευρώ (και η ποσότητα αντιστοιχεί σε δύο ποτήρια θα έλεγα). Ωραιότατο είναι επίσης και το Pinot Grigio Pirovano από το Veneto που στοιχίζει 26 ευρώ (αχ, έχω και αδυναμία στο Pinot Grigio, τι να κάνω;).
Από τα ορεκτικά παραγγείλαμε τα crostoni di melanzana (9,50 ευρώ) -ζεστά δηλαδή ψημένα φετάκια ψωμιού με κατσικίσιο τυρί, μελιτζάνα και ντομάτα- που ήταν σκέτο γλύκισμα. Από τα crostoni έχω τιμήσει επίσης ουκ ολίγες φορές και αυτά με την γκοργκοντσόλα και το αχλάδι-άλλο επιδόρπιο από εκεί, λολ. Οι σαλάτες του Pecora Nera είναι επίσης καλές, δροσερές και σε γενναίες ποσότητες, αλλά αυτή τη φορά δε δοκίμασα κάποια για να σας την προτείνω.
Από τα κυρίως, τις περισσότερες φορές που επισκέπτομαι το Pecora Nera θα παραγγείλω τη vera carbonara (14.50) η οποία λέγεται έτσι γιατί μαγειρεύεται με αυγό και παντσέτα και όχι με τη γνωστή κρέμα γάλακτος -για την οποία σας έχω εκφράσει την απέχθειά μου αρκετές φορές, οπότε ας μην επαναλαμβάνομαι...ουπς, άι ντιτ ιτ αγκέν! Πολλοί φίλοι με τους οποίους έχουμε συμφάγει στο Pecora Nera μου ζήτησαν να εκφράσω το παράπονό τους για το πόσο al dente είναι πάντοτε εδώ τα ζυμαρικά. Πράγματι, είναι οριακά -ένα λεπτό λιγότερο βράσιμο και θα μπορούσες να τα σπάσεις με το χέρι - ή όπως λέει και η φίλη μου η Ρ. "κάνουν κρούτσου-κρούτσου". Αλλά εγώ είμαι και ολίγον τι διεστραμμένη με αυτό το θέμα, οπότε μ' αρέσουν έτσι. Πιστεύω, όμως, πως αν το επισημάνετε στο σερβιτόρο κατά την παραγγελία δε θα υπάρχει πρόβλημα να τα βράσουν ένα κλικ περισσότερο (μη σπάσουμε και κάνα δόντι, βρε αδερφέ και απορεί ο οδοντίατρος όταν του πούμε ότι το πάθαμε από carbonara). Στα συν ότι τα ζυμαρικά είναι φρέσκα (όχι και χειροποίητα, όμως), πράγμα που -δυστυχώς- δε θεωρείται αυτονόητο σε κάθε ιταλικό εστιατόριο. Από τα ζυμαρικά έχω επίσης δοκιμάσει το spaghetti al pesto (16.50 ευρώ), το aglio, olio & peperoncino (12,50 ευρώ), αλλά και τις tagliatelle con zucchini (με κολοκυθάκι, δηλαδή, ντοματάκι και τυρί scamorza -yum για το τελευταίο). 'Ολα είναι νοστιμότατα, αλλά η carbonara παραμένει το αγαπημένο μου πιάτο. Τέλος, στο Pecora Nera θα βρείτε και μια πάρα πολύ ωραία εκτέλεση του risotto al milanese, ριζότου δηλαδή με παρμεζάνα και σαφράν, πολύ ωραία χυλωμένου, αλλά με το ρύζι να παραμένει λιγουλάκι τραγανό, όπως ακριβώς πρέπει.
Κι αν έχετε και χώρο ακόμα μετά από όλα αυτά, σας προτείνω από τα γλυκά την pannacota με σος καραμέλας (8 ευρώ). Εγώ δεν έχω συνήθως - η άτιμη η carbonara είναι πολύ χορταστική. To έχει πει και ο George Miller -o σκηνοθέτης- άλλωστε: "Το πρόβλημα με την ιταλική κουζίνα είναι ότι πέντε μέρες μετά, ξαναπεινάς" - παραφράζοντας τη γνωστή πιπίλα ότι όταν τρως κινέζικο, μετά από μια ώρα ξαναπεινάς.
Ετυμηγορία: είπαμε, εγώ πάω συχνά. Αν μένετε στις γύρω περιοχές, είναι μία από τις καλές επιλογές για ιταλική κουζίνα.
Κουζίνα: ιταλική
Τιμές: από 25 ως και 45, αναλόγως και τις επιλογές που θα κάνετε. Τα πιάτα με κρέας είναι αρκετά τσουχτερά. Αν παραμείνετε στην pasta και τα risotti, δε νομίζω να ξεπεράσετε τα 32-33 ευρώ.
Σέρβις: εξυπηρετικό, αλλά με κάποια προβλήματα συντονισμού.
