Vinoterra, Παρασκευή βράδυ. Ψήθηκα να πάω από την κριτική του Αθηνοράματος και μόνο, χωρίς να έχω ακούσει τίποτα άλλο , αλλά είναι κάτι που πρέπει μάλλον να αποφεύγω στο εξής. Διότι η παρουσίαση αυτή, τολμώ να πω πως ήταν αρκετά άστοχη. Προσέξτε, το περιοδικό παρουσίαζε το μαγαζί ως εστιατόριο που "θα ενθουσιάσει τους wine lovers", καθώς λειτουργεί παράλληλα με μια πολύ ενημερωμένη κάβα και μάλιστα έχει δήθεν καταπληκτικές τιμές, διότι τα κρασιά επιβαρύνονται μόλις με ένα 10% επί της λιανικής τιμής πώλησης (Τελικά ήταν επιπλέον 10 ευρώ, πράγμα που σύμφωνα με τα ταπεινά μου μαθηματικά, κάνει μεγάλη διαφορά).Πάμε κι εμείς με ενθουσιασμό, ότι θα φάμε ωραία πίνοντας ένα καλό κρασί χωρίς να χρειαστεί να ξεπαραδιαστούμε, αλλά ούτε και να αναγκαστούμε να έρθουμε στη δύσκολη θέση να ζητάμε το φθηνότερο κρασί του καταλόγου.
Ποιου καταλόγου; Αφού αποφασίσαμε τι θα παραγγείλουμε, φωνάζουμε το σερβιτόρο, λέγοντάς του ότι ξέχασε να μας φέρει τη wine list. "Μα θα έρθει ο sommelier", απαντάει με απόλυτη φυσικότητα. Τόσο το καλύτερο, σκεφτήκαμε κι εμείς. Έρχεται, λοιπόν, ο sommelier, με αέρα Παρισιού και χειρονομίες τύπου Μίκης Θεοδωράκης επί τω έργω και αρχίζει να μας προτείνει κρασιά, έχοντας λάβει -όπως μας είπε- υπόψη του την παραγγελία μας. "Συγγνώμη, δεν έχετε λίστα;", ρωτάω ντροπαλά και μου απαντάει, "Μα τι λέτε, κυρία μου; Η κάβα μας έχει 1.400 ετικέτες, είναι αδύνατο να τυπώσουμε κατάλογο!" Και τι κρασιά μας προτείνει, παρακαλώ; Κρασιά των 60 και 70 ευρώ, σαν να μην τρέχει τίποτα (στο μεταξύ τα κυρίως πιάτα που παραγγείλαμε στοιχίζουν 14 και 22 ευρώ -προσέξτε λογική δηλαδή). Τον διακόπτω μετά κόπων και βασάνων (πήρε φόρα και δε σταματούσε) και του λέω, "Με όλο το σεβασμό, παρακαλώ προτείνετέ μας κάτι πιο οικονομικό". "Μάλιστα", μου λέει (ξενερωμένος) και κατεβαίνει στα 40 ευρώ. Εκεί έχω αρχίσει πλέον να εκνευρίζομαι και του ζητάω κάτι με λιγότερα από 40 ευρώ. "Ε, τότε θα σας προτείνω το Νεμέα του Σκούρα grande cuvee, του 2006", που είναι στα 28 ευρώ. Τέλος πάντων, όχι ότι 28 ευρώ είναι λίγα (ήμασταν 2 άτομα άλλωστε), αλλά δεχτήκαμε την πρόταση. Το κρασί ήταν, οφείλω να ομολογήσω, πολύ καλό (έχει βραβευτεί και με gold medal στη Θεσσαλονίκη), αλλά τι να τα κάνεις, τελικά, τα 1.400 κρασιά, αφού ούτως ή άλλως ο sommelier δεν πρόκειται να σου προτείνει πάνω από 6 ή 7 (κι αυτό αν επιμείνεις πολύ, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που λυγίζουν με την πρώτη).
Εκνευρισμένοι και ξεπαραδιασμένοι, περιμένουμε το φαγητό μας. Η σαλάτα ήρθε σχεδόν αμέσως (σαλάτα με εσκαρόλ, λάχανο, κάστανα και φουντούκια, 7,5 ευρώ) και την καταβροχθίσαμε με μανία, διότι στο μεταξύ είχαμε κλείσει κάπου μια ώρα στο ρεστοράν μέχρι να καταφέρουμε να παραγγείλουμε. Τα κυρίως, όμως, άργησαν πολύ. Έως πάρα πολύ. Έπειτα από συνεχείς υποσχέσεις του σερβιτόρου ("σε δύο λεπτάκια"), αλλά και πολλές απολογίες ("Έχουμε μόνο δύο άτομα στην κουζίνα, ξέρετε", Θεέ και Κύριε, Παρασκευή βράδυ τώρα αυτό), ήρθαν τελικά μετά από κανένα 40λεπτο αφού είχαμε τελειώσει τη σαλάτα (Αν ήταν στην κουζίνα ο Gordon Ramsey και χρονομετρούσε, θα είχε αρχίσει να βγάζει καπνούς από τα αυτιά). Τα γκαργκανέλι (ζυμαρικά) με μοσχάρι ραγού, μπρόκολο και τυρί πεκορίνο που παρήγγειλα εγώ (14 ευρώ) ήταν πάρα πολύ νόστιμα και με καλή αναλογία υλικών, αλλά το φιλέτο μόσχου με σάλτσα από θυμάρι και πατάτες εκραζέ (22 ευρώ) που παρήγγειλε ο Σ. ήταν απλώς αξιοπρεπές. Το ψήσιμο ήταν σωστό, αλλά το ίδιο το κρέας ήταν σχετικά άνοστο.
Μ' αυτά και μ' αυτά, πληρώσαμε 38 ευρώ το άτομο, χωρίς καν ένα επιδόρπιο (όχι ότι υπήρχε και κάτι να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον). Συνολικά, αν και το φαγητό ήταν καλό, οι απαγορευτικές τιμές του κρασιού, παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις του Αθηνοράματος, είναι αποτρεπτικές. Ενδεχομένως η κάβα να διαθέτει και πιο οικονομικά κρασιά, αλλά χωρίς wine list πώς μπορεί να το διαπιστώσει κανείς; Επίσης, το σέρβις ή η κουζίνα (ή και τα δύο) έχει προβλήματα ταχύτητας και συντονισμού (κάθε φορά μας ερχόταν και άλλο γκαρσόνι).
Τέλος, κάτι που θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο: αφού πληρώσαμε και περιμέναμε κάπου 20 λεπτά, τα ρέστα ήταν άφαντα. Όταν τελικά, φωνάξαμε ένα σερβιτόρο για να τα ζητήσουμε, απόρησε. "Μα είστε σίγουροι ότι θέλετε ρέστα;" "Προφανώς." "Μάλιστα, αμέσως." (Περνάνε άλλα 10 λεπτά). 'Ερχεται τελικά, και τι ρωτάει; "80 ευρώ είχατε δώσει; Σίγουρα;" "Όχι, λέω να βγάλω και εγώ ένα κατιτίς για την ταλαιπωρία μου", σκέφτηκα, αλλά δεν το 'πα. Πήραμε τελικά, τα ρέστα μας (χωρίς, φυσικά, να αφήσουμε τίποτα -χελόοοου) και είπαμε αντίο για πάντα.
Τιμές: 30-45 (Το Αθηνόραμα γράφει 25-30, πράγμα που, σύμφωνα με τα ταπεινά μου μαθηματικά, μάλλον αποκλείεται)
Κουζίνα: διεθνής
Crοwd: 30-60 ετών.
Μουσική: έθνικ Ρεμπουτσικίζουσα και μπιτάτες 4 εποχές αλά Βανέσα Μέι
Διεύθυνση: Μαρίνου Αντύπα 74-76, Νέο Ηράκλειο.
Τηλ: 210 27 92 100
Φαν φακτ: Στο διπλανό τραπέζι, όπου ο sommelier έχει αρχίσει πάλι με υπερβάλλοντα ζήλο να βομβαρδίζει την 30something παρέα με προτάσεις. Απάντηση ξενερωμένης ξανθιάς: "Ε, εμείς θα πάρουμε μια Zero και μία Light". Δυστυχώς είχα το sommelier πλάτη και δεν είδα την έκφρασή του. Επίσης, δυστυχώς, δεν το σκεφτήκαμε εμείς πρώτοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου