Εστιατόριο Αθήρι στον Κεραμεικό

Δοκίμασα κι εγώ, λοιπόν, το Αθήρι, διότι εκτός του ότι μου είχαν φάει τα αυτιά διάφοροι φίλοι, έχει πάρει κι ένα σωρό βραβεία (χρυσούς σκούφους, gourmet, κουτουλού). Όχι, όχι, δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Ούτε και ενθουσιάστηκα, όμως. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Το Αθήρι βρίσκεται στον Κεραμεικό, σε ένα πολύ κομψό ανακαινισμένο νεοκλασικό, το οποίο διαθέτει και κήπο. Το εστιατόριο φημίζεται, μάλιστα, για τον καταπράσινο κήπο του, αλλά βέβαια έχει πολύ κρύο ακόμα για να τον απολαύσει κανείς. Το εσωτερικό, όμως, αν και περιποιημένο, το βρήκα un peu παππουδέ. Κάτι το σιμπιζάκ' στον τοίχο, κάτι οι χιλιοφορεμένες καφέ δερμάτινες καρέκλες, τέλος πάντων, ο χώρος δεν σε κεντρίζει. Δεν τον σώζει ούτε ο κόκκινος δερμάτινος καναπές κατά μήκος ενός από τους τοίχους, διότι περισσότερο σε diner παραπέμπει, παρά σε αστικό ρεστοράν. Για του λόγου του αληθές, ρίξτε μια ματιά στο site του εστιατορίου. Έχει άφθονες φωτό.
Anyway, δεν άφησα το χώρο να μου χαλάσει την όρεξη, καθώς από γαστρονομικής άποψης ήμουν προετοιμασμένη για τα καλύτερα. Για αρχή, το εστιατόριο σερβίρει μια σουπίτσα-καλωσόρισμα, πράγμα φυσικά πολύ ευχάριστο. Η δική μας ήταν μια σούπα μανιταριών, με ωραία, απαλή βελουτέ υφή, με μπόλικο ελαιόλαδο, λιγάκι όμως άνευρη. Με την παραγγελία μας ρωτηθήκαμε αν θέλουμε ψωμί, κάτι πολύ θετικό, που δεν καταλαβαίνω γιατί δεν εφαρμόζεται σε όλα τα εστιατόρια.
Παραγγείλαμε, λοιπόν, τη σαλάτα λαχανικών, μαγειρεμένων με διάφορους τρόπους με γαλάκτωμα λεμονιού (10 ευρώ). Στο μενού υπήρχε και επεξήγηση: το μπρόκολο είναι στον ατμό, το κουνουπίδι και το σέλινο βραστό, τα σπαράγγια και οι πατάτες ψητά, το κολοκύθι σωτέ, ενώ το καρότο και το σπανάκι ωμό. Ήταν μια ενδιαφέρουσα ποικιλία, και μια ευχάριστη, πληθωρική παραλλαγή των κλασικών συνδυασμών ψητών με βραστά λαχανικά. Η σως λεμονιού, φυσικά, δε θα μπορούσε παρά να ταιριάζει.
Από τα ορεκτικά, επιλέξαμε τον τραχανά με καβούρι, σχοινόπρασο και λάδι μαϊντανού (10 ευρώ), που ήρθε σερβιρισμένος σε ποτήρι του κοκτέιλ. Εντάξει, εγώ αυτό το βρίσκω λίγο πασέ πλέον, οι υπόλοιποι όταν τους το είπα λένε ότι είμαι κακιά και υπερβολική. Γουατέβερ. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ γευστικό, όμως, όπως πολύ σοφά το έθεσε ο φίλτατος Γ., "δεν ανήκε στην κατηγορία των καθαρών γεύσεων". Συμφώνησα, γιατί πράγματι αν κι ήταν ευχάριστο, δεν μπορούσες να γευτείς ούτε τον τραχανά, ούτε και το σχοινόπρασο, παρά ένα συνονθύλευμα συστατικών.
Το κυρίως που προτίμησα ήταν το μαριναρισμένο μπούτι πάπιας με κρούστα σύκου και σαλάτα μήλο, με λάδι δυόσμου, γκρέιπφρουτ, πορτοκάλι, μαραθόριζα, κρεμμύδι ξερό, σέλερι και εσκαρόλ (16 ευρώ) - μόνο τη συνταγή δεν περιλάμβανε η περιγραφή, γιατί τα συστατικά τα μάθαμε όλα. Το κρέας ήταν πολύ μαλακό και η σάλτσα σύκου, φυσικά, ιδανική επικάλυψη (κλασικός άλλωστε συνδυασμός), όμως τα συνοδευτικά του πιάτου τα βρήκα, δυστυχώς, εντελώς αταίριαστα. Το μήλο, το φινόκιο και το σέλερι είναι αρκετά στεγνά ούτως ή άλλως και το λάδι δεν ήταν αρκετό για να υγράνει, με αποτέλεσμα να μην... γλιστράνε ρε παιδί μου (το έθεσα απλά).
Οι υπόλοιποι της παρέας παρήγγειλαν όλοι το μοσχαρίσιο μάγουλο γάλακτος με πουρέ πατάτας, το οποίο δοκίμασα κι εγώ και το βρήκα νόστιμο, μεν, αλλά λίγο σκέτο και αυτό. Ο δε Γ. επέμενε ότι ο πουρές του θύμιζε Knorr. Επίσης, οι φίλοι μου μού ζήτησαν να επισημάνω πως δυσαρεστήθηκαν όταν ζήτησαν πιπέρι και τους έφεραν μια μικρή πιπεριέρα αντί για μύλο. Συμφωνώ και επαυξάνω: πιστεύω πως σε ένα εστιατόριο αυτής της κλάσης, θα έπρεπε ο ίδιος ο σερβιτόρος να προσφέρει πιπέρι φρεσκοτριμμένο και να έρχεται με τον μύλο πάνω από το πιάτο σου ώσπου να πεις "στοπ"!
Όλα αυτά τα συνοδεύσαμε με μια Ναουσσαία του κτήματος Φουντή (ΟΠΑΠ Νάουσα ξινόμαυρο) που στοίχισε 18 ευρώ, τιμή εξαιρετικά χαμηλή για τέτοιας κατηγορίας ρεστοράν. Υπ' όψιν ότι στη wine list, που επίσης έχει βραβευθεί, θα βρείτε αρκετές οικονομικές επιλογές.
Τελικά, το επιδόρπιο ήταν αυτό που μας ικανοποίησε περισσότερο απ' όλα. Αν και αρχικά απογοτευτήκαμε όταν ρωτήσαμε ποια είναι τα επιδόρπια και ο σερβιτόρος μας μάς ανακοίνωσε ότι λόγων αλλαγών στο μενού τη στιγμή αυτή είχαν να μας προσφέρουν μόνο δύο επιλογές, η crème brûlée (7 ευρώ) που διαλέξαμε μας αποζημίωσε και με το παραπάνω. Μάλιστα, ουσιαστικά πρόκειται όχι για ένα, αλλά για τρία επιδόρπια, καθώς σερβίρουν τρεις κρέμες σε διαφορετικά μπολάκια: η πρώτη είναι κλασική, η δεύτερη έχει γεύση καφέ και η τρίτη περιέχει κάρδαμο και πορτοκάλι. Ήταν και οι τρεις νοστιμότατες, ολόσωστες και με την επιφάνειά τους ακριβώς όσο καμμένη πρέπει. Τελικά, είναι μοιραίο: κάθε φορά που τρώω crème brûlée, θυμάμαι την Amélie Poulain και πόσο διασκέδαζε να σπάει την κρούστα της κρέμας με το κουταλάκι της. Κι εγώ το απολαμβάνω εξίσου, Amélie.

Ετυμηγορία: Θα ξαναπάω το καλοκαίρι για να απολαύσω τον κήπο. Κρατώντας μικρότερο καλάθι, όμως.
Κουζίνα: ελληνική δημιουργική
Τιμές: 30-45. Εμείς πληρώσαμε 32 το άτομο, μαζί με μπουκάλι κρασί.
Crowd: Πολύυυ ανεβασμένος ο μέσος όρος ηλικίας. Κάτω από 50άρη δύσκολα βλέπεις. Εκτός αν ήταν τυχαίο και απλώς μας κάθισαν εμάς στην πτέρυγα της γερουσίας για να σπάσουμε τη μονοτονία.
Μουσική: Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ανύπαρκτη. Τελικά την έπνιγε η βαβούρα από τις ομιλίες, αλλά ακόμα και όταν ο κόσμος άρχισε να φεύγει και αυτή μειώθηκε, πάλι δεν κατάλαβα να προσδιορίσω τι ακούγαμε.
Διεύθυνση: Πλαταιών 15, Κεραμικός
Τηλ: 210 34 62 983

P.S.1 Το εστιατόριο διαθέτει και πάρκινγκ.
P.S.2 Για τα Σάββατα, κάντε κράτηση από την προηγούμενη.