Καλοκαίρι: αυλή με φυτά
Διεύθυνση: Σεβαστουπόλεως 158, Αμπελόκηποι
Τηλ: 210 69 14 183
Στο μεταξύ, οι πάντα προσεγμένες μουσικές επιλογές, άλλοτε σε ταξιδεύουν σε διάφορες δεκαετίες με τραγούδια που αντέχουν στο χρόνο και άλλοτε είναι πιο σύγχρονες, ενώ τις Δευτέρες από ό,τι θυμάμαι παίζει κι ένα συγκρότημα live jazz. (Αυτό ρωτήστε αν συνεχίζει να ισχύει βέβαια, μη σας πάρω και στο λαιμό μου.) Στην αυλή, τα ξύλινα τραπεζοκαθίσματα είναι βαμμένα σε χρώμα φυστικί και κατά μήκος του τοίχου υπάρχει χτιστός πάγκος που καλύπτεται από καλόγουστα ριγέ ασπρόμαυρα μαξιλάρια με ροζ ρομαντικά τριαντάφυλλα, ενώ το ίδιο μοτίβο υπάρχει και στην επιφάνεια των τραπεζιών. '
'Ενα πράγμα που μ' αρέσει πολύ στο Pecora Nera είναι πως θα το βρω πάντα γεμάτο, χειμώνα-καλοκαίρι, όποια μέρα της εβδομάδας και να έρθω και πως μαζεύει ωραίο κόσμο. Ενίοτε θα δείτε και καμία celebritόφατσα - αν μη τι άλλο συνιδιοκτήτης είναι ο ηθοποιός Φίλιππος Σοφιανός- τις περισσότερες φορές από το χώρο της δημοσιογραφίας για κάποιο περίεργο λόγο.
Στο Pecora Nera το δείπνο πάντοτε ξεκινάει με ένα ωραίο πανεράκι με διάφορα ψωμάκια και κριτσίνια κι ένα μπολ με ελιές αρωματισμένες με μυρωδικά. Πάντα θα σας ρωτήσουν αν προτιμάτε νερό βρύσης ή εμφιαλωμένο, κι εγώ το αναφέρω όπως έχω υποσχεθεί, διότι με εκνευρίζει το επιβεβλημένο έξοδο του εμφιαλωμένου νερού, που δεν κάνει καμία διαφορά στον ουρανίσκο μου (ο οποίος κατά τα άλλα είναι αρκετά απαιτητικός). Η λίστα κρασιού είναι ενδιαφέρουσα και
το house wine αξιοπρεπέστατο -το pecora bianca (Sauv. blanc - Ροδίτης) στοιχίζει 24 ευρώ και το rossa (Merlot-Syrah-Ξινόμαυρο) 26 η φιάλη, ενώ σε ποτήρι στοιχίζουν 6 ευρώ (και η ποσότητα αντιστοιχεί σε δύο ποτήρια θα έλεγα). Ωραιότατο είναι επίσης και το Pinot Grigio Pirovano από το Veneto που στοιχίζει 26 ευρώ (αχ, έχω και αδυναμία στο Pinot Grigio, τι να κάνω;).Από τα ορεκτικά παραγγείλαμε τα crostoni di melanzana (9,50 ευρώ) -ζεστά δηλαδή ψημένα φετάκια ψωμιού με κατσικίσιο τυρί, μελιτζάνα και ντομάτα- που ήταν σκέτο γλύκισμα. Από τα crostoni έχω τιμήσει επίσης ουκ ολίγες φορές και αυτά με την γκοργκοντσόλα και το αχλάδι-άλλο επιδόρπιο από εκεί, λολ. Οι σαλάτες του Pecora Nera είναι επίσης καλές, δροσερές και σε γενναίες ποσότητες, αλλά αυτή τη φορά δε δοκίμασα κάποια για να σας την προτείνω.
