Ακόμη ένα ιταλικό εστιατόριο δοκίμασα αυτή τη βδομάδα -συνεχώς πάω σε καινούργια, αλλά ξεφυτρώνουν όλη την ώρα σαν porcini τα άτιμα κι είναι αδύνατον να τα καλύψω όλα με ένα στομάχι. Το Cosca δεν είναι ακριβώς καινούργιο, βέβαια, αλλά και παλιό δεν το λες -άνοιξε το Δεκέμβρη του 2007.Ευθύς εξαρχής σας ξεκαθαρίζω ότι δεν πρόκειται και για καμία αποκάλυψη, αλλά εντάξει, μη σταματήσετε και να διαβάζετε, γιατί ναι μεν το Cosca δεν είναι το καλύτερο ιταλικό εστιατόριο της πόλης, ωστόσο έχει αρκετά θετικά στοιχεία.
Καταρχάς, διασκεδαστικό όνομα: Cosca είναι η καρδιά της αγκινάρας, αυτού του τόσο δημοφιλούς ιταλικού ζαρζαβατικού, αλλά μεταφορικά σημαίνει και τον πυρήνα των μαφιόζικων συμμοριών (αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι τη συσχέτιση). Μάλιστα, το ρεστοράν εστιάζει στη σισιλιάνικη κουζίνα και αφού στη Σικελία τόσο η αγκινάρα όσο και η μαφία είναι έννοιες -αγαπητές να το πω;- το όνομα είναι ιδιαίτερα πετυχημένο γιατί σας προϊδεάζει για το τι θα επακολουθήσει. Τουτέστιν, πολλά σισιλιάνικα πιάτα αφενός και αφετέρου -μην ανησυχείτε, δε συχνάζουν μαφιόζοι στο ρεστοράν- τη σχετική ατμόσφαιρα το Cosca σας τη φτιάχνει μόνο με τη μουσική υπόκρουση: Νονός, νονός και πάλι νονός, σε όσες διαφορετικές version αντέχετε να τον ακούσετε. Με λίγα λόγια, 8 στα 10 κομμάτια που θα παίζουν θα είναι από τα soundtracks της πασίγνωστης τριλογίας του Κόπολα. Τα υπόλοιπα 2 είναι από άλλες ταινίες του Αλ Πατσίνο, όπως ας πούμε το γνωστό ταγκό από το Άρωμα γυναίκας.
Κατά τα άλλα, ο χώρος είναι πολύ χαριτωμένος -ευχάριστος και σύγχρονος- αν και νομίζω πως ο κόκκινος καναπές κατά μήκος του τοίχου έχει παραφορεθεί. Αλλά ας περάσουμε στο μενού.
Στην αρχή θα σας σερβίρουν δύο ντιπ -ένα με λιαστή ντομάτα κι ένα με αγκινάρα, καθώς και ζεστά ψωμάκια. Από τα κρασιά διαλέξαμε το κόκκινο house wine (Αγιωργίτικο-Cabernet) που στοιχίζει 12 ευρώ το λίτρο (και 11 το λευκό αντίστοιχα). Εμείς ξεκινήσαμε με μια insalata multicolore με ανάμικτα φρέσκα λαχανικά, φλοίδες παρμεζάνας και σος λιαστής ντομάτας (8.5 ευρώ), που ήταν μια χαρά για αρχή. Από τα ορεκτικά διαλέξαμε την caponata di melanzana (8,50 ευρώ), ένα παραδοσιακό σισιλιάνικο πιάτο με μελιτζάνα, πράσινες ελιές και μπόλικη ντομάτα. Ήταν ωραιότατη και πολύ ζουμερή -ό,τι πρέπει για πρώτο πιάτο- και με χαροποίησε ιδιαίτερα που τη βρήκα στο μενού γιατί είναι ένα πιάτο που δεν το συναντάς πολύ συχνά.
Από τα κυρίως, όμως, δεν έμεινα τόσο ευχαριστημένη. Οι tagliattele di Montalbano (13.5 ευρώ), φρέσκιες ταλιατέλες, δηλαδή, με σουπιές, κουκουνάρι και άρωμα πέστο ήταν μεν νόστιμες (ενδιαφέρουσα η πιο αραιωμένη εκδοχή του πέστο), αλλά δεν ήταν κι ένα πιάτο που να με κάνει να θέλω οπωσδήποτε να το ξαναφάω. Το ίδιο ισχύει και για τις Penne alla norma di Sicilia (10,5 ευρώ) -πένες με μελιτζάνα, μοτσαρέλα και φρέσκια ντομάτα δηλαδή, που τις βρήκα απλώς συμπαθητικές. Θετικό είναι ότι ο κατάλογος διαθέτει πολλά φρέσκα ζυμαρικά εκτός από τα secca (ραβιόλια, τορτελίνι, ταλιατέλες και καραμέλες), ενώ στο μεγάλο μαυροπίνακα που καταλαμβάνει έναν ολόκληρο τοίχο μπορείτε να διαβάσετε και τα πιάτα ημέρας, που είναι πάνω από δέκα.
Από τα επιδόρπια διαλέξαμε το τιραμισού. (Επιτρέψτε μου μια σύντομη παρένθεση: πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ορισμένοι -συμπεριλαμβανομένου και του κυρίου που επιμελήθηκε το μενού του Cosca- επιμένουν να αποκαλούν το γλύκισμα αυτό "η τιραμισού" στα Ελληνικά -είναι κάτι σαν την Μαντάμ Σουσού; τη σουρλουλού; τη Μισιρλού; δεν ξέρω- ειδικά τη στιγμή που στα Ιταλικά είναι γένους αρσενικού.) Πάντως, ΤΟ τιραμισού ήταν πολύ νόστιμο και με χαροποίησε το γεγονός ότι το συναρμολογούν επιτόπου -γιατί πραγματικά απεχθάνομαι τα φορμαρισμένα τιραμισού-τουβλοκατασκευές lego- αλλά θα το ήθελα λιγότερο υδαρές. Διασκεδαστικό, από την άλλη, βρήκα το γεγονός ότι στο Cosca σερβίρουν και cannoli (ακόμα κάτι που δε βρίσκεις συχνά σε ιταλικά εστιατόρια), ένα παραδοσιακό γλύκισμα με τυρί ρικότα και ψιλοκομμένα φρούτα τυλιγμένο μέσα σε ζύμη. Εϊναι μήπως κι αυτή μία ακόμη αναφορά στη μαφία; Σίγουρα θα θυμάστε την περίφημη ατάκα από το Νονό: Leave the gun. Take the cannoli. Η σκηνή αυτή με πείθει ότι τα cannoli πρέπει να είναι σπουδαία λιχουδιά (δείτε την και θα καταλάβετ
ε το λόγο), ωστόσο λύγισα κάτω από τις πιέσεις της παρέας και παραγγείλαμε το τιραμισού (always with the safe choice). Θα κλείσω με το trivia της ημέρας -γιατί ξέρετε πόσο μου αρέσουν κάτι τέτοια: cannoli (cannolo στον ενικό) σημαίνει "μικροί σωλήνες" ή "μικρά καλάμια" -όχι ψαρέματος, μουαχαχά- λόγω του τρόπου που τυλίγεται η ζύμη σε ρολό.Στο τέλος, μας πρόσφεραν και λικέρ, που τα φτιάχνουν στο κατάστημα. Τόσο το limoncello όσο και το λικέρ φράουλας ήταν νοστιμότατα.
Ετυμηγορία: ούτε η ατμόσφαιρα ούτε το φαγητό με έκαναν να θέλω διακαώς να το ξαναεπισκεφτώ, αλλά ούτε και υπάρχει κάτι να του προσάψω ή κάτι που να πω ότι με απώθησε. Αν μένετε κοντά, δώστε του μια ευκαιρία. Αν ζείτε στην άλλη άκρη της πολης, καλύτερα προτιμήστε κάποιο άλλο -τόσα ιταλικά υπάρχουν.
Κουζίνα: ιταλική με έμφαση στη Σικελία
Σέρβις: Ευγενικό και φιλόξενο
Τιμές: 25-30 ευρώ
Διεύθυνση: Πραμάντων 10, Κουκάκι
Τηλ: 210 92 10 229
Και για να σας φρεσκάρω λίγο τη μνήμη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου