Εστιατόριο "Ο Μεξικανός" στο Γουδή

Για σήμερα, το μενού έχει Λατινική Αμερική, για να ανάψουν λίγο τα αίματα. Το εστιατόριο που επισκέφθηκα λέγεται "O Μεξικάνος" -έτσι, ρητά και κατηγορηματικά- και είναι ένα συνοικιακό διασκεδαστικό μαγαζάκι στο Γουδή.
Γιατί διασκεδαστικό; Πρώτα-πρώτα, είναι μικρούλι και πολύχρωμο, με πορτοκαλί τοίχους, οινοπνευματί τραπεζοκαθίσματα, μια τεράστια αφίσα της Frida Kahlo, κρεμασμένα σημαιάκια, κι ένα σωρό άλλα φοκλόρ σουβενίρ να κρέμονται στους τοίχους, βεντάλιες, μάσκες, σομπρέρος, υφαντά, σαύρες και σκελετούς της Dias de los Muertos. Αν όλα αυτά δεν έχουν κάνει ήδη κλίμα, τότε διαβάζοντας τον κατάλογο σίγουρα θα σας έρθει η όρεξη.
Καταρχάς, παραγγείλετε οπωσδήποτε ένα κοκτεϊλάκι για αρχή. Υπάρχει αρκετή ποικιλία και είναι και πολύ φθηνά. Εγώ πλήρωσα μόλις 6 ευρώ για μια μαργαρίτα φράουλα -που στην ουσία ήταν δύο μαργαρίτες φράουλα, και μου 'φτιαξε το κέφι. Και ενώ απολαμβάνετε τη μαργαρίτα σας, την πίνα κολάδα σας ή ό,τι άλλο έχετε επιλέξει, μπορείτε να χαζέψετε τον κατάλογο, ο οποίος -συν τοις άλλοις- είναι εγγυημένη διασκέδαση λόγω των άφθονων ανορθογραφιών που βγάζουν μάτι. Και λέω, εντάξει, οι ιδιοκτήτες είναι ξένοι οι άνθρωποι, δεν ξέρουν. Αυτοί που πλήρωσαν για να τους τυπώσουν το μενού, τι στο καλό σκέφτονταν όταν, ας πούμε, περιέγραφαν την crepe de cajeta ως "γλυκαμένο (sic) καραμελοποιημένο (sic) γάλα, παγοτο (sic), σατιγή (sic)";;;;; Αυτό ήταν από τα καλύτερα που εντόπισα, αλλά σας εγγυώμαι ότι το μενού διαθέτει πολλά ακόμα τέτοια διαμαντάκια, όπως η περίφημη "σάχαρη" ή οι "ξηραμένες τομάτες". Δε σας λέω άλλα, για να μη σας το χαλάσω.
Aaaanyhoo, ας περάσουμε στο ψητό. Στον Μεξικάνο, λοιπόν, εκτός από ωραία cocteles (κάνω λίγο κλίμα) και άφθονες ανορθογραφίες, θα βρείτε πολλές γνωστές μεξικανικές σπεσιαλιτέ: enchiladas, tacos, quesadillas, buritos, fajitas, tostadas και chimichangas, αλλά και κάμποσα πιο σπάνια πραγματάκια. Ωστόσο, θα ήθελα να δω και empanadas και tamales στο μενού, που ακόμα σε ελληνικό μεξικάνικο εστιατόριο δεν έχω πετύχει. Ο κράχτης, πάντως, του καταλόγου είναι μάλλον οι chapulines, ή αλλιώς ακρίδες (ναι, καλά διαβάσατε). Δηλαδή, ακρίδες λέει το μενού, αλλά εγώ στο λεξικό διαβάζω ότι chapulin είναι ο γρύλος. Δε θα επιμείνω, όμως, γιατί νομίζω πως άπαξ και αποφασίσει κανείς να καταναλώσει ορθόπτερα, το υποείδος δεν έχει πλέον και μεγάλη σημασία, n' est-ce pas; Η συνομοταξία νομίζω κάνει τη διαφορά. Τηγανητές ακρίδες με μέλη (sic) και λεμόνι, λοιπόν, προτείνει το μενού, τις οποίες ρώτησα και έμαθα ότι προμηθεύονται από το Μεξικό, συσκευασμένες και προτηγανισμένες . Σαν τα Ruffles Barbecue ένα πράγμα. Εντάξει, πέρα από την πλάκα, θα μου πείτε, κι εμείς (καλά, όχι όλοι, εγώ πάντως ναι) τρώμε χοχλιούς μπουρμπουριστούς (κοινώς σαλιγκάρια). Αλλά νομίζω πως αυτά τα πράγματα, αν δεν τα δοκιμάσεις μικρός, δεν είναι για να τα βάλεις ποτέ στο στόμα σου. Μικρός, άλλωστε, δεν έχεις και συναίσθηση του τι ακριβώς κάνεις -τη μία είσαι στην παιδική χαρά και τρως αμέριμνος άμμο ενώ φτιάχνεις λασποπιτάκια με τα κουβαδάκια σου και την άλλη η μαμά σου σού λέει, "Φάε σαλιγκαράκια, μωρό μου, είναι ωραία, φάε". Και είναι, όντως. Αλλά για ακρίδες δε με βλέπω, σε αυτή τη ζωή τουλάχιστον.
Πού είχα μείνει; Α, ναι! Εμείς, λοιπόν, παρακάμψαμε τις ακρίδες και όλα τα ορεκτικά -αν και ψηνόμουν για nachos, ο φίλος μου ο Η. μου μού το ξέκοψε: "Γιατί, στα Village έχω έρθει;". Δεν έχει κι άδικο. Τελικά, διαλέξαμε μία από τις σαλάτες για αρχή. Σαλάτα μιξτέκα, με τομάτα, κρεμμύδι, καυτερό πιπέρι, λαδόξυδο και nopalitos. Τα nopalitos, παρεμπιπτόντως, είναι ένα -ζαρζαβατικό να το πω;- που το παίρνουμε από το κακτοειδές opuntia, αφού του αφαιρέσουμε τα αγκάθια, και χρησιμοποιούνται ευρέως στη μεξικανική κουζίνα. Μάλιστα, οι Μεξικανοί συνηθίζουν να τα τρώνε μαζί με αυγά για πρωινό. Well, πλάκα είχαν, είναι τραγανά και θυμίζουν λίγο αγγουράκι τουρσί.
Στο μεταξύ, για να μη γδάρουμε και το λαρύγγι (κάκτο τρώγαμε άλλωστε), παραγγείλαμε και λίγο κρασί. Δοκίμασα το Iguado (4 ευρώ το ποτήρι, 8,5 το μισόλιτρο), που είναι cabernet sauvignon από τη Valle de Parras, μια κοιλάδα στην οροσειρά Sierra Madre, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.500 μέτρα. Παράγεται σε έναν αμπελώνα που είναι ο παλιότερος στην αμερικανική ήπειρο -κι όταν λέμε παλιός, μιλάμε για τον 16o αιώνα, διότι τις πρώτες κληματαριές τις έφεραν εκεί οι Ισπανοί άποικοι. Νοστιμούτσικο το Iguado, και πάλι μου έφεραν δύο ποτήρια στην τιμή του ενός (όπως και με τη μαργαρίτα), αν και νομίζω ότι είχε καιρό που είχε ανοιχτεί το μπουκάλι. Αλλά εντάξει, δεν ήρθα και σε wine restaurant, οπότε δεν το κάνω και θέμα. Στον Μεξικάνο, πάντως, θα βρείτε ακόμα sangria (προφανώς), αλλά και οι πιο τολμηροί δε θα μείνετε παραπονεμένοι, καθώς υπάρχουν στο μενού μεξικάνικα αναψυκτικά, όπως horchata (ρυζόνερο) και tamaica (νερό κόκκινων λουλουδιών). Δεν τα τίμησα, αλλά την επόμενη φορά μία horchata την έχω άνετα νομίζω (αφού για chapulines δε με βλέπω...).
Από τα κυρίως πιάτα, τίμησα τα chimichangas (τα είχα λαχταρήσει από την προηγούμενη φορά που είχα έρθει, για να είμαι ειλικρινής). Διάλεξα τα Chimichangas Azteca, με κοτόπουλο, μανιτάρια, καλαμπόκι, μπέικον και τυρί (9,50 ευρώ). Συνοδεύονταν με ρύζι και (holy) guacamole και ήταν νόσιμα και τραγανά.
Το δεύτερο πιάτο που δοκίμασα ήταν τα quesadillas, τα οποία, για όποιον δεν ξέρει, είναι πίτες tortillas (συνήθως από καλαμποκάλευρο) γεμιστές, με κύριο συστατικό το τυρί (quesa = τυρί στα Ισπανικά). Στον Μεξικάνο, οι quesadillas προσφέρονται με γέμιση κρέατος ή λαχανικών, αλλά έχει και δύο πιο πρωτότυπα υλικά, το flor de calabaza, που είναι λουλούδι κολοκύθας, και το huitlacoche που είναι "μανιτάρι" καλαμποκιού, το οποίο και επέλεξα και βρήκα νοστιμότατο. Τώρα, στην προσπάθεια να μάθω περισσότερα γι' αυτό, βρήκα ότι το huitlacoche είναι στην ουσία μια ασθένεια του καλαμποκιού που προκαλείται από τον μύκητα Ustilago Maydis, αλλά φαίνεται ότι οι Μεξικανοί δεν κολλάνε πουθενά. Βέβαια, κι εμείς οι Ευρωπαίοι με το roquefort ή τη gorgonzola, δε δικαιούμαστε να μιλάμε.
Συνολικά, εντάξει, το φαγητό δεν είναι συγκλονιστικό, αλλά είναι οπωσδήποτε αξιοπρεπές και μάλλον καλύτερο από άλλα μεξικάνικα εστιατόριο που έχω δοκιμάσει στην Αθήνα. Δυστυχώς, στην Ελλάδα (αλλά λίγο-πολύ και παντού), όποια εθνική κουζίνα σερβίρεται εκτός της χώρας προέλευσής της, μόνο αμυδρά θυμίζει την αυθεντική γεύση που θα έπρεπε. Συνήθως, άλλωστε, οι ιδιοκτήτες τέτοιων εστιατορίων είναι απλοί άνθρωποι, συχνά οικονομικοί μετανάστες, και όχι γνώστες της γαστρονομίας, με αποτέλεσμα τα πιάτα που προσφέρουν να είναι πρόχειρες εκτελέσεις των πιο γνωστών συνταγών της εκάστοτε κουζίνας, όσο καλές προθέσεις και αν έχουν. Στα μεξικάνικα εστιατόρια, αυτό τις περισσότερες φορές μεταφράζεται ως "τόνοι λιωμένου τυριού ανακατεμένοι με ψιλοκομμένο κατεψυγμένο κοτόπουλο και τυλιγμένοι σε προκάτ πίτες". Ως αποτέλεσμα, ο κόσμος δημιουργεί για τις εθνικές αυτές κουζίνες μια γενική, συγκεχυμένη εντύπωση που είναι προϊόν ενός μίγματος ομογενοποιημένων γεύσεων. Περίπου όπως οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι κινέζικο είναι μόνο το γλυκόξινο χοιρινό από βαζάκι Barilla. Επιφυλάσσομαι, διότι δεν έχω πάει ακόμα στο Meson el Mirador, για το οποίο ακούω και διαβάζω διαρκώς εγκωμιαστικά σχόλια. Αλλά πού θα μου πάει;
Για να καταλήξω, επιδόρπιο δεν πήραμε, διότι δε μας ενέπνεαν. Και έμεινα παραπονεμένη, διότι πώς είναι δυνατόν να μην σερβίρουν churros; Ντροπή. Μου φαίνεται πρέπει να κάνω μια επίσκεψη στο Barcelonetta για να τα απολαύσω, γιατί έτσι και μου μπει κάτι στο μυαλό, δύσκολα ξαναβγαίνει (damn you, churros!) Παρεμπιπτόντως, το Barcelonetta είναι ένα χαριτωμένο ισπανικό ρεστοράν με tapas στην Κηφισιά, αλλά αυτό θα το αφήσω για άλλη φορά -μη σας κακομαθαίνω. Στο μεταξύ, πάτε για ένα chimichanga στον Μεξικανό, που είναι και μια χαρά εστιατοριάκι και για καθημερινές.

Ετυμηγορία: Ναι καλέ, πάτε! Το φαγητό, χωρίς να είναι συγκλονιστικό, είναι αξιοπρεπές και οπωσδήποτε value for mοney.
Κουζίνα: Μεξικάνικη
Τιμές: 15-22 ευρώ το άτομο. Pas mal!
Σέρβις: Αν πλακώσει πολύς κόσμος, τα χάνουν λίγο, αλλά κατά τα άλλα είναι γλυκύτατοι κι εξυπηρετικοί.
Crowd: Casual νεολαία.
Καλοκαίρι: Τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο.
Διεύθυνση:Ευδήλου 15, Γουδή
Τηλ: 210 77 16 900