Από τα κυρίως, τις περισσότερες φορές που επισκέπτομαι το Pecora Nera θα παραγγείλω τη vera carbonara (14.50) η οποία λέγεται έτσι γιατί μαγειρεύεται με αυγό και παντσέτα και όχι με τη γνωστή κρέμα γάλακτος -για την οποία σας έχω εκφράσει την απέχθειά μου αρκετές φορές, οπότε ας μην επαναλαμβάνομαι...ουπς, άι ντιτ ιτ αγκέν! Πολλοί φίλοι με τους οποίους έχουμε συμφάγει στο Pecora Nera μου ζήτησαν να εκφράσω το παράπονό τους για το πόσο al dente είναι πάντοτε εδώ τα ζυμαρικά. Πράγματι, είναι οριακά -ένα λεπτό λιγότερο βράσιμο και θα μπορούσες να τα σπάσεις με το χέρι - ή όπως λέει και η φίλη μου η Ρ. "κάνουν κρούτσου-κρούτσου". Αλλά εγώ είμαι και ολίγον τι διεστραμμένη με αυτό το θέμα, οπότε μ' αρέσουν έτσι. Πιστεύω, όμως, πως αν το επισημάνετε στο σερβιτόρο κατά την παραγγελία δε θα υπάρχει πρόβλημα να τα βράσουν ένα κλικ περισσότερο (μη σπάσουμε και κάνα δόντι, βρε αδερφέ και απορεί ο οδοντίατρος όταν του πούμε ότι το πάθαμε από carbonara). Στα συν ότι τα ζυμαρικά είναι φρέσκα (όχι και χειροποίητα, όμως), πράγμα που -δυστυχώς- δε θεωρείται αυτονόητο σε κάθε ιταλικό εστιατόριο. Από τα ζυμαρικά έχω επίσης δοκιμάσει το spaghetti al pesto (16.50 ευρώ), το aglio, olio & peperoncino (12,50 ευρώ), αλλά και τις tagliatelle con zucchini (με κολοκυθάκι, δηλαδή, ντοματάκι και τυρί scamorza -yum για το τελευταίο). 'Ολα είναι νοστιμότατα, αλλά η carbonara παραμένει το αγαπημένο μου πιάτο. Τέλος, στο Pecora Nera θα βρείτε και μια πάρα πολύ ωραία εκτέλεση του risotto al milanese, ριζότου δηλαδή με παρμεζάνα και σαφράν, πολύ ωραία χυλωμένου, αλλά με το ρύζι να παραμένει λιγουλάκι τραγανό, όπως ακριβώς πρέπει.
Κι αν έχετε και χώρο ακόμα μετά από όλα αυτά, σας προτείνω από τα γλυκά την pannacota με σος καραμέλας (8 ευρώ). Εγώ δεν έχω συνήθως - η άτιμη η carbonara είναι πολύ χορταστική. To έχει πει και ο George Miller -o σκηνοθέτης- άλλωστε: "Το πρόβλημα με την ιταλική κουζίνα είναι ότι πέντε μέρες μετά, ξαναπεινάς" - παραφράζοντας τη γνωστή πιπίλα ότι όταν τρως κινέζικο, μετά από μια ώρα ξαναπεινάς.
Ετυμηγορία: είπαμε, εγώ πάω συχνά. Αν μένετε στις γύρω περιοχές, είναι μία από τις καλές επιλογές για ιταλική κουζίνα.
Κουζίνα: ιταλική
Τιμές: από 25 ως και 45, αναλόγως και τις επιλογές που θα κάνετε. Τα πιάτα με κρέας είναι αρκετά τσουχτερά. Αν παραμείνετε στην pasta και τα risotti, δε νομίζω να ξεπεράσετε τα 32-33 ευρώ.
Σέρβις: εξυπηρετικό, αλλά με κάποια προβλήματα συντονισμού.
Καλοκαίρι: αυλή με φυτά
Διεύθυνση: Σεβαστουπόλεως 158, Αμπελόκηποι
Τηλ: 210 69 14 183
P.S. Και το trivia της ημέρας (ξέρετε πώς μ' αρέσουν κάτι τέτοια): Το pinot grigio (ή pinot gris στα Γαλλικά) είναι ένα λευκό κρασί που γίνεται από ένα σταφ
ύλι που αποτελεί γενετική μετάλλαξη του pinot noir και η προέλευσή του είναι από τη Βουργουνδία. Η λέξη pinot σημαίνει "κουκουνάρι" και λέγεται ότι το σταφύλι πήρε το όνομα αυτό από το σχήμα του τσαμπιού που θυμίζει κουκουνάρι, ενώ grigio και gris σημαίνουν -σωστά μαντέψατε- γκρι, και το σταφύλι λέγεται έτσι γιατί έχει ένα ελαφρά γκριζωπό χρώμα σε σχέση με το pinot noir. Τα γκρίζα pinot διαφέρουν στη γεύση ανάλογα με την περιοχή στην οποία παράγονται. Τα γαλλικά τείνουν να έχουν σώμα, ενώ τα ιταλικά pinot είναι γενικώς πιο ελαφρά και αρκετά πιο ανοιχτόχρωμα.
ύλι που αποτελεί γενετική μετάλλαξη του pinot noir και η προέλευσή του είναι από τη Βουργουνδία. Η λέξη pinot σημαίνει "κουκουνάρι" και λέγεται ότι το σταφύλι πήρε το όνομα αυτό από το σχήμα του τσαμπιού που θυμίζει κουκουνάρι, ενώ grigio και gris σημαίνουν -σωστά μαντέψατε- γκρι, και το σταφύλι λέγεται έτσι γιατί έχει ένα ελαφρά γκριζωπό χρώμα σε σχέση με το pinot noir. Τα γκρίζα pinot διαφέρουν στη γεύση ανάλογα με την περιοχή στην οποία παράγονται. Τα γαλλικά τείνουν να έχουν σώμα, ενώ τα ιταλικά pinot είναι γενικώς πιο ελαφρά και αρκετά πιο ανοιχτόχρωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου