Ότι το Γκάζι την τελευταία διετία έχει πάρει τον κατήφορο θα το έχετε διαπιστώσει και μόνοι σας, φυσικά. Κάθε φορά που το επισκέπτομαι διαπιστώνω ότι έχουν ανοίξει τουλάχιστον 5 καινούργια μαγαζιά και αντίστοιχα έχουν κλείσει/μετακομίσει αλλού άλλα τόσα. Ως εκ τούτου, είμαι πλέον πολύ επιφυλακτική με τους γευστικούς πειραματισμούς στην εν λόγω περιοχή, αλλά στη Μεσπιλέα -μουσμουλιά σημαίνει αυτό- αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία, κυρίως λόγω της γνωστής σεφ και ιδιοκτήτριας Ιωάννας Τσολομύτη της οποίας το cv είναι, αν μη τι άλλο, ιδιαίτερα πειστικό, καθώς έχει θητεύσει -μεταξύ άλλων- στους Ορίζοντες και το Πιλ Πουλ.Το χώρο τον βρήκα, δυστυχώς, απογοητευτικό -τα γνωστά τραπεζοκαθίσματα ταβέρνας στο χρώμα του ξύλου και μαμαδίστικο ντεκόρ με γλαστρούλες και πιατάκια κρεμασμένα στους τοίχους είναι η πιο πρόχειρη λύση για μια μοντέρνα ταβέρνα. Δεν είναι πως με απωθούν, αλλά ούτε και έφτιαχναν τη ρουστίκ ατμόσφαιρα που θα ήθελα από ένα τέτοιο εστιατόριο. Συν τοις άλλοις, ο πολύ έντονος φωτισμός σε εμποδίζει να χαλαρώσεις και η μουσική είναι αλλού για αλλού -σε κάποια φάση η υπόκρουση ήταν έθνικ ψαλμοί τύπου χορός της βροχής λες και περιμέναμε τη γυμνάστρια για να ξεκινήσουμε το πρόγραμμα hatha yoga. Αυτό βέβαια όταν μπορούσες να την ακούσεις, γιατί με τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές τέντα ρέντα τέτοια εποχή τη σκεπάζει ο ντάπα-ντούπα πανζουρλισμός από τα τρία κλάμπια στην απέναντι πλευρά της πλατείας.
Στο...editorial του καταλόγου, η κυρία Τσολομίτη μας ενημερώνει ότι σκοπός της ήταν να μας προσφέρει γεύσεις και μυρωδιές της Ελλάδας, με τις οποίες μεγάλωσε και νοσταλγεί. Διαβάζοντάς το, περίμενα να δοκιμάσω παραδοσιακά πιάτα με σύχρονη ματιά και, πράγματι, ο κατάλογος διέθετε αρκετά τέτοια, όπως ας πούμε το αρνάκι με μυρωδικά, ψημένο σε πήλινο σκεύος. Διέθετε, όμως, και πολλά πράγματα που αδυνατώ να καταλάβω τι θέση μπορεί να έχουν στο μενού μιας σεφ με τέτοια διαπιστευτήρια. Χαρακτηριστικά σας αναφέρω το κοτόπουλο στο πήλινο με ψητά λαχανικά και διάφορα τυριά (όχι, δεν το παραγγείλαμε). Αυτό το πιάτο, δεν παραπέμπει σε τίποτα παραδοσιακό και το "διάφορα τυριά" ακούγεται
τρομακτικό και μου θυμίζει τον Joey Tribiani που η αγαπημένη του συνταγή είναι "fried stuff with cheese" (βλ. φωτό, "Τhe One With the Truth about London). Μια άλλη μου απορία διαβάζοντας το μενού είναι τι ακριβώς μπορεί να είναι το μαριναρισμένο φρέσκο καλαμαροθράψαλο στη σχάρα. Μήπως το καλαμαροθράψαλο είναι κάποιο πρωτοποριακό νέο είδος της συνομοταξίας των μαλάκιων, κάποια διασταύρωση καλαμαριού και θράψαλου; Γενικώς, το μενού είναι τεράστιο και όταν συμβαίνει αυτό είμαι πολύ επιφυλακτική -για λόγους ποιότητας και φρεσκάδας υλικών αλλά και συνέπειας ως προς την εκτέλεση των συνταγών.Εν πάση περιπτώσει, εμείς αποφασίσαμε αντί για μερίδες να πάρουμε μεζέδες και να τους μοιραστούμε (the greek way). Ξεκινήσαμε με τη σαλάτα με παντζάρι, πράσινα λαχανικά, φινόκιο, καρύδια, απαλή σάλτσα μουστάρδας και σιναπόσπορου (8.5 ευρώ), που ακουγόταν ωραία στο αυτί και ήταν όντως συμπαθητική, αλλά τη βρήκα λίγο στεγνή -και σίγουρα δεν "έπεσε σαν βάλσαμο στο άδειο στομάχι" όπως περιέγραψε ο/η κριτικός της Καθημερινής. Το επόμενο πιάτο, η φάβα παντρεμένη με σάλτσα ντομάτας επάνω σε τηγανισμένο φύλλο (7 ευρώ) είχε φινέτσα και στην όψη και στη γεύση. Τα υλικά σχημάτιζαν ένα μικρό πυργάκι και η φάβα είχε ωραία, απαλή υφή. Οι μπουκιές κοτόπουλου, τηγανητές και τυλιχτές με μπέικον, με πιτούλα και σάλτσα μουστάρδας, από την άλλη, ήταν σχετικά αδιάφορες και βρίσκω και τα 10 ευρώ ανεξήγητα πολλά για ένα τέτοιο πιάτο. Κοιτάζοντας αυτά τα δύο πιάτα δίπλα-δίπλα, πραγματικά αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να σερβίρονται στο ίδιο εστιατόριο. Η μεν φάβα ήταν ένα παραδοσιακό έδεσμα με μια σύγχρονη, σοφιστικέ πινελιά, οι δε μπουκιές κοτόπουλου ήταν φαγητό που μόνο σε εφηβικά πάρτι θα το έβρισκα αποδεκτό (δίπλα στο μπολ με τα λουκανικοπιτάκια), τόσο σαν γεύση όσο και ως σύλληψη. Άλλωστε είμαι γενικότερα κατά του να τυλίγεις ένα κρέας με ένα άλλο κρέας προκειμένου να νοστιμέψει μια πρώτη ύλη που κατά τα άλλα είναι αδιάφορη.
