Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010




Διαβάζοντας το βιβλίο "Κρυφές ζωές μεγάλων
συγγραφέων", το οποίο περιλαμβάνει διάφορα ευτράπελα και πάμπολλα πιπεράτα βιογραφικά στοιχεία για καμία 40αριά κλασικούς συγγραφείς, δεν άντεξα κι αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις παρακάτω πληροφορίες:
Ότι ο Φραντς Κάφκα ήταν περιπτωσάρα είναι γνωστό, φυσικά. Αλλά, μεταξύ άλλων νευρώσεων, όντας "κοκαλιάρης και με αδύναμους μύες, υπέφερε από αυτό που σήμερα ονομάζουμε αρνητική εικόνα σώματος". Επειδή απεχθανόταν το σώμα του, στην προσπάθεια "να βελτιώσει την εικόνα και την αυτοπεποίθησή του, ο Κάφκα γινόταν το προθυμότερο πειραματόζωο σε οποιαδήποτε διατροφική καινοτομία. Πιο αγαπημένη του μέθοδος ήταν ο Φλετσερισμός, η μέθοδος ενός πρωτοποριακού για την εποχή βικτωριανού διατροφολόγου, γνωστού ως ο Μεγάλος Μασητής" (the Great Masticator, Θεέ και Κύριε, άκου τίτλος).
Ο Horace Fletcher (1849-1919), λοιπόν, ισχυριζόταν ότι πρέπει να μασάμε την κάθε μπουκιά 32 φορές πρωτού την καταπιούμε. (Βέβαια, ο αριθμός ποικίλλει. Η Wikipedia λέει 32, το βιβλίο λέει 45, τι να πω, έχω μπερδευτεί κι εγώ και δεν ξέρω ποια πηγή να ακολουθήσω, καταλαβαίνετε...) Πρέσβευε μάλιστα ότι η μέθοδος αυτή θα αυξήσει την αντοχή μας (σε τι δε διευκρινίζει) και ταυτόχρονα θα οδηγήσει στο να καταναλώνουμε λιγότερη ποσότητα φαγητού. Το δεύτερο πολύ λογικό το βρίσκω, γιατί κάπου θα πεις, "Γάμα το, ποιος κάθεται να μασάει τώρα." Το κορυφαίο, δε, είναι ότι πίστευε πως πρέπει να μασάμε ακόμα και τα υγρά. Πώς; Δεν ξέρω. Αν και η συμβουλή του να αποφεύγουμε να τρώμε όταν πεινάμε πολύ ή όταν είμαστε θυμωμένοι ή λυπημένοι, μου φαίνεται πολύ λογική, γι' αυτό, κυρίες μου, άλλη φορά μη σπεύσετε να βγάλετε το παγωτό από την κατάψυξη και αρχίσετε να το τρώτε με την κουτάλα της σούπας μετά από ένα αποτυχημένο ραντεβού (χολιγουντιανό κλισέ, το ξέρω, αλλά έλα που ισχύει).
Πάντως, για να επιστρέψω στον Κάφκα, είχε λέει γράψει στο ημερολόγιό του πως ο πατέρας του είχε απηυδήσει να τον βλέπει να μασουλάει ακατάπαυστα το φαγητό του και γι' αυτό κρυβόταν πόσω από την εφημερίδα όταν κάθονταν μαζί στο τραπέζι για να φάνε.
Τέλος, ο κύριος Shnakenberg, συγγραφέας του βιβλίου, μας ενημερώνει ότι, συν τοις άλλοις, ο Κάφκα ήταν και χορτοφάγος, για λόγους υγείας αλλά και ηθικής, και αργότερα έγινε και από τους πρώτους υποστηρικτές της ωμοφαγίας (μην κοιτάτε που τώρα έγινε trend στο LA, είναι παλιά ιστορία). Μάλιστα, "μια μέρα, ενώ ο Κάφκα θαύμαζε ένα ψάρι στο ενυδρείο, φώναξε: "Τώρα μπορώ να σε κοιτάζω χωρίς τύψεις. Δε σε τρώω πια!".

Από το "Κρυφές ζωές μεγάλων συγγραφέων" του Robert Shnakenberg, εκδόσεις Intro Books, μετάφραση Έρση Μηλιαράκη.

Στις photo, από αριστερά προς τα δεξιά. Το βιβλίο, ο Κάφκα και ο Φλέτσερ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου