Ο Δρόμος του Κόρμακ Μακ Κάρθι

Στη σκοτεινή και αφαιρετική παραβολή του Cormac McCarthy για το -όχι και τόσο απίθανο- ενδεχόμενο της πυρηνικής καταστροφής του πλανήτη, οι ελάχιστοι ζωντανοί εναπομείναντες (υπονοείται πως έχουν ήδη περάσει κάποια χρόνια από το συμβάν) τρέφονται αποκλειστικά με ληγμένες κονσέρβες (κάποιοι από αυτούς έχουν περάσει και στον κανιβαλισμό), καθώς η γη είναι, φυσικά, στείρα και όλα τα ζώα έχουν προ πολλού εκλείψει. Ο ανήλικος γιος του πρωταγωνιστή, που γεννήθηκε μετά την υποτιθέμενη πυρηνική έκρηξη και δεν γνωρίζει τον κόσμο όπως ήταν πριν, δεν έχει (μεταξύ άλλων) δοκιμάσει ποτέ του κανονικό, μαγειρεμένο φαγητό (το αγαπημένο του έδεσμα είναι αχλάδια κομπόστα σε κονσέρβα). Σε μια σκηνή αποδόμησης του αμερικανικού ονείρου (μάλλον κατακρεούργησής του πια), ο πατέρας βρίσκει σε αυτόματο μηχάνημα ενός εγκαταλειμμένου βενζινάδικου μια ξεχασμένη coca-cola:

Τι είναι αυτό, μπαμπά;
Δώρο. Για σένα.
Τι είναι;
Έλα. Κάθισε.
Ξέσφιξε τα λουριά από το σακίδιο του αγοριού για να το βγάλει και το ακούμπησε στο πάτωμα δίπλα του κι έβαλε τον αντίχειρά του κάτω από το αλουμινένιο πιαστράκι και το άνοιξε. Πλησίασε τη μύτη του στο ελαφρύ άφρισμα που έβγαινε από το δοχείο και το έδωσε στο αγόρι. Άντε, είπε.
Το αγόρι πήρε το τενεκεδάκι. Έχει μπουρμπουλήθρες, είπε.
Άντε.
Κοίταξε τον πατέρα του και μετά έγειρε το τενεκεδάκι και ήπιε. Έκατσε και το σκεφτόταν. Είναι πραγματικά καλή, είπε.
Ναι. Είναι.
Πιες κι εσύ λίγη, μπαμπά.
Θέλω να την πιεις εσύ.
Πιες λίγη.
Πήρε το τενεκεδάκι, ήπιε μια γουλιά και την ξαναέδωσε. Πιες την εσύ, είπε. Ας καθίσουμε εδώ.
Είναι επειδή δεν πρόκειται ποτέ να ξαναπιώ άλλη, έτσι;
Το ποτέ είναι πολύς καιρός.
Εντάξει, είπε το αγόρι.

(Ο Δρόμος, Κόρμακ Μακ Κάρθι, 2006)