Από τους μεζέδες παραγγείλαμε και τους χορτοκεφτέδες με αρωματικά χόρτα, ντιπ από γιαούρτι και καρύδι (8.5 ευρώ), που ήταν αρκούντως νόστιμοι, καθώς και τα πουράκια σπέσιαλ με μοσχάρι, λαχανικά, διάφορα τυριά και ντιπάκι (9 ευρώ), που με εξέπληξαν ευχάριστα (τα τυριά ακούγονταν λίγο scary πάλι, αλλά ευτυχώς ήταν σε φυσιολογική ποσότητα), όμως και πάλι δε μου ξύπνησαν καμία ιδιαίτερη ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία όπως προλόγιζε η σεφ.
Τέλος, διαλέξαμε και ένα από τα κυρίως πιάτα, το μπιφτέκι "Μεσπιλέα" (15 ευρώ). Στον κατάλογο γράφει ότι πρόκειται για δύο ζουμερά μπιφτέκια με πράσινη σαλάτα, ντομάτα, τηγανητές ροδέλες κρεμμύδια, πατάτες και ντιπάκι μουστάρδας. Ο κιμάς του μπιφτεκιού ήταν πεντανόστιμος και εντυπωσιάστηκα από το σωστό του ψήσιμο, κάτι που πολύ σπάνια θα βρεις σε νεοταβέρνες (σε παραδοσιακές ταβέρνες δε, αποκλείεται): λεπτή κρούστα απέξω και από μέσα ροζ όσο πρέπει, μαλακό, με καθαρή γεύση -ήταν όνειρο. Τα συνοδευτικά του, όμως, το αδικούν. Τα onion rings (έχω την εντύπωση ότι ήταν και προκάτ) δεν έχουν καμία δουλειά σε ένα τέτοιο εστιατόριο -καλά θα κάνουν να μείνουν στα Friday's και τα σχετικά burger joints, εκεί όπου δικαιωματικά ανήκουν.
Παρόλο που τα φαγητά ήταν χορταστικά, είχαμε χώρο και για επιδόρπιο. Έτσι, παραγγείλαμε το θρυμματιστό με σφολιάτα, σάλτσα μαστίχας, σιρόπι καραμέλας, καραμελωμένα φουντούκια και παγωτό (6.50 ευρώ), που ήταν και ό,τι καλύτερο φάγαμε όλη τη βραδιά. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μιλφέιγ με παγωτό αντί για κρέμα, όπου η καραμέλα και τα φουντούκια ταίριαζαν ιδανικά.
Συνολικά, δε νομίζω ότι η Μεσπιλέα θα σας απογοητεύει γευστικά, πιστεύω, όμως, πως το κυριότερό της πρόβλημα είναι ότι δεν έχει βρει μια συγκεκριμένη ταυτότητα και όλο τον κατάλογό της τον διαπνέει μια στυλιστική σύγχυση. Θα προτιμούσα να επιμείνει στις παραδοσιακές συνταγές με σύγχρονες νότες και να αποφύγει τους trendy πειραματισμούς και τα πολλά λιωμένα τυριά και μπέικον που δεν έχουν φινέτσα. Γενικώς, δεν μπορώ να πω πως έμεινα ακριβώς δυσαρεστημένη, αλλά δεν ένιωσα και να εκπληρώνεται η αρχική υπόσχεση του καταλόγου περί νοσταλγίας και αναμνήσεων. Ιδανικά, θα ήθελα μικρότερο κατάλογο, περισσότερη προσοχή στις περιγραφές, καθώς και να απαλειφθούν όλοι οι τσαχπίνικοι όροι και οι χαριτωμενιές τύπου "ντιπάκι", "μπουκίτσες", "πορτοκαλόγλυκο", "καλαμαροθράψαλο" και "κεμπαπάκια", που μάλλον στόχος τους είναι να σε κάνουν να αισθανθείς οικεία, αλλά εμένα προσωπικά μου θυμίζουν 20χρονη πωλήτρια σε ρουχάδικο: "Τι νουμεράκι φοραμεεεεε;".
Ετυμηγορία: μπα...
Κουζίνα: νεο-ταβέρνα
Τιμές: 23-28 ευρώ
Διεύθυνση: Περσεφόνης 59, Γκάζι
Τηλ: 213 01 47 490
Σέρβις: ευγενικό κι ευχάριστο, αλλά για τα γούστα μου λίγο υπέρ το δέον χαβαλετζίδικο. Επίσης, για κάποιο περίεργο λόγο, όταν ζητήσαμε να κρατήσουμε λίγο παραπάνω τον κατάλογο για να τον μελετήσουμε, μας προειδοποίησαν ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΜΗ ΧΥΣΟΥΜΕ ΚΡΑΣΙ ΕΠΑΝΩ γιατί ΛΕΡΩΝΕΙ, περίπου σαν να ήμασταν 7 χρονών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου